ตอนที่ 3 เด็กมีปัญหา
2724 Words
》PAREWA PART《
×โรงเรียนนานาชาติ×
หลังจากที่งานศพของคุณแม่ผ่านไป นี่เป็นวันแรกที่ฉันมาโรงเรียน ฉันเดินเข้ามาในโรงเรียนแล้วมองไปรอบๆน้ำตาก็พาลจะไหลออกมา
“แพรคิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ”ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะม้าหินหน้าอาคารเรียน แล้วหันไปยิ้มให้กับความว่างเปล่า ที่ตรงนี้เป็นที่ประจำของคุณแม่เวลาที่ท่านมารอรับฉันกลับบ้านตอนเย็น
“แพรวา”ฉันก้มหน้าเช็ดน้ำตาก่อนจะหันไปมองคนที่เรียกฉันเมื่อกี้
“อาจารย์ยอนธัน”
“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียว”อาจารย์ยอนธันพูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆ ฉันไม่รู้จะตอบยังไงว่าที่มาตรงนี้เพราะคิดถึงแม่
“แพร...คือแพร”ฉันก้มหน้าเพราะพูดไม่ออก
“อยากร้องไห้ไหม!!แต่ต้องสัญญากับอาจารย์ก่อนนะว่าถ้าร้องเสร็จแล้วจะเข้มแข็งขึ้น”อาจารย์ยอนธันดึงให้ฉันซบที่ไหล่ น้ำตาที่พึ่งแห้งไปเมื่อซักครู่ก็กลับมาไหลอีกครั้ง
“ฮึก!!ฮือออ”ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น คิดถึงคุณแม่สุดหัวใจ
หลังจากที่นั่งร้องไห้มานานจนฉันเริ่มเหนื่อย น้ำตาก็ค่อยๆหยุดไหลฉันเงยหน้าขึ้นมาจากไหล่อาจารย์แล้วเช็ดน้ำตา
“เป็นไงดีขึ้นแล้วใช่ไหม”อาจารย์ส่งผ้าเช็ดหน้ามาให้เช็ดน้ำตา
“ค่ะ...ขอบคุณนะคะอาจารย์”
“ดีขึ้นแบบนี้ก็กลับมาช่วยงานวิจัยได้แล้วใช่ไหม...เธอขาดงานหลายวันเกินไปแล้วนะ”อาจารย์หันมาพูดต่อว่าแบบไม่จริงจังนัก หลายวันที่ผ่านมาฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย
“ค่ะ...งั้นแพรขอตัวขึ้นไปเรียนก่อนนะคะ”อาจารย์ยอนธันเอามือมายีหัวฉันแบบผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก ก่อนที่เราจะแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตัวเอง
×ห้องเรียน×
“แพร...แกโอเคใช่ไหม”นานากับปิ่นวิ่งเข้ามากอดทันทีที่ฉันเดินผ่านประตูห้องเข้ามา
“โอเค...ขอบคุณพวกแกนะ”ฉันกอดตอบเพื่อนๆเพราะสองคนนี้ทั้งไปหาที่บ้านและคอยโทรมาหาตลอดเวลา
ตลอดทั้งวันฉันนั่งเรียนเหมือนคนไม่มีชีวิต ถึงเวลาเรียนตาก็มองกระดานแต่พอได้เวลาพักฉันก็หลบมานั่งเงียบๆคนเดียว
“ยัยคุณหนูมานั่งซึมอะไรอยู่ตรงนี้”ไม่ต้องหันไปก็รู้ว่าเป็นใคร มีคนเดียวที่เรียกฉันแบบนี้
“ชินทร์!!”
“ก็ฉันอะดิ!! ชินทร์หนุ่มฮอตประจำโรงเรียน”ชินทร์เสยผมแล้วชี้ไปที่หน้าของตัวเอง แบบที่เขาชอบทำ
“ฉันอยากอยู่คนเดียว ไปไกลๆก่อนได้ไหม”ฉันดันชินทร์ให้ถอยห่างออกไป แล้วกำลังจะเดินไปที่อื่น
“ขอโทษนะที่ไม่ได้ไปงานศพแม่เธออะ!!ฉันพึ่งรู้เรื่องจากนานาเมื่อเช้านี้เอง”ชินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆเพื่อแสดงความเสียใจจริงๆ
“อืม..ไม่เป็นไรหรอก”
“ยัยคุณหนู!!อย่าทำหน้าแบบนี้ดิ...ยิ้มหน่อยนะ”ชินทร์เดินมายืนตรงหน้าและทำท่าทางตลกๆถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงหัวเราะจนท้องแข็งแต่วันนี้มันไม่ใช่ไงแค่ยิ้มยังยิ้มไม่ออกเลย
“ถ้าอยากอยู่เป็นเพื่อนก็ช่วยนั่งเฉยๆได้ม่ะ”ฉันขยับมาอีกฝั่งเพื่อให้ชินทร์มีที่นั่งจะได้เลิกทำท่าบ้าบอๆ
“ฉันเป็นห่วงเธอนะยัยคุณหนู พอรู้เรื่องก็รีบมาหาเลยเพราะคิดว่าเธอคงเศร้ามากแน่ๆ”
ชินทร์มองไปข้างหน้าเหมือนกับฉัน
“ขอบใจนะ”ฉันเอาหัวลงไปซบไหล่ชินทร์
“ไม่คุยเรื่องเศร้าล่ะๆฉันว่าเรามาหาเรื่องคุยอย่างอื่นกันดีกว่าเช่น....เรื่องอาชีพในฝัน คาบที่แล้วที่ฉันพึ่งเรียนมาอยู่ๆก็มาถามเรื่องนี้ ทำเอาคนอย่างชินทร์ไปไม่เป็นเลย เพราะชีวิตฉันชอบขับมอไซค์อย่างเดียวจะไปมีความฝันอะไรที่ไหน”ชินทร์พูดแล้วหัวเราะเบาๆ
“นายก็ไปเป็นคนขับมอไซค์วินไงได้ขับรถทั้งวันเลย”ฉันตอบแล้วหันไปยิ้มให้ชินทร์ตลกกับความคิดของตัวเอง
“ฮ่าๆ...เธอยิ้มได้แล้ว”
“....”
“แล้วเธอละอยากเป็นอะไร”ชินทร์ถามกลับ ทำเอาฉันนิ่งไปเลยเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ เพราะฉันเองก็เป็นอีกหนึ่งคนที่ไม่มีความฝัน
《บทสนทนาระหว่าง แพรวา+คุณแม่》
บทสนทนานี้เกิดขึ้นตอนที่คุณแม่ยังอยู่เป็นช่วงเวลาที่ดีที่เราเรื้อรูปเก่าออกมาดู
“คุณแม่เก็บรูปพวกนี้ไว้ด้วยหรอคะ”ฉันหยิบกล่องเก็บรูปเก่าๆของคุณแม่ขึ้นมาเปิดในนี้มีรูปตั้งแต่ตอนฉันเกิดจนถึงปัจจุบัน
“เก็บสิ แม่อยากเก็บทุกความทรงจำที่เกี่ยวกับลูกทุกช่วงเวลามันมีความสำคัญกับแม่มากๆนะ”
“คุณแม่จับหนูแต่งตัวเป็นอะไรคะเนี่ยตลกจัง”ฉันหยิบรูปขึ้นมาดูแล้วขำ ไม่รู้ว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ถึงโพสท่าตลกๆแบบนี้
“ไม่เห็นตลกเลยน่ารักจะตาย...ลูกสาวแม่ในชุดคุณหมอ”คุณแม่หยิบรูปนั้นขึ้นมาแล้วยิ้มไม่หุบ
“อย่าบอกนะคะว่าคุณแม่อยากให้แพรเป็นหมอ”
“ก็...แม่ไม่ได้อยากบังคับลูกนะลูกอยากจะเป็นอะไรก็ได้ตามใจลูกเลยแต่ถ้าถามแม่ก็อยากให้ลูกเป็นคุณหมอคนสวยเดินใส่ชุดกราวน์สีขาวรักษาคนไข้ในโรงพยาบาล”คุณแม่ยิ้มแล้วเอามือลูบหัวฉันไปด้วย
“แต่แพรว่ามันยากไป...หมอไม่ใช่ว่าใครอยากเป็นก็ได้เป็นนะคะคุณแม่”
“แพรวา..เกิดมาป็นคนทั้งทีจะฝันก็ฝันให้ใหญ่ไปเลยลูกแต่แค่ฝันอย่าเดียวไม่พอลูกต้องทำให้ได้ แล้วถ้าวันนั้นมาถึงแม่คนนี้ก็จะมีความสุขมากๆและคงหมดห่วงลูก”
“คุณแม่อย่าพูดแบบนี้สิคะ...”ฉันโน้มตัวลงไปกอดคุณแม่..
《END PART》
“ยัยคุณหนูร้องไห้ทำไม!!”ชินทร์โวยวายเสียงดังทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ อยู่ๆก็คิดถึงเรื่องคุณแม่ขึ้นมา
“ป่าวๆไม่ได้ร้องๆฉันต้องไปเรียนแล้ว...ไปก่อนนะ”ฉันลุกขึ้นจากที่นั่งแล้ววิ่งกลับมาที่ห้องเรียน เผลอร้องไห้ออกมาจนได้
《KIMYEONTAN PART》
ผมนั่งทำงานอยู่ในห้องแลปกะว่าจะเดินออกไปสูดอากาศตรงหน้าต่างแต่สายตาบังเอิญไปเห็นแพรวา นั้งทำหน้าเศร้าอยู่ที่โต๊ะข้างๆขนามบอล
“ฉันจะช่วยให้เธอผ่านเรื่องนี้ไปยังไงดี”ผมยืนมองเธอซักพัก ก็เห็นว่าเธอกำลังจะร้องไห้เหมือนเมื่อเช้าอีกแล้วก็เลยจะรีบลงไปหา แต่ดันมีนีกเรียนชายวิ่งเข้าไปหาเธอซ่ะก่อน ผมไม่รู้ว่าทั้งคู่คุยอะไรกันแต่มันคงเป็นเรื่องดีๆเพราะมันทำให้แพรวายิ้มออกมาได้
×ตกเย็น×
“วันนี้เธอกลับได้เลยนะ พอดีอาจารย์มีประชุมกว่าจะเสร็จคงมืดๆ”ผมขอออกจากห้องประชุมเพื่อมาบอกแพวาเพราะไม่อยากให้เธอรอนาน แพรวาพยักหน้าน้อยๆก่อนจะเดินกลับไป
“ยัยคุณหนู!!อยู่นี่เองหาตั้งนาน”ผมมองไปทางต้นเสียง เด็กผู้ชายคนนั้นที่ทำให้แพรวายิ้มเมื่อตอนบ่าย
“ตามหาฉันหรอ!!มีอะไร”ผมยืนมองทั้งสองคุยกัน ทั้งๆที่เวลานี้ผมควรรีบกลับไปที่ห้องประชุม
“ฉันเห็นเธอเครียดๆอะ...ออกไปสูดอากาศกับฉันหน่อยไหม??”เด็กผู้ชายคนนั้นทำท่าบิดมอเตอร์ไซค์
“อืม...ไปก็ได้”แพรวาพยักหน้า ตอนแรกผมคิดว่าเธอจะปฏิเสธแต่เธอกลับตกลงซ่ะงั้นจะเข้าไปห้ามก็ไม่ได้เพราะผมเป็นครูถ้าทำแบบนั้นคงไม่เหมาะผมเลยได้แต่มองทั้งสองเดินไปแล้วตัวเองก็กลับมาประชุม
《PAREWA PART》
“ขอบใจนะ..ฉันสบายใจขึ้นมากเลย”ฉันถอดหมวกกันน็อคส่งคืนให้ชินทร์
“เห็นเธอเป็นแบบนี้ฉันก็สบายใจ...ถ้ามีเรื่องมีอะไรไม่สบายใจเมื่อไหร่ก็โทรหาฉันได้ยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะ...ฉันจะมาหาเธอทันที”
“อื้ม...ฉันเข้าบ้านละขับรถดีๆละ”
ฉันโบกมือบ๊ายบายชินทร์แล้วเดินเข้าบ้าน
“คุณหนูกลับมาแล้วหรอคะ”ป้านวลเดินออมาจากป้อมยามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
“ค่ะ...ป้านวลมีอะไรหรือเปล่าคะ”ฉันถามแบบไม่เต็มเสียงนักเพราะตั้งแต่คุณแม่จากไปบ้านนี้มันก็ไม่ค่อยเหมือนเดิม...แบบพูดไม่ถูกอะ
“คุณหนูเข้าไปดูเองในบ้านเถอะค่ะ...ป้าไม่อยากพูด”
“คะ ??!”ฉันมองป้านวลแล้วขมวดคิ้วมันต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ
ฉันเดินเข้ามาในบ้านก็ไม่เจอใครเลยลองเดินเข้าไปดูในห้องนั่งเล่น
“ลูกของคุณจะรับฉันได้หรอคะ”ฉันได้ยินเสียงคนคุยกันออกมาจากห้องนั้น
“รับได้สิ!!คุณเป็นคนดีแพรวาจะต้องรักคุณเหมือนที่ผมรัก”คนดี??รัก???ใคร??
ฉันเดินเร็วๆ ไปที่ห้องนั้น ก็เจอกับภาพทุเรศๆของชายหญิงคู่หนึ่งที่นั่งกอดกันอยู่บนโซฟา
“คุณพ่อ!!”ฉันเรียกคุณพ่อเสียงดังด้วยความตกใจกับภาพตรงหน้า
“แพรวามาพอดีเลย...มาหาพ่อสิลูก”คุณพ่อเรียกให้ฉันเดินเข้าไปหาแต่ฉันกลับยืนนิ่งอยู่กับที่
“นี่มันอะไรกันคะ”ฉันหันไปถามคุณพ่อ แล้วจ้องหน้าผู้หญิงคนนั้น
“พ่อรักลูกนะแพรวา และพ่อก็เป็นห่วงลูกมากแต่พ่อเองก็มีงานเยอะมากๆลูกก็รู้ และเพราะแบบนี้พ่อเลยต้องหาคนที่พ่อไว้ใจมาดูแลลูกในเวลาที่พ่อไม่ว่าง”พ่อเดินมาโอบไหล่ฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกอบอุ่นเลยซักนิด
“ดูแลหนูหรือสนองตัญหาพ่อกันแน่คะ”ฉันสลัดมือพ่อออกแล้วมองอย่างผิดหวัง คุณแม่พึ่งจะเสียไปไม่ถึงเดือน พ่อก็พาผู้หญิงคนใหม่เข้าบ้านแบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าสนองตัญหาตัวเองก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร
“แพรวาทำไมลูกพูดกับพ่อแบบนี้”
“คุณคะอย่าไปว่าลูกเลยคะวรรณผิดเองที่เข้ามาในเวลานี้ มันคงเร็วเกินไปสำหรับแก”ผู้หญิงคนนั้นทำหน้าเศร้าแล้วพูดจีบปากจีบคอ ขนาดฉันเกิดทีหลังพ่อแท้ๆยังดูออกเลยว่าเธอสตอเบอรี่
“อย่ามาเรียกฉันว่าลูก เพราะฉันไม่เคยมีแม่เป็นคนชั้นต่ำแบบแก”ฉันไม่ได้แยกคนจากฐานะทางการเงินแต่ฉันแยกจากการทำตัว
“แพรวาทำไมหยาบคายแบบนี้”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณ”ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามากอดแขนคุณพ่อไว้แล้วทำหน้าเศร้า
“ไม่ได้หรอกคุณผมต้องกำหราบเธอซ่ะบ้างจะได้รู้ว่าควรทำตัวแบบไหน....ตอนนี้เธอไม่ได้มีแม่คอยให้ท้ายเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ ต่อไปนี้ลูกต้องเชื่อฟังแม่วรรณและอย่าให้พ่อรู้อีกนะว่าลูกก้าวร้าวใส่แม่วรรณอีก ไม่งั้นพ่อจะยึดบัตรเครดิตลูกทุกใบ”คุณพ่อพูดเหมือนพยายามกล่อมให้ฉันเชื่อฟัง เหอะ!!อย่าว่าแต่ให้มาเป็นแม่เลยแค่คิดว่าจะต้องอยู่ร่วมชายคากันฉันก็รู่สึกขยะแขยงจะแย่แล้ว
“แม่วรรณหรอ!!เหอะ!!ทุเรศขยะแขยง!!”
เพี๊ยะ!!!
“นังเด็กบ้า!!ที่ฉันพูดกับแกไปนี่แกไม่รู้เรื่องเลยหรือไงห๊ะ!!”คุณพ่อตบฉันจนหน้าหันมีเลือดออกตรงมุมปาก
“คุณหนูเลือดออกค่ะ!!!”ป้านวลวิ่งเข้ามาจับหน้าฉันด้วยความตกใจ
“ไม่เป็นไรค่ะป้านวล”
“ถ้าแกยังอยากอยู่ในบ้านหลังนี้และมีเงินใช้แบบสบายๆแกก็ต้องเคารพแม่วรรณเข้าใจไหม”คุณพ่อยกมือขึ้นชี้หน้าฉัน
“งั้นก็เอาคืนไป”ฉันปาบัตรเครดิตลงพื้นแล้วหันหลังเดินขึ้นมาบนห้อง
“อวดดีไปเถอะ ฉันจะคอยดูถ้าฉันไม่ให้เงินแกซักบาทแกจะอยู่ยังไง”คุณพ่อพูดไล่หลังมา
ฉันเดินขึ้นมาบนห้องแล้วลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ออกมาเพื่อเก็บของใช้ที่จำเป็น
“คุณหนู!!จะทำอะไรคะ”ป้านวลเดินตามเข้ามาแล้วตกใจที่เห็นฉันกำลังเก็บของต่างๆลงกระเป๋า
“แพรอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วค่ะ บ้านหลังนี้มันสกปกเกินไป”
“แล้วคุณหนูจะไปอยู่ที่ไหนคะ ข้างนอกมันอันตรายมากนะคะ ยังไงป้าก็ไม่ยอมให้คุณหนูไปเด็ดขาด”
“แพรอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วจริงๆค่ะป้านวล”ฉันจับมือป้านวลขึ้นมาจับ ถ้าไม่ติดว่าฉันต้องมาเอารูปของแม่และของใช้จำเป็นฉันคงเดินออกไปนานแล้ว
“แต่คุณหนูของป้ายังเด็กอยู่เลยนะคะจะออกไปอยู่ข้างนอกคนเดียวได้ยัง แล้วยังต้องไปอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้อีก”
“แพรเอาตัวรอดได้ค่ะ”ฉันพูดเพื่อให้ป้านวลสบายใจทั้งๆที่ตอนนี้ก็ยังมืดแปดด้านไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี
“ป้านวลๆคุณผู้ชายเรียกหา”สาวใช้อีกคนนึงขึ้นมาตาม ป้านวลจำใจต้องลงไปอย่างเลี่ยงไม่ได้
ระหว่างที่ฉันกำลังเก็บของอยู่ก็เจอกล่องกับกล่องอะไรบางอย่างที่ฉันค่อนข้างแน่ใจว่ามันไม่ใช่ของฉันแน่ๆ แต่ไม่รู้ว่ามันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง
“กล่องอะไร??”ฉันค่อยเปิดมันออกมาดู กล่องนี้บรรจุสมุดบัญชีธนาคาร3เล่ม การ์ดอะไรซักอย่าง1ใบและก็จดหมาย
《บทความในจดหมาย》
ถึงแพรวาลูกรัก ถ้าลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้ก็แสดงว่าแม่ไม่ได้อยู่กับลูกแล้ว แม่เสียใจที่ไม่สามารถอยู่กับลูกได้นานกว่านี้ แต่แม่อยากจะบอกว่าสิ่งที่แม่รักและห่วงที่สุดในชีวิตคือลูก ของทั้งหมดในกล่องนี้แม่เก็บมันไว้ให้ลูกเผื่อว่าถ้าวันนึงมันเกิดอะไรไม่ดีขึ้นมาในบ้านหนูจะได้ไม่เดือดร้อน เงินในบัญชีหนูไปเบิกเองได้เลยเพราะแม่เปลี่ยนเป็นชื่อของหนูหมดแล้ว ส่วนคีย์การ์ดเป็นของคอนโดที่แม่เคยพาลูกไปดูที่นั่นจะปลอดภัยสำหรับหนู แต่แม่ก็แอบหวังว่าลูกจะไม่ได้ใช้มัน....รักลูกสุดหัวใจ
"คุณแม่...ฮึกฮืออออ"ฉันกอดจดหมายแล้วร้องไห้ตัวโยน ถ้าคุณแม่ยังอยู่ฉันคงไม่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้
"เก็บของ!!นี่คิดจะออกไปอยู่ข้างนอกเพื่อประชดหรอ!!ยัยเด็กมีปัญหา"อยู่ๆยัยนั่นก็เดินกอดอกเข้ามาในห้องฉัน
"ออกไป!!"
"ไล่ฉันหรอ!!ไม่กลัวฉันไปฟ้องพอเธอหรอ"ยัยนั้นพูดแบบคนถือไพ่เหนือกว่า
เพล้ง!!
"ฉันบอกให้แกออกไป"ฉันขว้างแจกันลงพื้นยัยนั้นถอยหลังออกไปชิดประตู
"อีเด็กบ้า!!ฉันจะบอกพ่อแกว่าแกทำร้ายฉัน คอยดูนะฉันจะยุไม่ให้เขาส่งเงินให้แกแม้แต่บาทเดียวดูสิว่าเด็กมีปัญหาแบบแกมันจะเอาตัวรอดได้ซักกี่น้ำ"ยัยนั่นพูดจบก็เปิดประตูออกไปเลย
"ขอบคุณนะคะคุณแม่"ฉันมองรูปท่านแล้วขอบคุณ ขนาดท่านไม่มีชีวิตท่านยังปกป้องฉันอยู่เลย ฉันรีบเก็บของแล้วโทรตามชินทร์ให้มารอรับหน้าบ้าน
"คุณหนู!!ป้าคงห้ามคุณหนูไม่ได้แล้ว ถ้ายังไงถึงคอนโดแล้วโทรมาหาป้าหน่อยนะคะ"ป้านวลเดินลากกระเป๋ามาส่งฉันที่หน้าบ้าน
"ค่ะ!!แพรไปนะคะ ฝากดูแลสวนดอกไม้คุณแม่ด้วย แพรคงไม่กลับมาแล้ว"ฉันกอดป้านวลและหันหลังมองบ้านที่ฉันอาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิดเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะขึ้นรถแล้วมุ่งหน้าไปคอนโดของคุณแม่....
×จบตอน×
- Writer
