สะใภ้ [4P]

เพียงดาว

ตอนที่ 1

เพียงดาว

มือบางออกไปทางสีขาวนวลในตอนนี้กำแผ่นกระดาษขนาดเอสี่ไว้แน่นจนแลเห็นความสั่นไหวอยู่น้อยๆ ดวงตาสวยหวานมีแวววูบไหวไปด้วยความสะเทือนใจจนมีน้ำใสเอ่อคลออยู่ในนั้น ทว่าช่างแตกต่างกับหญิงวัยชราที่นั่งอยู่ข้างตัวเธอเหลือเกิน ฝ่ายนั้นยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ม้าโยกตัวโปรดตามองเลยไปไกลด้วยแววแห่งความปล่อยวาง

"เอ้า ทำไมเงียบไปล่ะ ยายเป็นอะไรทำไมไม่อ่านต่อเล่า"

คำพูดของยายทำให้เธอกลืนก้อนสะอึกลงคอแล้วบังคับให้เสียงเป็นปกติที่สุด

"ยายเป็น...โรคสมองเสื่อมจ๊ะ"

"มิน่าพักนี้ถึงเหมือนหลงๆ ลืมๆ เฮ้อ คนแก่ก็แบบนี้แหละลูกเอ๊ย"

เพียงดาว สาวน้อยในวัยยี่สิบกว่าๆ สวมกอดผู้เป็นยายแน่น น้ำตาหลั่งไหลออกมาอย่างสุดกลั้น

"ทำไมยายถึงไม่กังวลอะไรละคะ ทั้งที่มันก็ร้ายแรงมากแท้ๆ"

"ก็บอกแล้วไงว่ายายแก่แล้ว เรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องธรรมดา ทีนี้เอ็งก็ยอมรับคำขอของยายได้แล้วสินะ"

วงแขนของสาวน้อยกอดรัดยายของตนแน่นขึ้นไปอีก ใบหน้ารูปไข่ซบแน่นอยู่กับอกของผู้เป็นยายบ่งบอกให้เห็นได้ชัดว่ากำลังหนักใจกับคำขอของผู้ชุบเลี้ยงมาอยู่ไม่น้อย

ทุกเรื่อง ทุกเรื่องจริงๆ ที่เพียงดาวสามารถทำให้ยายได้ตามคำขอ ไม่ว่าจะยากเย็นขนาดไหนเธอก็ยินดีทำอย่างไม่เกี่ยงงอนเพราะความกตัญญูที่มีให้หญิงชราคนนี้นี่เอง ทว่าเรื่องที่ยายกำลังขอร้องเธอนั้นมันเหนือความคิดมากจริงๆ

เพียงดาว เติบโตมาด้วยการเลี้ยงดูของยายที่มีทั้งความรักและเมตตามาให้ อ้อ จะเรียกว่ามีแต่ยายก็ไม่เชิงนักหรอก เพราะเธอยังมีน้าดูแลอีกคน ถึงแม้จะนานๆ เป็นปีส่งเสียก็เถอะ ด้วยความที่อยู่กันสองคนทำให้ทั้งสองสนิทกันมากแม้ว่าจะขัดสนเรื่องเงินบ่อยๆ ก็ตาม

แต่ใครเลยจะรู้ว่าวันหนึ่งมันจะมีเรื่องให้เพียงดาวกระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด ในตอนนั้นยายเธอเกิดล้มป่วยออดๆ แอดๆ เลยต้องเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น เพียงดาวนั้นในตอนแรกคิดว่าคงเป็นแค่โรคชรา ทั่วไป แต่ใครเลยจะคิดว่ายายจะเป็นหนักจนถึงขั้นเป็นโรคสมองเสื่อมแบบนี้

และใช่ ยายไม่ยอมปริปากบอกเธอง่ายๆ ก็คงกลัวหลานสาวคนเดียวไม่สบายใจนั่นเอง เเต่สุดท้ายหญิงชราก็จำต้องบอกความจริงแก่หลานสาวเพื่อให้อีกฝ่ายยอมรับคำขอของเธอ...

"ทำไมต้องเป็นเขาด้วยล่ะยาย อายุห่างจากหนูรึก็ตั้งหลายปีนะ นิสัยเป็นยังไงก็ไม่รู้"

สาวน้อยบ่นอุบอิบทั้งที่ยังกอดยายไว้อยู่

"เฮ้อ นี่เอ็งจำคุณภาคีย์ ไม่ได้รึไงคนที่เขามาช่วยซื้อเราแถวฝั่งนู้นนั่นน่ะ"

"จำได้จ้ะ ว่าแค่เขาเคยมาซื้อที่เรานั่นให้ราคาสูงกว่าที่อื่นหลายเท่าเลย บอกว่าจะเอาไปโรงแรมอะไรนั้นใช่ไหมคะ"

"ใช่ๆ คนนั้นล่ะ อายุก็ยังไม่เยอะมาก เป็นอาจารย์มหาลัยใหญ่โตด้วย เอ็งไปอยู่กับเขาน่ะสบายดีแล้วเพียงดาวเอ๊ย คิดเสียว่าเขามีพระคุณกับเราก็เเล้วกัน นี่ถ้าไม่ได้เขาช่วยซื้อเราก็คงไม่มีเงินขนาดนี้หรอก เอ็งก็จะเรียนไม่จบ ยายก็จะไม่มีเงินมารักษาตัวหรอก"

สาวน้อยแอบเบะปากออกมาเเล้วบ่นพึมพำคนเดียว

"แหงสิ! ก็เขาเป็นหุ้นส่วนโรงแรมนั้นนี่ อีกอย่างนี่วางแผนไว้แล้วสินะ"

"บ่นอะไรของเอ็ง เพียงดาว"

"เปล่าจ๊ะ ยายจ๋าหนูไม่ไปกับเขาไม่ได้เหรอ หนูอยากอยู่กับยายนะ อีกอย่างอีตานั่นเป็นคนดีจริงรึเปล่าก็ไม่รู้ หนูล่ะกลัวว่าจะดีแตกที่หลังล่ะสิ ไม่งั้นคงไม่อยากได้หนูที่อายุคราวลูกไปอยู่ด้วยหรอก นี่คงเป็นตาลุงโรคจิตแน่ๆ โอ๊ย!"

สาวน้อยร้องออกมาลั่นเมื่อต้นแขนเล็กถูกตีเข้าให้เสียหนึ่งทีกับคำพูดนั้น ก่อนที่ยายจะดุเธอตามมา

"พูดจาอะไร ไม่น่ารักเลยนะเราน่ะ ยายเป็นคนขอร้องฝากฝังให้คุณภาคีย์เขารับแกไปดูแลเอง อีกอย่างยายก็ต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล เอ็งจะอยู่กับยายได้ไง อย่าเรื่องมากน่า"

"โธ่! ก็ถ้าเขาเอาหนูไปเป็นลูก เป็นหลาน เป็นคนใช้ หนูก็ไม่บ่นหรอกแต่นี่ยอมตกลงง่ายดายแบบนี้ ชะรอยจะหื่นหนักละไม่ว่า ยายก็น๊า น่าจะบอกว่าฝากหนูไปเป็นคนใช้เสียยังดีกว่า"

เธอบ่นอุบอิบหน้าไม่สบอารมณ์นักกับสิ่งที่ยายต้องการ แต่งงานกับพ่อหม้ายวัยสี่สิบสี่น่ะเหรอ เหอะ! เพียงดาวอยากจะบ้าตาย

"ยายอยากให้เอ็งมีคนดูแล ไอ้โรคนี่ไม่รู้อาการมันจะหนักขึ้นมาเมื่อไหร่ แล้วถ้าเกิดยายจำอะไรไม่ได้ จำเอ็งไม่ได้ มันจะลำบาก แล้วถ้าเกิดยายตะ.."

"พอแล้วยาย รู้ๆ หนูไปกับเขาก็ได้ แต่ยายต้องสัญญานะว่าจะให้ความร่วมมือกับหมออย่างดีน่ะ"

หญิงชราพยักหน้ารับ ดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางจ้องมองหลานสาวสุดที่รักเนิ่นนานหวังจะจดจำเอาไว้ให้นานที่สุด...จนกว่าวันที่โรคร้ายนี้มันจะกลืนกินความทรงจำของเธอไปหมด หญิงชราผู้มองการณ์ไกลหวังว่าหลานสาวของตนจะอยู่ได้หากได้แต่งงานกับผู้ชายที่พร้อมดูแลเธออย่างภาคีย์ เท่านี้หญิงชราก็นอนตายตาหลับแล้ว...

หลังจากที่ส่งยายเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาลแล้วตามคำแนะนำของหมอว่าต้องบำบัดอย่างใกล้ชิด เพียงดาวได้แต่นั่งกอดอกรอคนคนหนึ่งมารับ คนที่จะมาเอาชีวิตวัยยี่สิบปีต้นๆ ของเธอไปขยำขยี้ตามที่ตนต้องการ! แค่คิดก็รับไม่ได้จนต้องกรีดร้องก้องในใจตัวเองด้วยความขุ่นมัวและอคติที่เธอตัดสินชายคนนั้นไปแล้วทั้งที่ยังไม่รู้จักดีด้วยซ้ำ

ไม่นานรถคันหรูก็มาจอดเทียบที่หน้าบ้านของหญิงสาวก่อนที่ชายร่างสูงหน้าตาดีแต่งตัวภูมิฐานจะเข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม ก็จริงที่เธอเคยเจอเขามาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้คุยหรือสังเกตใบหน้าขนาดนี้ สาวน้อยเผลอโล่งอกออกมาอยู่เปลาะหนึ่งเมื่อเห็นว่าเขาก็ดูหน้าตาดี และหุ่นกายก็ใช่ได้ในระดับที่น่าพอใจเลย

'เอาว่ะไอ้เพียง หล่อดีอยู่หรอก เวลาโดนคงจะฟินบ้างล่ะว่ะ'

สาวน้อยคิดในใจก่อนจะก้าวตามเขาขึ้นรถไปทันที