“รู้แล้ว รู้งานดีนิ เมื่อกลางวันฉันใช้เตียงรุนแรงไปหน่อย”
ฮันนี่นิ่งไปเพราะบอกไม่ถูกว่าทำไมมันจุดในอกแบบนี้และแทบจะล้มลง เมื่อเธอรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับหมอโฮม
“ค่ะ หนูรู้หน้าที่ตัวเอง…”
“ก็ดี”
“หนูกลับได้หรือยังค่ะ”
“จะกลับก็กลับไปซิ ฉันไม่เคยรั้งเธออยู่แล้วนิ”
“……”
“จะไปก็รีบไปซิ”
ฮันนี่เดินออกจากห้องของหมอโฮมแต่กลับไปไหนไม่ได้ ได้แต่นั่งอยู่ที่บันไดทางเข้าคอนโดนั่น เมื่อฝนกระหน่ำตกลงมาอย่างหนักจนเธอไม่สามรถออกไปขึ้นรถเมล์กลับได้
“เฮ้ออ”
กระทั่งเกือบตี1 ฝนยังคงไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหรือเบาลง ฮันนี่ที่เริ่มอ่อนแรงนั่งพิงกำแพงอย่างอ่อนล้า
ครื้น!!!! เปรี้ยง!!!!!
“กรี๊ดดดด ฮึก!” ฮันนี่กรีดร้องก่อนยกมืออุดหูตัวเองอย่างหวาดกลัว
เสียงฟ้าผ่านั่น มันดังกึกก้องในห้วงความคิด มันดังราวกับเสียง
บางอย่างที่เธอกลัวมาตลอดชีวิต น้ำตาของหญิงสาวเริ่มไหลอาบแก้ม เนื้อตัวสั่นเทา สายตากว
