Episode 8

1348 Words

Episode 8 “ก็แค่นั้น คนอะไรหน้าโคตรอ้วน” หลังจากได้ยินประโยคขัดใจของรุ่นพี่ผมรากไทรอย่างพี่ปาร์ค ก็ทำให้ใบหน้าจิ้มลิ้มของหมูแฮมบึ้งตึงถลึงมองใส่เขาขึ้นมาทันที จนอดไม่ได้ที่ชายหนุ่มจะยื่นมือไปหยิกแก้มของคนตัวเล็กแรง ๆ ด้วยความมันเขี้ยว เธอขมวดคิ้วทำหน้ามุ่ยก่อนจะจับมือเขาที่กำลังบีบแก้มเธออย่างเอาเป็นเอาตายออกแล้วทุ่มลงกลางอากาศอย่างสุดแรงแขนแทบหัก แขนเธอนะไม่ใช่แขนเขา จนชายหนุ่มรุ่นพี่เผยยิ้มมุมปากอย่างชอบใจ การกระทำนี้เรียกสายตาจากเพื่อนสนิทตนเองอย่างธันว์ให้กอดอกเลิกคิ้วขึ้นมองด้วยความสงสัยกับความสัมพันธ์ของคู่นี้ กูยืนมองมานานจนขาจะเป็นตะคริวอยู่ละ ตั้งแต่ที่มันขอไลน์น้องเขาแล้ว มันเคยมายืนขอไลน์สาวแบบนี้ที่ไหนกันตั้งแต่คบเป็นเพื่อนกับมันมา ไม่เชื่อก็ถามสองสามตัวที่เหลือได้เลย ถึงคำพูดมันจะดูกวนส้นตีนเป็นปกติ แต่พอคุยกับน้องแม่งโคตรจะเหมือนคนจีบกัน หรือว่ามันจีบ… กูว่าใช่ ใช่แน่ๆ ทรงแบบนี้ อาการออกขนาดนี้ กูรู้ คนอื่นต้องรู้… ติ๊ง! Thun.wa : ไอ้สัดปาร์คแม่งจะล่อน้องหมูแฮม Prince : หมูแฮม บริหารปีหนึ่ง? Thun.wa : เอออ มันจีบบ Khun : ไอ้ปาร์คปล่อยน้องไป Aef : มึงไม่คู่ควร Thun.wa : กูยืนมองมันจีบน้องนานละ แปป ๆ กระตุกยิ้มมุมปาก ตะคริวแดกมั้ง สายตานี่มองน้องตาเป็นมันเลย Park : เสือก Khun : น้องควรเจอคนที่ดีกว่านี้ ไอ้เหี้ยนี่ไม่ผ่าน Thun.wa : ไม่ผ่านอย่างแรง แม่งจะฆ่ากูทางสายตาละ Park : เด็กใครไหม ถ้าไม่มีกูจอง Khun : เอาล่ะ… Aef : ถามก่อน น้องเอามึงไหมไอ้ควาย หล่อมากมั้ง เฮ้อ! เสียงถอนหายใจของคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ท่ามกลางหนุ่มหล่อวิศวะทั้งสองคนอย่างอยากรู้นักว่า โทรศัพท์มือถือที่กดจิ้มกันอยู่ตอนนี้คุยอะไรถึงเธอนักหนา ทำไมพี่ปาร์คถึงเหลือบหันมามองเธออยู่เรื่อยเลย เดี๋ยวขมวดคิ้ว เดี๋ยวกระตุกยิ้ม ตะคริวกินมั้ง! ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมหมูแฮมยังไปไหนจากตรงนี้ไม่ได้ ก็เพราะว่าพี่ปาร์คเอาโทรศัพท์เธอไป! เอาไปแอดไลน์แล้วก็ถือไว้แบบนั้นไม่ยอมคืนสักที ก่อนจะหยิบมือถือออกมาเพราะเสียงแจ้งเตือนที่ดังขึ้นรัวๆ จากนั้นก็ยืนพิมพ์คุยกันยาว “กลับบ้านยังไง” และเขาก็หันมาพูดกับเธอ พลางยัดโทรศัพท์เก็บใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองไปแล้ว รวมถึงของเธอด้วย! “แล้วพี่ไม่คืนมือถือแฮมอะ” หมูแฮมไม่ตอบคำถาม แต่มุ่ยหน้าถามอย่างน่ารัก “ก็ตอบมาว่ากลับบ้านยังไง” เขานี่มันจริง ๆ เลย “รถเมล์! แต่รถจะหมดแล้ว เพราะพี่!” “งั้นเดี๋ยวไปส่ง” “เดี๋ยวๆ ไอ้ปาร์ค ไอ้สัด ชลบุรีเพื่อนชลบุรี มึงชวนกูไปชลบุรีครับ” “กูจะชวนมึงไปทำไมชลบุรี” ปาร์คตอบกลับหน้าตาย เหมือนลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้จะชวนไอ้ธันว์ไปกินเหล้าที่ชลบุรี “มึงเหี้ยนะ เสียเวลากูมั้ยเนี่ย” เสียทั้งเวลา เสียทั้งสายตา มายืนมองมันจีบเด็ก ไอ้ห่า สรุปแม่งไปส่งสาวแล้วทิ้งเพื่อนครับ น้องอะจะกลับเอง ส่วนมันอะลากไป ลากไปถึงที่รถเลย เห็นกับตาเพราะยืนมองอยู่ เหี้ยมั้ย คนแบบนี้เหี้ยนะ ขอให้น้องไม่เอามึง! แล้วกูไปไงต่อทีนี้ สองสามตัวที่เหลือช่วยรับโทรศัพท์และมารับกูด้วย หัวเสียฉิบหาย! ด้านปาร์คกับหมูแฮม “พี่ปาร์คปล่อยแฮมนะ! แล้วคืนมือถือแฮมด้วย” หมูแฮมพยายามสะบัดมือเขาที่เกาะกุมอยู่ให้ออกไป แต่ด้วยแรงของเราสองคนที่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง ทำให้เธอไม่สามารถสะบัดหลุดได้ พี่ปาร์คเพียงแค่เดินล้วงกระเป๋าตัวปลิวไปเท่านั้น ส่วนมืออีกข้างก็จับคนตัวเล็กไว้ไม่คิดปล่อยแถมยังออกแรงดึงเบา ๆ เพื่อให้เธอเดินตัวลอยตามไปที่บิ๊กไบค์คันสีแดงโดดเด่นคันนั้นอีกต่างหาก เมื่อเดินมาถึงที่รถ ปาร์คก็ปล่อยข้อมือน้องให้เป็นอิสระ ก่อนจะหันหน้ามาหาคนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าบึ้งตึงไปเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มยืนกอดอกพิงสะโพกไปกับรถคันโปรดด้านหลัง สายตาก็จ้องมองหน้าคนตัวเล็กกว่าไม่ละไปไหน ไม่นานก็เผยรอยยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ได้แกล้งเธอเท่านั้น เพราะรู้ว่าเวลาน้องโดนแกล้ง…มันน่ารัก พอน่ารักก็ยิ่งอยากแกล้ง อยากแกล้งทุกวัน ชายหนุ่มไม่เคยมีมุมนี้กับใครมาก่อน กับคนคุยเก่าอย่างข้าวฟ่างก็ไม่มี ไม่เคยมี และก็ไม่ได้คิดอะไรด้วย ความสัมพันธ์แค่คุยกันผ่าน ๆ เท่านั้น แต่กับหมูแฮม มันอยากรู้จัก อยากมอง อยากแกล้ง แกล้งจนเธอหน้าบึ้งตึงเหมือนกับตอนนี้… “พี่ไม่คืน เธอจะทำไม” ปาร์คลอยหน้าลอยตาตอบกลับอย่างกวนกัน “พี่อยากโดนอีกใช่มั้ย” หมูแฮมเท้าเอวพูดเสียงดังขู่ แต่เขาเหรอจะกลัว ตัวก็แค่นี้ ให้อุ้มมือเดียวยังได้ “ทำไม จะต่อยพี่อีกเหรอ” ปาร์คถามพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกหน่อย เพราะระยะห่างของเราสองคนตอนแรกก็ไม่ได้ไกลกันสักเท่าไหร่ นิดเดียวก็คว้าเอวร่างเล็กได้แล้ว “ต่อยพี่แฮมก็ต้องวิ่งอีก ไม่เอาอะ เหนื่อยแล้ว” คนตัวเล็กหน้างอหลังพูดจบ เพราะวันนี้เธอวิ่งไม่รู้กี่รอบแล้ว “แล้วคิดว่าต่อยพี่อีกครั้งนี้พี่จะให้เธอหนีไปได้เหรอไง หืม เด็กอ้วน” “เอ๊ะ! พี่ว่าแฮมกี่รอบแล้ววันนี้” “ว่าไม่ได้เหรอไง หืม” เขาถามกลับยิ้มๆ แต่พอเห็นหมูแฮมเงียบไปก็แอบใจเสียขึ้นมาเล็กน้อย น้องงอนเหรอวะ… กูเข้าหาคนไม่เก่งด้วยประเด็น แถมจีบใครก็ยังไม่เคย พูดแรงไปเหรอวะ เด็กแก้มกลม ๆ ตาโต ๆ ปากสวย ๆ มันต้องชมต้องพูดว่ายังไง พูดแรงไปเดี๋ยวน้องหนีอีก “ขอโทษ” “ขอมือถือด้วยค่ะ” เสียงแข็งจัด “เดี๋ยวไปส่งไง” “ไปส่งก็ไปส่งสิคะ แต่คืนมือถือมาก่อน” ชายหนุ่มยืนนิ่ง สีหน้าเรียบเฉยอย่างกำลังใช้ความคิด… “ห้ามหนี พี่ถึงจะคืน” ไม่รู้แหละ กูพูดดักไว้ก่อนเลย รุ่นนี้วิ่งเก่งเสียด้วย “ไม่หนีแล้ว แฮมเหนื่อย” น้องพูดพลางทำหน้าหมดแรงจนเขาปักใจเชื่อและยอมคืนมือถือให้ เธอรับไปเก็บใส่กระเป๋าสะพายใบโปรดที่ไม่ได้หรูหราอะไรมากเท่าไหร่ พอมั่นใจว่าน้องไม่มีท่าทีจะวิ่งหนีกันจึงเลือกหันไปที่บิ๊กไบค์สีแดงคันโปรดของตัวเอง เพื่อหวังจะหยิบหมวกกันน็อคใบที่จะเอามาให้ไอธันว์ มาใส่ให้น้องแทน แต่หันมาอีกทีก็ต้องพบกับความว่างเปล่า กับลมเย็น ๆ ที่ตีเข้าหน้าเต็ม ๆ…กูว่าแล้ว เพราะยัยตัวแสบดันวิ่งหนีไปขึ้นรถเมล์สายสุดท้ายที่เพิ่งมาจอดไม่นาน แล้วค่อย ๆ เคลื่อนตัวผ่านหน้าชายหนุ่มไปเสียแล้ว ก่อนจะเห็นใบหน้าขาวใสแก้มป่องเปื้อนรอยยิ้มสะใจโบกมือส่งให้คนที่อยู่นอกรถเจ็บใจเล่น อืม! คิดไว้ไม่มีผิด แต่ที่ไม่คิดคือไม่คิดว่าจะดื้อขนาดนี้ รอบหน้าไม่ปล่อยให้หนีไปง่าย ๆ อีกแน่ ยัยตัวแสบของพี่

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more