ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงคนเคาะประตูดังขึ้น ซึ่งทำให้แก้วกานดารีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา แล้วรีบปรับสีหน้าให้ดูเป็นปกติที่สุด
“แก้วนอนหรือยังลูก”
“ยังค่ะแม่” หญิงสาวรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงมารดาเอ่ยถามออกมาอยู่หน้าห้อง
“แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ”
“แม่ไม่รู้ว่าจะปิดบังเรื่องนี้ไว้ได้นานแค่ไหน แม่ไม่สบายใจเลย ที่คอยแต่สร้างปัญหามาให้แก้วต้องปวดหัว” กนกนั่งลงที่เตียงนอนของลูกสาว สีหน้าของนางแสดงออกถึงความรู้สึกผิดได้อย่างถนัดตา ก่อนที่แก้วกานดาจะเดินมานั่งข้างๆ พลางเหลือบมองไปยังกระดาษแผ่นนั้น ที่มารดาของเธอถือมาด้วย
“แม่ก็คือแม่ แม่คือคนในครอบครัว แก้วมีแค่แม่กับกิ่ง เราจะก้าวผ่านปัญหาทุกอย่างไปด้วยกันนะคะ” กนกรู้ดีว่าก
