แพ้ทาง(รัก)คุณหมอลูคัส

บทที่9

“บางทีลูคัสก็ยึดติดกับการใช้ชีวิต เคร่งครัดในกฎระเบียบมากเกินไป จนหาความพอดีไม่ได้” หญิงสูงวัยริ่มตัดพ้อในความรู้จักยืดหยุ่นของลูคัส

Rrrr!!! เสียงโทรศัพท์มือถือของหญิงสาวดังขึ้น ซึ่งทำให้เธอรีบหาข้ออ้างที่จะกลับบ้านทันที

“แม่โทรมาตามแล้ว แก้วต้องขอตัวกลับก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณท่าน”

“เรียกคุณท่านอีกแล้ว ถ้าอย่างนั้นหนูแก้ว ให้ครูซไปส่งดีไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ รถแท็กซี่จอดรอแก้วอยู่ข้างนอก”

“เดี๋ยวผมเดินไปส่ง” ครูซรีบขันอาสา เมื่อเขานั้นอยากรู้จักกับแก้วกานดาให้มากกว่านี้

“ไม่เป็นไรค่ะ”

หญิงสาวไม่รอช้ารีบก้าวออกมาจากห้องนั่งเล่นทันที ซึ่งเป็นจังหวะที่ลูคัสเดินทางมาถึงบ้านพอดี พอแก้วกานดาเดินสวนกับรถยนต์คันหรู สายตาของลูคัสร้อนแรงดั่งเปลวเพลิง

“จอดรถ!” น้ำเสียงอันทรงพลังดังขึ้น จนมาลิคต้องเบรกกะทันหัน ซึ่งทำให้แก้วกานดาถึงกับหยุดชะงักแล้วหันกลับไปมอง

ภาพของชายตัวโตเปิดประตูลงมาจากรถ ทำให้เธอถึงกับขมวดคิ้วโก่งด้วยความสงสัย เมื่อลูคัสเดินตรงมาด้วยท่าทางที่ดุดัน เขาเหมือนตั้งใจมาหาเรื่องเธอมากกว่าทักทาย ซึ่งทำให้แก้วกานดารีบหมุนตัวก้าวเท้าออกไป เพื่อให้พ้นอาณาเขตของคฤหาสน์ให้เร็วที่สุด

หมับ!!! หญิงสาวร่างอรชรถูกคว้าแขนเอาไว้ ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงแรงๆ จนแก้วกานดาเซถลาเกือบล้มลงไปกองกับพื้น

“เธอกล้าดียังไง ถึงได้เข้ามาเหยียบที่นี่!” ลูคัสตะคอกออกมาเสียงแข็ง พลางชี้หน้าด่าแก้วกานดา อย่างผู้มีอำนาจเหนือกว่า

ท่าทีของชายตัวโต ทำให้หญิงสาวกลัวเสียจนตัวสั่นเทา เธอไม่ต่างจากกระต่ายน้อย ที่กำลังอยู่ภายใต้อุ้งเท้าของเสือร้าย เพียงแค่เขาตะปบลงมา เธอก็คงไม่รอดพ้นจากความตาย ที่ลูคัสพยายามหยิบยื่นให้ ทั้งที่แก้วกานดาไม่มีพิษมีภัยกับใครทั้งสิ้น

“ฉะ ฉะ... ฉันกำลังจะกลับ ปล่อยนะ” หญิงสาวถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อลูคัสเดินเข้ามาใกล้ เขาค่อยๆ แตะมือลงไปที่หัวไหล่ของแก้วกานดา

จากนั้นชายตัวโตได้พลั้งมือกดจิกบีบลงไปอย่างแรง เมื่อฤทธิ์ของความพยาบาท เปลี่ยนเทพบุตรให้กลายเป็นอสุรกายร้าย จนแก้วกานดาน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด เธอสะอื้นจนตัวสั่น เมื่อลูคัสไม่มีทีท่าว่าจะปล่อยเธอไปง่ายๆ

“นายครับ” มาลิคพยายามสะกิดให้ลูคัสได้สติ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจอะไรเลย นอกจากทำให้หญิงสาวได้รับความเจ็บปวด

“เธอต้องการอะไร มาที่นี่ทำไม ฮะ!” ลูคัสยังคงใช้น้ำเสียงเกรี้ยวกราด วางอำนาจบาตรใหญ่รังแกผู้ที่อ่อนแอกว่า ทั้งที่ปกติแล้วเขาไม่ใช่ผู้ชายนิสัยเสีย ชอบเอาเปรียบผู้หญิงแบบนี้ แต่พอแก้วกานดาปรากฏตัวต่อหน้าทีไร ทำให้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธไว้ได้

“ฮึก! ฮื้อ! ปล่อยฉันนะ... ฮึก ฮื้อ!” แก้วกานดาร่ำไห้ออกมาราวกับคนที่กำลังเสียสติ ซึ่งทำให้ครูซรีบวิ่งออกมาจากบ้านราวกับพายุ ภาพที่หญิงสาวก้มหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ทำให้เขารู้สึกโกรธลูคัส จนแทบอยากทนไม่ไหว แต่ก็ไม่อยากมีเรื่องชกต่อยกัน เพราะกลัวผู้เป็นย่าจะไม่สบายใจ

“นายทำบ้าอะไร” ครูซเดินเข้าไปกระชากลูคัสออกจากหญิงสาว ก่อนที่เขาจะเข้าไปประคองแก้วกานดาเอาไว้

หญิงสาวสัมผัสได้ถึงไออุ่น จากอ้อมกอดของชายหนุ่ม ทั้งที่เพิ่งรู้จักกัน แต่เมื่อเธอได้รับการปกป้องจากครูซ ทำให้แก้วกานดาอยากอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขาแบบนี้นานๆ

แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เพราะดูจากสีหน้าอันดุดันและแววตาเหี้ยมโหดของลูคัส ที่เป็นดั่งเปลวไฟพร้อมลุกไหม้ลามเลียชีวิตของเธอ ทำให้หญิงสาวรีบเบือนหน้าหนี เพื่อหลบสายตาคมของเขาในทันที

“นายทำบ้าอะไร เนี่ยเหรอคนเป็นหมอ นายมีจิตสำนึกบ้างไหม เธอเป็นผู้หญิงนะลูคัส” ครูซไม่รู้ว่าก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้นกับแก้วกานดา แต่เขาไม่มีทางยอมให้ลูกพี่ลูกน้องทำร้ายเธอเด็ดขาด

“นายนั่นแหละทำบ้าอะไร หลบไป ฉันจะสั่งสอนผู้หญิงหน้าไม่อาย ทำให้คนอื่นถึงแก่ความตาย ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ได้” แก้วกานดาถึงกับจุกอยู่ในอก เมื่อลูคัสทราบประวัติความเป็นมาของเธอ แต่นั่นมันไม่สำคัญเท่ากับสิ่งที่เขากำลังตราหน้าว่าร้าย ในสิ่งที่แก้วกานดาพยายามจะลืม แต่เหตุการณ์ครานั้น ยังคงตามมาหลอกหลอนเธอ ทั้งกลางวันและกลางคืน ทั้งยามตื่นและหลับตา

“คนเราทำผิดไม่ได้เลยหรืออย่างไร ทำไมสังคมคนรอบข้างต้องคอยซ้ำเติม ตัดสินอย่างไร้ความยุติธรรม ฉันเชื่อว่าทุกคนล้วนทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้น รวมทั้งคุณด้วย” หญิงสาวสุดที่จะกลั้นความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นภายในใจได้ เธอจึงสวนกลับเขาออกไปด้วยน้ำเสียงแฝงความอัดอั้น เมื่อเธอเจ็บปวดกับเรื่องที่ลูคัสกำลังพูดถึง เขาคงไม่รู้ว่าเธอได้สูญเสียอะไรไปบ้าง จากเหตุการณ์ครานั้น

“หุบปาก!” ลูคัสกำหมัดแน่น เขาตะคอกออกราวกับแก้วกานดาคือนักโทษประหาร ที่เขาพร้อมจะลงดาบ ทั้งที่หญิงสาวพยายามอ้อนวอนขอโอกาส แต่คงไม่เป็นผล

“ฉันไม่รู้หรอกว่าระหว่างนายกับคุณแก้วมีเรื่องอะไรบาดหมางค้างคาใจกันมาก่อน แต่วันนี้เธอเป็นแขกของฉัน เป็นคนที่พาคุณย่ากลับบ้าน นายไม่มีสิทธิ์ตัดสินชีวิตของใคร โดยเฉพาะแก้วกานดา ฉันขอสั่งให้นายอยู่ห่างๆ จากเธอเอาไว้” เป็นครั้งแรกที่ครูซเผชิญหน้ากับลูคัส ราวกับว่าเขาพร้อมที่จะห้ำหั่นฟาดฟัน ให้รู้แพ้รู้ชนะกันไปเลย

“หึ! นายก็เหมือนเดิม เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้ เธอคงใช้มารยาร้อยเล่มเกวียน ที่จะทำให้ผู้ชายอย่างนายตกหลุมพรางง่ายๆ สินะ” สายตาคมของลูคัส จับจ้องไปที่หญิงสาวราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอ

เมื่อเขาเห็นท่าทีของครูซที่ดูห่วงใยแก้วกานดาเสียจนออกนอกหน้านอกตา ทั้งที่ปกติแล้วครูซไม่ชอบแสดงออก ถึงความรักและการอยากดูแลเอาใจใส่ผู้หญิงคนไหนมาก่อน

“เสียงเอะอะดังไปถึงข้างในบ้าน มีอะไรกันหรือเปล่า อ้าว! หนูแก้วยังไม่กลับเหรอ” คุณนายเรไรเดินออกมาจากบ้าน ซึ่งทำให้หลานชายทั้งสองสงบศึกกันชั่วคราว

“แก้วกำลังจะกลับพอดีค่ะ ขอตัวนะคะ” หญิงสาวไม่รอช้ารีบสาวเท้าออกมาจากคฤหาสน์หรูทันที โดยมีสายตาของทุกคน มองตามหลังเธอออกไปด้วยความรู้สึกที่แตกต่าง

ซึ่งคุณนายเรไรรู้สึกคิดถึงคนที่เพิ่งเดินจากไป เพราะหญิงสาวเป็นดั่งตัวแทนของคนที่นางเฝ้าคำนึงห่วงหามาโดยตลอด ถึงแม้ว่าประกายแก้วจะจากไปเนิ่นนานหลายสิบปี แต่ความรูสึกดีๆ และความรู้สึกผิดยังคงฝังลึกอยู่ใต้จิตสำนึกของหญิงสูงวัย

ในขณะที่ครูซรู้สึกห่วงใยหญิงสาวอย่างน่าประหลาดใจ เขาไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนแบบนี้มาก่อน เมื่อชายหนุ่มมีความปรารถนาอยากป้องป้องเธอจากภยันตรายทั้งปวง โดยเฉพาะผู้ชายอย่างลูคัส ซึ่งเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีความโกรธแค้น ของลูกพี่ลูกน้องที่มีต่อแก้วกานดา จนชายหนุ่มไม่สามารถคาดเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธออีกหรือเปล่า