ปึก!
เสียงปิดประตูดังขึ้น และเรียวขาของวริศราก็ชะงักตามไปด้วย
วริศราใช้แววตาไม่มีชีวิตชีวานักเหลียวหลังมองกลับไปทางเจ้าของโรงงานหนุ่มหล่อ คุณพระคุณเจ้า เขา-ตาม-มา!
“ฉันอยากได้น้ำหอมปรับอากาศ ร้านเล็กๆ แบบนี้จะมีขายไหม”
มันคงจะมีอยู่หรอก วริศราคิดในใจ แต่ถึงเขาจะอ้างเหตุผลนั้น คณาธิปก็นั่งรอรับรถเป็นเพื่อนวริศรานานถึงหนึ่งชั่วโมง ทั้งที่อากาศร้อน ฝุ่นก็เยอะ จากรถยนต์ที่แล่นบนท้องถนนในอำเภอมวกเหล็ก
“เสร็จแล้วน้อง” เจ้าของร้านซ่อมเข็นมอเตอร์ไซค์ออกมาให้ลูกค้าเช็กสภาพรถก่อนจ่ายเงิน “คิด 500 นะมันซ่อมหลายอย่าง น้ำมันก็ได้เติมให้หนึ่งขวด ไม่คิดค่าเร่งรัดเพิ่มก็ดีเท่าไหร่ เล่นมานั่งเฝ้าให้พี่ลัดคิว ทั้งที่รถของคนอื่นเขาเอามาจอดไว้ไม่รู้กี่วัน ครั้งหน้าถ้ารีบมากๆ ไปหาร้านอื่นที่คิวซ่อมน้อย หรือไม่ก็ถามเจ้าของร้านก่อน ไม่ใช่ว่า...”
เงินสามพันควักสดๆ ออกจากกระเป๋าใบเรียบหรู
ช่างซ่อมที่เป
