บทนำ (สยองขวัญ)
1091 Words
“บ้านหลังนี้มีประวัติ…”
โทนเสียงเย็นยะเยือก เริ่มเกริ่นถึงประวัติความเป็นมา
“เมื่อสิบสามปีก่อน เจ้าของบ้านจับได้ว่าสามีแอบไปคบชู้กับสาวใช้ ขณะที่ตัวเองกำลังอุ้มท้องลูกคนที่สาม เลยมีปากเสียงรุนแรง ต่อหน้าลูกสาวและลูกชาย แน่นอนว่าฝ่ายภรรยารับเรื่องนี้ไม่ได้ เลยขู่ว่าจะหย่าสถานเดียว แต่ฝ่ายสามีไม่ยอม เพราะมีการเกี่ยวพันกันเรื่องเงินๆ ทองๆ ถ้าหย่า ฝ่ายชายจะเสียเปรียบ เลยยื้อด้วยการใช้อารมณ์เป็นใหญ่ บังคับตบตีอีกฝ่ายต่อหน้าลูกๆ จนแท้งคาห้องน้ำและตกเลือดตาย”
ผู้เล่าเน้นย้ำถึงสาเหตุการตาย พลางใช้ไฟฉาย ส่องแสงสว่างไปยังห้องน้ำเก่าๆ ซึ่งหน้าประตูยังคงเกรอะกรังด้วยคราบเลือดสีน้ำตาลเข้ม แถมยังคงส่งกลิ่นเหม็นคาวคละคลุ้ง
“ละ แล้วลูกสาวกับลูกชายละพี่?”
หนึ่งในผู้ล่าท้าผี เอ่ยถามเสียงสั่น
“ทั้งคู่ถูกพ่อไล่ฟันด้วยมีดสปาต้า เพราะกลัวว่าลูกจะไปบอกตำรวจว่าตัวเองฆ่าเมียตาย ศพลูกทั้งสองคน เลยไปกองอยู่ชั้นล่าง ตรงห้องรับแขกหนึ่งศพ หน้าประตูอีกหนึ่งศพ”
“หึย! น่ากลัววะพี่ แม่งฆ่าได้แม้กระทั่งลูกของตัวเอง”
วัยรุ่นชาย หัวแดงเถือก พูดพลางยกมือขึ้นลูบต้นแขน
“หึ…ความน่ากลัวยังไม่หมดอยู่แค่นั้น เพราะไอ้พ่อสารเลว มันโรคจิตยิ่งกว่า ตรงที่มันตัดหัวของทุกคน ไปตั้งโชว์ตรงระเบียง แล้วผูกคอตายอยู่ด้านหลัง ให้คนที่ผ่านไปผ่านมา ได้เห็นภาพติดตาไปจนวันตาย ปัง!” สิ้นสุดคำว่า ‘ตาย’ ประตูห้องน้ำตรงหน้าก็กระแทกปิดปัง จนเกิดเสียงดังลั่นบ้าน
กรี๊ดดดด!
ก่อนที่หนึ่งในผู้ล่าท้าผี จะส่งเสียงกรีดร้องราวกับว่าเห็นบางสิ่ง ที่ทำให้ตกใจกลัว จนช็อกตาค้าง แล้วพากันวิ่งหนีสี่คูณร้อย ไปพร้อมกับวัยรุ่นชายหัวแดง ซึ่งทั้งสองอายุเท่ากัน
“เอ้า~ เพิ่งเริ่มก็พากันวิ่งหนีป่าราบซะแล้ว”
ผู้นำควบตำแหน่งผู้เล่า ถึงกับยืนเท้าสะเอว
“เหลือแค่สามคน ยังไหวใช่ไหม?”
“วะ ไหวครับ” หนุ่มเนิร์ดใส่แว่น ตอบเสียงสั่น
“สบายมาก” ชายวัยกลางคนตอบเป็นคนที่สอง
“อีกคนละ?”
“ไหวค่ะ” ผู้หญิงที่เหลือเพียงคนเดียวให้คำตอบ
“โอเค งั้นเรามาเริ่มทำภารกิจแรกกันเลยดีกว่า”
พูดจบก็กดปุ่มบันทึกวิดีโอ บริเวณกล้องตัวจิ๋วที่แขวนอยู่กลางอก ก่อนจะเดินนำไปที่ห้องแรก ซึ่งเป็นห้องนอนใหญ่
แอ๊ดดด…
ประตูไม้อัด ส่งเสียงร้องโหยหวน บ่งบอกถึงความฝืด
“ห้องนี้เป็นห้องนอนของสองสามีภรรยา”
เสียงชวนขนลุกเล่า พลางส่องไฟไปที่เตียงเปื้อนเลือด
“ทำไมถึงมีเลือดบนเตียง?”
ชายวัยกลางคน เอ่ยถามด้วยความคับข้องใจ ขณะที่หนุ่มแว่นเริ่มมีอาการแปลกๆ ยืนไม่นิ่ง อยู่ไม่สุข เหมือนมีใครวนเวียนอยู่ด้านหลัง แต่พอหันไปมอง กลับพบเพียงความว่างเปล่า ไร้สิ่งมีชีวิต จะมีก็แต่ความมืดภายในบ้านร้างแห่งนี้
“อ้อ เลือดนั่น เป็นเลือดของสาวใช้”
“สาวใช้ เป็นคนเดียวกันกับที่คบชู้กับฝ่ายสามีเหรอ?”
“ใช่ หลังจากวันนั้น ก็กลับมากรีดข้อมือตายบนเตียงนี้ ได้ยินมาว่าวิญญาณของสามีไม่ยอมปล่อย ต้องฆ่าทุกคน”
“ละ แล้วแบบนี้เราจะเป็นหนึ่งในคนที่ถูกฆ่าไหม?”
คำถามจากหนุ่มเนิร์ด ดึงสายตาทุกคนให้หันไปมอง
“ผมว่าผมเริ่มไม่ไหวแล้ว ผมขอถอนตัวก่อนนะครับ”
“แล้วเอ็งจะออกไปยังไง เดินลงไปคนเดียวได้เหรอ?”
“มะ ไม่ได้ ผมกลัว พี่ช่วยลงไปส่งผมหน่อยนะครับ”
“เฮ้ย! ไม่ได้ ข้าต้องให้ภารกิจแรกกับสองคนที่เหลือ”
“ตะ แต่ผมไม่ไหวจริงๆ พี่รีบให้ภารกิจแรก แล้วลงไปส่งผมหน่อย ถือว่าผมขอ ขืนให้อยู่ต่อ ผมต้องสติแตกแน่เลย”
“อะไรวะ ถ้ารู้ว่าปอดแหก ก็ไม่น่าสมัครมาตั้งแต่แรก”
ผู้นำเริ่มบ่น เพราะมีคนถอนตัวไปแล้วสองคน แถมยังจะมีอีกหนึ่งคนที่ไม่กล้าไปต่อ ทั้งที่ยังไม่ทันได้เริ่มภารกิจแรก
“ผมขอโทษ ฮึก!”
หนุ่มเนิร์ดเริ่มหลั่งน้ำตา เพราะหวาดกลัวจนขึ้นสมอง
“รีบให้ภารกิจแรก แล้วเดินลงไปส่งมัน เรื่องจะได้จบ”
ชายวัยกลางคนตัดสินแทน พลางชักสีหน้าเบื่อหน่าย
“เออ เอาตามนั้นก็ได้วะ ส่วนภารกิจแรก คนหนึ่งต้องอยู่ในห้องนี้ ส่วนอีกคนไปอยู่ในห้องน้ำ เลือกเอาจะอยู่ที่ไหน”
“ขอห้องน้ำ”
ผู้ชายเป็นคนเลือกก่อน ห้องนอนจึงตกเป็นของผู้หญิง
“กดเปิดกล้องที่อก แล้วเดินไปอยู่ในจุดที่ตัวเองเลือก ส่วนเอ็งตามข้ามา เดี๋ยวจะเดินไปส่งหน้าบ้าน อย่าวิ่งเสียละ”
หนุ่มแว่นพยักหน้ารับ ก่อนที่สามชีวิตจะพากันเดินออกไปจากห้องนอน เหลือแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ยืนอยู่เพียงลำพัง
‘พ่อต้องใช้หนี้พนันสามแสน ถ้าไม่มีให้ มันจะฆ่าพ่อ'
ระหว่างที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน เสียงผู้เป็นพ่อก็ดังขึ้นในโสตประสาท ของลูกสาวที่ต้องแบกรับภาระ
‘แกเป็นความหวังสุดท้าย ช่วยพ่อหน่อยได้ไหม ขวัญ'
ชายที่ไม่เคยทำหน้าที่พ่อ กลับมาขอความช่วยเหลือ เพราะกำลังถูกเจ้าหนี้ตามล่า หากไม่นำเงินไปใช้ อาจจะถูกฆ่าทิ้ง นั่นจึงเป็นสาเหตุ ทำให้ลูกสาวต้องมาร่วมล่าท้าผีคืนนี้
ส่วนรางวัลที่ได้ คือ เงินสด จำนวนสามแสนบาท
แต่ตั้งทนอยู่ที่นี่ แล้วจบภารกิจทั้งสามก่อนรุ่งสาง
ปัง!
ทว่ายังไม่ทันจะจบภารกิจแรก เสียงประตูห้องน้ำก็ดังอีกครั้ง ตามด้วยเสียงของมีคม กระทบกับผนังปูน วินาทีแรกที่ได้ยิน คนในห้องนอนมีความคิดที่จะเดินออกไปดู แต่พอนึกขึ้นได้ ว่าต้องอยู่จนจบภารกิจ จึงเดินกลับไปหยุดยืนอยู่ข้างเตียงเปื้อนเลือดราวกับว่าไม่ได้ยินเสียงโครมครามใดๆ ทั้งสิ้น
เวลา 05.59 น.
นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน เหลือบมองแสงในยามรุ่งสาง ก่อนที่ประตูห้องนอนจะถูกเปิดจากด้านนอก ด้วยใครบางคน
“รีบออกจากบ้านหลังนี้ ทุกคนตายห่ากันหมดแล้ว!”
- Writer
