ฉันเหม่อมองบรรยากาศตรงหน้าด้วยใจที่สงบตั้งแต่เมื่อคืนกว่าจะข่มตาให้หลับลงได้มันยากลำบากมาก ความรู้สึกปวดหนึบ ทรมาน เหมือนในอดีตกำลังจู่โจม สายลมเอื่อยเฉื่อยทำให้เผลอสูดดมกลิ่นอายน้ำทะเลเข้ามาเต็มปอด
แสงสีทองลาลับขอบฟ้าไป เหลือเพียงผืนฟ้าสีเข้มตลอดจนผืนน้ำดำทมิฬ เพราะเมื่อคืนหลับยากตื่นมาอีกทีก็เป็นบ่ายแก่ กว่าจะฝืนตัวลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวก็ใช้เวลาสักพัก พอออกมาเดินเล่นเลยเป็นช่วงค่ำไปแล้ว
“มีเรื่องอะไรให้คิดมากขนาดนั้นเหรอครับ”
เสียงสดใสของเวกัสดังขึ้นจากข้างหลัง ทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ความคิดทันที ก่อนจะหันไปมองเขาด้วยความแปลกใจเพราะปกติอีกฝ่ายต้องตามติดซันอยู่ตลอดจากที่สังเกต
“ก็ไม่มีอะไร แค่มาสูดอากาศ”
“มีอะไรระบายกับผมได้นะ”
เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้มแต่งแต้มใบหน้าทำ ให้ฉันยิ้มเจื่อนก่อนจะเอ่ยปฏิเสธไป เพราะรู้สึกไม่สนิทใจที่จะพูดคุยด้วย อันดับแรกเพราะเขาคือลูกน้องของคนร้ายกาจอย
