“สั่งเนื้อเผื่อกูด้วย ตอบไลน์น้องๆ ก่อน”
รักศิกาญจน์ปล่อยให้เพื่อนๆ สั่งได้ตามสบาย เพราะกินได้ทุกอย่างอยู่แล้ว อีกทั้งก็ยังต้องคุยไลน์กับกันตาเรื่องของหายเมื่อเช้าต่ออยู่ สักพักเตามาลง ของปิ้งย่างก็เริ่มทยอยมา ไม่กี่อึดใจก็เต็มโต๊ะจนแทบไม่เหลือที่ว่าง มันเป็นข้อดีของการกินแบบบุฟเฟ่ต์ที่คนในกลุ่มชอบไม่น้อย
“เอาโต๊ะนี้ก็แล้วกันพวกเธอ”
เสียงแขกที่น่าจะเข้ามาใหม่ดังกระทบหู เพราะโต๊ะติดกัน มีพนักเก้าอี้สูงท่วมหัว กับพาร์ทิชั่นกระจกติดสติกเกอร์ลายสีขาวหนาทึบไว้ เพื่อให้ลูกค้ามีความเป็นส่วนตัวมากขึ้น
“ย่างเผื่อกูด้วย คุยกับน้องแป๊บ”
รักศิกาญจน์ไม่ได้เงยหน้าไปหาเพื่อนตอนบอก เพราะมัวก้มมองหน้าจออยู่ ลูกน้องกำลังรายงานว่าถูกปานชีวันเหน็บแนมไม่เลิก ทั้งที่คนของตัวเองผิดแท้ๆ
“อีนี่ วันหยุดก็ไม่ได้หยุด กูว่าเปลี่ยนงานเหอะมึง” จีรไนยแซว แต่ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่าชิ้นเนื้อบนเตาใกล้จะสุก
“กูเห็นด้ว
