“ไม่ต้องปลื้มขนาดนั้นหรอก เพราะขืนฉันปล่อยเธอไว้คนเดียว คุณแม่รู้คงเรียกไปเพ่นกบาลยุบกับสวดยับแย่เลย มากินข้าวสิ จะได้กินยาไว้อีกหน่อย เดี๋ยวไข้กลับแล้วจะทำงานให้คุณแม่ไม่ได้นะ”
แหม หวงงานคุณท่านจังเลยนะคะคุณปั่น เดี๋ยวจะป่วยสักเดือนดีมั้ย
“ฝีมือใครคะ”
รักศิกาญจน์ไปนั่งเก้าอี้ที่เขาเลื่อนให้ มองไข่คน ไส้กรอกทอด เบคอนทอด แถมสลัดผักชามโตด้วยหนึ่ง ของในบ้านแหละรู้เลย แต่ที่ไม่รู้คือฝีมือใคร
“ผมเองครับ รับรองว่ากินแล้วท้องไม่เสียแน่ๆ ครับ”
ชลกรยกมือขึ้นแล้วยิ้มแป้นให้ด้วยท่าทีภาคภูมิใจนักหนา ราวกับลงมือปรุงอาหารที่มีขั้นตอนสลับซับซ้อนเสียเต็มประดา
“ก็แค่เอาของลงกระทะกลิ้งไปกลิ้งมา มึงไม่ต้องเสนอหน้ามากนักก็ได้”
สิรภพจวกเพื่อน แล้วก็รีบตักของจากจานรวมใบใหญ่ ใส่จานเล็กแล้วส่งให้รักศิกาญจน์อย่างรู้งาน
“กาแฟด้วยมั้ย”
ส่วนเจ้านายหนุ่มหล่อก็รินน้ำส้มให้ แต่คิดได้ว่าคนทำงานส่วนใหญ่ก็ต้องมีกา
