Pistanthrophobia (ON-GOING)

I. Ynna Savanna Castro "You sure about this, iha?" Napatingin ako sa pinto ng kwarto ko nang marinig ko ang boses ni Mama. Tumigil ako sa pag-lalagay ng damit sa maleta ko at saka lumapit sa kanya. "Yes, ma. I wanna go back to the Philippines, nami-miss ko na ang hangin doon." Sagot ko. Sumimangot siya, kahit hindi na gano'n kabata ay kitang kita pa rin ang kagandahan ni mama. Halos sa kanya ko nakuha ang lahat ng features ng mukha ko pwera lang ang mata na kay papa ko nakuha. "We're not sure kung safe na doon." Natigilan ako sa sinabi niya, ngumiti ako at malambing na niyakap siya. "Nandoon si King at Billy, mama. They won't let me get hurt.." Magiliw na sabi ko. They are my childhood bestfriends. Pero sinasabi ko lang 'yon, alam kong hindi ako magiging safe doon. Our family will never be safe there. But i really miss my bestfriends. Ilang taon ko na silang hindi nakakasama. "Okay, i trust them both." She smiled then caressed my hair. "But when something bad happened, tell me agad." I smiled sweetly. "I will." Iniwanan nya na ako dito para makapag-ayos na ako. Mamaya na ang flight ko kaya excited na talaga ako. Kinuha ko ang phone ko para mag-message sa group chat namin ng mga bestfriends ko. Me: Hey, guys! :) Seen by Billy and King ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ What the. Kumunot ang noo ko, na-seen lang ako! Ilang minuto pa akong nag-antay pero wala pa ring naging response. Me: Hey! Notice me! ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ *Stickers* ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ *Angry emoticon* ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ Seen by King and Billy ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ "Ah, ganon?" Inis kong sabi sa sarili ko habang mabigat ang kamay na pinipindot ang phone ko. I called them on video call na agad naman nilang sinagot. Kitang-kita agad ang nakakunot na noo ni King, nakapangalumbaba habang pinaglalaruan ng daliri ang kanyang labi. Si Billy ay walang reaksyon na nakahiga sa bed, tinitignan ang itsura ko sa screen habang kinakamot ang malalim niyang mata. He looks so sleepy eh. Gabi na rin naman sa kanila at ako naman ay kakagising ko lang, 12 hours ang pagitan ng oras dito sa Canada at sa Philippines. "Bakit hindi niyo ako pinapansin?" May tampo ang aking boses. "Too lazy to type." Sagot ni King na halos makita ko na ang loob ng butas ng ilong dahil sa anggulo na ginagawa niya. "Don't have anything to say." Walang gana na sagot naman ni Billy at tumagilid kaya naburo ang kalahati ng kanyang mukha sa unan. I scoffed. "Look at you ignoring me! You're dead kapag nakauwi ako dyan." "We don't need you here." May panunuya ang boses ni King. Tumalim ang tingin ko sa kanya kaya tumaas ang kilay nya. "Alam kong nami-miss nyo ako." Ngiting-ngiti na sabi ko. "Not really." Mahinang sagot ni Billy kaya napapikit ako ng mariin. "YOU TWO, DON'T YOU MISS ME?!" Galit na sigaw ko so they both chuckled. "Look at your nostrils, Vanna. They're wide as hell." Pang-aasar ni King na napapangiti na kaya tinakpan ko ang ilong ko. "Just because you're making me angry!" Kunot-noo na sigaw ko. "I just miss you both, you know." "Vanna." Kinilabutan ako sa seryosong boses ni Billy. Pinasadahan niya ng palad niya ang kanyang buhok. Ngumuso ako. "Why?" "Alam kong may plano kang umuwi dito." Sabi nya. Hindi na ako nagulat na nalaman nya. He's a mind reader anyway. "Alam mong hindi pa safe dito, manatili ka muna diyan." Napasimangot ako. "But--" "This is for your own safety." Mariin na sabi ni King na ngayon ay hindi na rin nagbibiro. "But--" "Be patient, Vanna. We're working on everything alright." Hindi na ako nakasagot. Naiintindihan ko naman pero.. Nagbuntong hininga na lang ako at nagpaalam na sa kanila. Pabagsak na humiga ako sa bed ko at pumikit. Buo na talaga ang desisyon ko. Uuwi ako ng Pilipinas, ayoko naman talagang tumira dito sa Canada pero dahil kailangan ay wala akong nagawa, namimiss ko na ang bansa na kinalakihan ko. Lalo na ang bestfriend ko na si Monique. Sabi nila Billy ay bigla na lang daw nag-transfer si Monique do'n sa school matapos ng halos sampung tao na pagkawala. Pero ang masaklap ay hindi niya kami naaalala. Hindi ko maiwasan na malungkot, bakit kailangang mangyari iyon? Anyway, pareho nilang sinasabi na lalong gumanda si Monique. She was very adorable and pretty when we were just kids, paano pa kaya ngayon? Dang. I wanna see her, i miss her so much. Kinagat ko ang aking labi. Hindi ko masusunod ang dalawang iyon ngayon, uuwi ako ng Pilipinas sa ayaw man nila o gusto. Naligo na rin ako at kumain, 14 hours and 30 minutes ang flight kaya gusto ko na agad umalis, matagal ko nang pinlano 'to. Dumating ako sa Pilipinas na 10am na. It was exhausting. "Saan po tayo, ma'am?" Tanong ng taxi driver kaya napatingin ako sa kanya. "Sa KCads University po." Sagot ko. Hindi ko maiwasan na mapangiti, nandito na talaga ako sa Pilipinas kaya kahiy may jetlag pa ay ayoko pa magpahinga. "Wow. Akala ko po ay hindi kayo marunong magtagalog, ma'am. Sobrang ganda nyo po kasi." Puri nya na ikinagulat ko. "Ay, thank you po." Nahihiyang sabi ko. Buong byahe na kinukwentuhan ako ni Manong. Nagtatanong rin kasi ako sa kanya kung ano nang mga nagbago dito sa Pilipinas. Ang tagal ko rin kasing nawala dito dahil ayaw nila akong payagan na bumalik dito dahil sa nangyari sa mga family namin a long time ago. So we're not safe here anymore. "Nandito na po tayo, ma'am." Napatingin ako sa labas ng taxi at nakita ang maraming halatang mayayaman na estudyante sa labas. Malaki na rin ang naging improvement ng school na 'to. I wonder how Tita Kera maintained the popularity of this school. Pagkapasok ko ng school ay halos mahilo ako sa taas ng mga buildings. Ang dami nang nagbago kaya wala akong maalala ni isa dito, kung malaki ito ng bata ako ay lalo pa ngayon. Napangiwi ako. "What the hell is these?" "Hey, miss." Napalingon ako sa lalake na nagsalita sa likod ko. He flashed his smug smile, naningkit ang mata ko. "You seem lost, can i help you?" "Nah, i'm good." Sagot ko saka siya tinalikuran. Hindi ko kailanman nagustuhan ang atensyon ng maraming tao pero ang daming nakatingin sa'kin ngayon. Siguro ay dahil bago ang mukha ko, ngayon lang nila ako nakita kaya napapaisip siguro sila kung sino ako. "Hey, miss." Napatingin na naman ako sa isang lalake na nakangisi, nakahawak siya sa batok niya. "Stop bothering me." Inis na sabi ko at binaling ang tingin sa ibang bagay. May sinabi pa sya pero hindi ko na pinansin na obviously ay hindi maganda. "Who's that b***h?" ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ "I don't know but she's annoying." ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ "Look at her trying to look pretty and all.." Napairap na lang ako sa hangin nang marinig ko ang mga iyon. May pakialam ba ako? Naaasar na ako dito at ang init-init pa. Kinuha ko 'yung phone ko at tinext si Billy and King. Me: I wonder why this school were surrounded by bitches and fuckboys. Sinend ko sa dalawa iyon habang kunot-noo na nililibot ang tingin sa paligid. Wala pang ilang minuto ay napangiti ako nang makita ang matangkad na lalake na naglalakad ng mabilis palapit sa'kin. Niluwagan niya ang tie ng kanyang uniform habang nakatuon ang malalim na mata sa'kin. Halos gumilid ang mga estudyante na nakakasalubong niya, sumisigaw ng coolness ang lalakeng ito. Napangiti ako. "Billy!" Maligayang sabi ko at binuka ang ang magkabilang braso. Agad niya naman akong niyakap ng mahigpit kaya ngumuso ako. "Akala ko hindi mo ako namiss?" Humiwalay siya sa pagkakayakap dahil sa tanong ko. "Vanna, hindi ka talaga marunong makinig." Iritado ang kanyang boses pero hindi pa rin maitatago na natutuwa siya na makita ako. Humagikgik ako. "I missed you too, Bibi!" "Not that nickname again, damn." Kinagat niya ang kanyang labi. Humalakhak ako. "Hindi mo ba na-miss 'yon?!" "Hindi!" Agap niya. Ngumisi ako at lumingon sa paligid. "Anyway, bakit nakakainis ang mga estudyante dito?" "Ginulo ka?" Tumaas ang kilay niya at inakbayan ako. "Hindi ka na nila guguluhin dahil alam na nilang kakilala mo ako." Bumilog ang aking bibig. Napansin ko nga na wala na masyadong tumitingin dito sa gawi namin, 'yung iba ay pasimpleng sulyap na lang. Tumango-tango ako at tinusok ang kanyang tagiliran kaya napalayo siya at natanggal ang braso niya sa balikat ko. "Not bad." Panunuya ko. Hindi na siya sumagot. Hinila niya ako papunta sa parking lot kaya nagtatakang sumunod ako. Magtatanong pa sana ako kung anong ginagawa namin sa parking lot pero namilog na ang mata ko nang makita si King na bumababa ng kanyang itim na kotse. "Hari!" Pag hingi ko ng atensyon niya habang excited na kumakaway. Kumunot ang noo niya at binaling ang tingin sa gawi ko, naningkit ang kanyang mata. Nilagay niya ang isa niyang kamay sa kanyang bewang habang kinakagat ang labi, hinihintay akong makalapit sa kanya. Niyakap ko agad siya nang makalapit ako, naramdaman ko naman ang pag ganti niya. "Bakit nandito ka?" Naramdaman ko ang hininga niya sa ulo ko, kinalas ko ang yakap at nag angat ng tingin sa kanya. Billy's very tall but he's taller, mga higante.  ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ "I missed you too, Hari!" Malawak ang ngiti ko pero umismid lang siya. Ngumuso ako at nilingon si Billy na nakatayo sa gilid.  ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ "So, where's Monique?" Excited na tanong ko kaya tumaas ang kilay nila pareho. "Nakasalubong ko sya kanina nung papunta ako sayo." Ani Billy. "Really?! Bakit hindi mo pa sya sinama?!" Nanghihinayang na tanong ko. "She can't remember us, Vanna." Si King at sumandal sa kotse niya. Bumagsak ang balikat ko, oo nga pala. Matapos ng nangyari sa family namin dati ay nawala na si Monique, ang balita ko ay nag ibang bansa sila ng pamilya niya at gano'n din kami ni mama. Naiwan dito sila King at Billy dahil nagpumilit silang gusto nilang manatili dito kaya nagkahiwa-hiwalay kaming apat. Wala kaming nabalitaan na kahit ano kay Monique mula nang umalis sila, ayun pala ay hindi niya kami naaalala. Ito ang dahilan kung bakit ako umuwi dito, gusto kong ibalik ang memory ni Monique. Nagkwentuhan kami nila Billy tungkol sa maraming bagay sa isang cafe, kahit hindi nila sabihin ay alam kong namiss nila ako. Nung mga bata kami ay tig-isa pa kami ng bodyguard ni Monique, may pagkalampa si Mons samantalang ako ay laging napapahamak dahil marami akong bagay na gustong sinusubukan. At laging nando'n ang dalawang lalake na ito, to the rescue. After lunch ay nagpaalam sila sa'kin na may klase sila kaya mag-isa na lang ako, hinatid nila ako sa library para dito ako magpalipas ng oras. Oh, how i love this place.  ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ I was busy looking for some book nang mapatingin ako sa isang magandang babae. Wala akong nagawa kundi ang titigan sya, kahit matagal ko siyang hindi nakita ay kilalang-kilala ko ang mukha niya. Her black hair is wavy long and her skin is so white as pearl. Mahaba ang kanyang pilikmata at parang kumikinang ang kanyang mata, napakaingat niyang gumalaw. Mahinhin. She was very cute when we were kids and she's now a grown up gorgeous lady. Hindi ko maiwasan na ngumuso. I wanna hug her. Bigla akong napaiwas ng tingin nang lumingon sya sa'kin. Umakto ako na naghahanap ng libro sa shelf, nataranta ako kaya may nahulog na mga libro. Oh s**t. "Please, be quiet!" Sita ng librarian kaya napangiwi ako sa hangin at humingi ng tawad habang inaayos 'yung mga books. "Can i help you?" Napatigil ako nang marinig ang boses ni Monique. Mabagal akong lumingon. Nakangiti siya kaya nawala ang kanyang mata, kinakabahan na ngumiti ako. Maaalala niya kaya ako? Unti-unting nabura ang kanyang ngiti, tumagal ang titig niya sa mukha ko na para bang kinikilala niya ako. Kumunot ang noo niya na halatang nag-iisip, sinusubukan niyang alalahanin ako dahil pamilyar ako sa kanya! Napahawak siya sa ulo niya, pumikit siya ng mariin at ginagalaw galaw ang kanyang ulo. Nanlaki ang mata ko, anong nangyayari sa kanya? Parang nahihirapan siya. Kumapit sya sa book shelf para gawing suporta. Lumingon ulit siya sa'kin pero hindi nagtagal iyon, ngumiwi siya at huminga ng malalim. Tatanungin ko pa dapat siya kung ayos lang siya pero bigla na lang siyang nawalan ng malay. "s**t!" Sinalo ko ang bewang niya. I immediately asked for help kaya may mga naglapitan. Tinawagan ko si King na mabilis pa sa nagteleport na nakarating dito. "f**k, what happened?" Hindi na niya hinintay ang sagot ko. Binuhat niya agad si Mons para dalhin sa clinic kaya kagat labi na sumunod ako. "B-bakit gano'n?" Hindi mapakaling tanong ko habang nakatingin kay Monique na nakahiga sa bed.  ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ Suminghap si Billy na naka-dekwatro sa upuan sa gilid. "Sinubukan niyang alalahanin ka, Vanna. Nung nakita ka niya ay naging pamilyar ka sa kanya kaya pinilit niyang isipin kung sino ka, napwersa ang utak niya at hindi niya iyon kinaya kaya siya nawalan ng malay.."  ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ Napahawak ako sa noo ko. So ako ang may kasalanan kung bakit nangyari sa kanya ito? "Vanna," Ani King na nakahalukipkip na nakasandal sa dingding. "Mas mabuti kung hindi mo muna siya lalapitan." Mabilis na nanlaki ang mata ko. "What?!" ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ "Paulit-ulit lang na mangyayari 'to kung magpapakita ka sa kanya." "Then, what about you two? Bakit hindi sumasakit ang ulo niya kapag nakikita niya kayo?" Naguguluhan na tanong ko.ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ "Hindi niya naman kami masyadong pinapansin, at sa tingin ko ay dahil ikaw ang kasama niya mula baby pa lang kayo. Mas madami kayong memories na pinagsamahan." Paliwanag ni Billy. ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ Napatahimik ako. Paano na ang plano ko? Kaya ako umuwi dito ay para ibalik ang memory ni Monique tapos hindi ako pwedeng magpakita at lumapit sa kanya? Kinagat ko ang aking labi, kailangan kong umisip ng plano.ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ ㅤㅤ ㅤㅤㅤㅤ