"ฮึ่ก ... อะ ... เอามันออกไป ละ ... แล้วออกไปจากห้องเอยด้วย ... ฮึ่ก ..." เอิงเอยดีดดิ้นอยู่ใต้ร่างของกาวินขณะที่แก่นกายใหญ่ยังคงอยู่ในกายเธอ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า
"พี่วินจะนอนที่นี่" บะ บ้าไปแล้วจะมานอนทีี่นี่ได้ยังไง
"พะ ... พี่วิน ไม่มีสิทธิ์ ... ฮึ่ก ... นะ" เอิงเอยสะอื้นไห้ไม่คาดคิดว่าจะเสียพรหมจรรย์ที่รักษามาตลอดยี่สิบปี ให้กับกาวิน
"พี่วินจะรับผิดชอบน้องเอยเอง" มือหนาลูบไล้ใบหน้าหวานนวลเนียนอย่างหลงไหล
"มะ ... ไม่ต้อง ... เอยไม่ต้องการ" เธอปัดมืิอเขาออกอย่างไม่ใยดี หัวใจแกร่งกระตุกวูบที่ถูกคนใต้ร่างปฎิเสธความรับผิดชอบ ถ้าเป็นคนอื่นคงจะเรียกร้องให้เขารีบรับผิดชอบเลยด้วยซ้ำ
"อะไรวะ ได้กันแล้วจะทิ้งงั้นหรอ" กาวินพูดออกมาด้วยอารมย์เกรี้ยวกราด ผู้หญิงอะไรไม่หวงแหนพรหมจรรย์เลยหรือยังไง
"อะ ... เอามันออกไป" มือเล็กดันแผงอกแกร่งของคนตรงหน้า แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่เสีย
