"ออกไป!!"
หัวใจแกร่งกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อกะเพราเอ่ยปากไล่ มันสมควรแล้วที่เธอจะเกลียดเขาแบบนี้ เกรย์กระชับท่อนแขนให้แน่นขึ้นจนคนโดนรัดรู้สึกอึดอัด
"เพรา"
น้ำเสียงแหบห้าวเอ่ยเรียกชื่อเธอซ้ำๆ หัวใจดวงน้อยของเธอบอบช้ำมามากพอแล้ว การกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมมันย่อมดีกว่า
"ปล่อย เกรย์"
" ... "
"กะ .... อืออออ"
ดวงตากลมโตเบิกโพลงเมื่อเกรย์ประกบปากจูบดูดดื่ม กำปั้นน้อยทุบแผงอกแกร่งระรัว แต่เกรย์ไม่ยอมคลายมือออกจากรอบเอวบาง
ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ! ตุ๊บ!
เกรย์ใช้เวลาสักพักตักตวงความหอมหวานที่กะเพราเคยมอบให้ ก่อนเป็นฝ่ายผละริมฝีปากออก เอื้อนเอยคำขอร้องประชิดริมฝีปากบาง
"อย่าไล่ฉัน"
ดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยม่านน้ำตาค่อยๆ หลั่งรินกลิ้งลงบนพวงแก้มใสหยดแล้วหยดเล่า
"พะ ... พอเถอะเกรย์ ยะ ... อย่าทำร้ายหัวใจของเพราอีก พะ ... เพราพอแล้ว ... ฮึก ..."
เกรย์ใช้นิ้วโป้งปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มใสอย่างท
