บทที่ 5 เดิมพัน...อีกครั้ง

1869 Words

บทที่ 5 เดิมพัน...อีกครั้ง “สรุปแกมีเรื่องอะไรกับคิมหันต์บอกฉันมานะว่าเรื่องมันเป็นยังไง” เบลเอ่ยคาดคั้นเอาคำตอบทำเอาฉันที่นั่งอยู่ไม่รู้จะพูดยังไง “ถ้าฉันบอกแกอย่าโกรธนะ” “ไม่รับปาก” “ได้ไงกัน งั้นฉันไม่บอกแกแล้ว” ฉันยู่หน้าใส่เบลทันที รู้ดีว่านิสัยอย่างเบลหากรู้เรื่องแล้วคงปรี๊ดแตกแน่ ๆ “บอกมา อย่าต้องให้ฉันไปคาดคั้นกับคิมเอาเองนะวา” “ฉันไว้ใจแกนะเบล คือว่า คือเรื่องทั้งหมด...” ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้เบลอย่างละเอียดฉันรู้ว่าเบลคงโกรธมากกับสิ่งที่ทิมทำกับฉันแต่เบลเลือกที่จะเก็บอาการไว้เพื่อให้ฉันสบายใจ “ไอ้ทิมนี่มันนรกส่งมาเกิดชัดๆ!” เบลกำหมัดแน่นพยายามควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเอง “กะ...แกอย่าไปบอกใครนะ” ฉันเอ่ยเสียงสั่นเครือว่าจะพยายามกลัดกลั้นน้ำตาไว้แล้วเชียวแต่ไหนกลับไหลออกมาได้ล่ะ “คืนนั้นฉันเองก็...ก็ยอมเขาเหมือนกัน” “ไอ้บ้าคิมก็เหมือนกัน ฉันไม่คิดเลยว่าจะทำกับแกแบบนี้” “ในเมื่อเรื่องมันเกิดขึ้นไปแล้วและฉันก็ลืมไปมันแล้วด้วย อย่าไปรื้อฟื้นมันอีกเลยนะ” “แกก็เป็นซะแบบนี้แล้วจะตามใครเขาทัน แต่เรื่องแบบนี้ฉันไม่ปล่อยง่าย ๆ หรอกนะถ้าไอ้ทิมมันไม่โดนฉันตบสักฉาดอย่ามาเรียกฉันว่าเบลเลย” “เบล...ไหนแกบอกจะไม่โกรธไง” “ยายวา เรื่องแบบนี้ใครเขาก็ต้องโกรธกันทั้งนั้น ไม่รู้ล่ะ ฉันจะให้ป๋าฉันไปจัดการมัน!” ป๋าที่ว่าก็คือคุณพ่อของเบลนั่นแหละ “ไม่เอาน่า เรากลับกันเถอะนะ ๆ ฉันเหนื่อยมาก ๆ เลย” ฉันปล่อยลูกอ้อนใส่ “แกก็เป็นซะแบบนี้ ไปกลับกันเถอะเดี๋ยวฉันไปส่ง” “จ้าาาา” T-C Apartment ฉันเดินลงจากรถของที่เบลขับมาส่งที่หอเป็นประจำ ปกติเบลจะมาส่งฉันทุกวันเพราะบ้านของเบลไม่ไกลจากหอพักของฉันมากนักหรือไม่ฉันก็จะนั่งรถเมล์ไปเองบ้างเพราะเกรงใจเพื่อนสนิทไม่อยากให้ต้องมารับมาส่งบ่อย ๆ “ขับดี ๆ ล่ะ บายจ้า” ฉันโบกมือลาเบลก่อนที่เบลจะขับเคลื่อนตัวรถยนต์คันหรูออกไป แต่ทว่า... เมื่อฉันหมุนตัวกลับกำลังจะเดินเข้าไปข้างในแต่กลับถูกร่างของใครคนนึงขวางเอาไว้! หมับ! “ทะ...ทิม!” ใช่! เขาคือทิม แฟนเก่าของฉัน! “วา เราคิดถึงวานะ” ทิมจับข้อมือของฉันไว้แน่นและดึงร่างของฉันเข้าหาร่างกายของคนตรงหน้า “ปล่อยเรานะนายทำกับเราขนาดนี้ยังมีหน้ากลับมาหาเราอีกเหรอ!” ฉันพยายามสะบัดข้อมือออกอย่างแรงแต่ไม่เป็นผล ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ทิมยิ่งบีบข้อมือของฉันแรงขึ้นมากเท่าตัว! “วา วาฟังทิมฟังกันก่อนสิ” “ฟังบ้าอะไร จะมาแก้ตัวอะไรกับฉันอีก!” สรรพนามเปลี่ยนไปฉันกับทิมเราไม่มีอะไรต่อกันแล้ว เขามันก็แค่ผู้ชายเลว ๆ คนหนึ่งเท่านั้น “ทิมรักวานะ ทิมขอโทษทิมผิดไปแล้ว” ไม่พูดเปล่าทิมดึงฉันเข้าไปกอดแต่ฉันต้านแรงของเขาเอาไว้ สัมผัสสกปรกแบบนี้มันน่ารังเกียจยิ่งกว่าขยะเสียอีก! “ปล่อยนะทิม! เราเลิกกันแล้ว” “ไม่ปล่อย จนกว่าเราสองคนจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม” “การที่ทิมเอาเราไปใช้หนี้มันก็เลวมากพอแล้ว เราไม่แจ้งตำรวจจับทิมก็ดีแค่ไหนแล้ว เลิกยุ่งกับเราสักที” “ได้! ถ้าวายังดื้อแบบนี้เราคงต้องบังคับวาแล้วล่ะ” ทิมล้วงไปที่กระเป๋ากางเกงก่อนจะหยิบผ้าสีขาวออกมา อย่าบอกนะว่ามัน...! “อย่านะ อื้อ!” ฉันดิ้นเมื่อเห็นว่าผ้านั้นเป็นยาสลบแน่ ๆ แต่ทิมกลับล็อกตัวฉันไว้แน่น พรึ่บ! ฉันพยายามกลั้นลมหายใจให้ได้นานที่สุดแต่ด้วยความที่ฉันออกแรงเยอะจนเผลอทำให้หายใจเข้าไปเต็มปอดอยู่หลายทีและตอนนี้รู้สึกได้ว่าสติของฉันใกล้จะหมดลงทีละนิด “ฮึ วาทำให้เราต้องเป็นแบบนี้เองนะ” “อะ...ไอ้คนเลว อื้อ” จนกระทั่ง... วูบ! KIMHUN'S PART : @สนามแข่งรถ K “คู่ต่อไปใครวะ” ออทัมที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอ่ยถามขึ้นมาเสียงเรียบ “ไอ้ทิมกับไอ้เลนท์” “ไอ้ทิมอีกแล้วเหรอวะ นี่มันยังไม่เข็ดอีกหรือไง” “แต่กูได้ยินมันพูด ๆ กันนะเว้ยว่ามันเอาเอวาเป็นของเดิมพัน” ผมหันขวับมองไปที่ไอ้ลูคัสทันที ว่าไงนะยายเอวางั้นเหรอ นี่เธอกลับมาคบกับไอ้ทิมอีกงั้นเหรอ! ก็อย่างว่าแหละเธอมันหลอกง่ายแค่เจอมารยาของไอ้ทิมเข้าไปก็ตายเป็นเบือ “นั่นไง มันมาละ” ออทัมปรายตามองไปยังข้างล่างผ่านกระจกใสในห้องวีไอพีที่คนข้างนอกไม่สามารถมองเห็นเข้าไปยังด้านในได้ “เชี่ย! เลือดที่มุมปากเอวา” ผมมองไปตามไอ้ลูคัสทันทีก็พบว่าไอ้ทิมลากตัวเอวาเอาไว้ข้างกายและที่มุมปากของเธอก็มีรอยเลือดอยู่ “ไอ้เหี้ยทิมแม่งเกินไปว่ะ มันกล้าตบผู้หญิงได้ไงวะ” “แล้วมึงจะไปเดือดร้อนแทนทำไมวะ” ผมเอ่ยขึ้นกดเสียงต่ำแต่ในใจก็ร้อนรนไม่แพ้กัน แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นอะไรกับผมก็เถอะแต่ในเมื่อคนเคยนอนด้วยกันอะนะ และเธอถูกทำร้ายมาแบบนี้ด้วยผมก็ต้องรู้สึกเป็นธรรมดานั่นแหละ...มันก็แค่นั้น ไม่มีอะไรมากกว่านั้น “ไอ้ทิมมันก็ทำแบบนี้บ่อยไปมึงจะตกใจอะไรวะ” ก็จริงอย่างที่ออทัมพูดนั่นแหละไอ้ทิมมันทำแบบนี้มาหลายครั้งเวลามันติดหนี้มันก็จะเอาสาว ๆ ของมันนั่นแหละมาใช้หนี้แทนถ้าไม่ยอมมันก็ใช้กำลังอย่างเช่นตอนนี้ แต่ทำไมพอเป็นเธอ...ผมกลับใจเย็นไม่ลงวะ! “ไอ้เชี่ยคิมมึงมีความรู้สึกไหมวะ เอวาเธอถูกทำร้ายมึงเฉยได้ไง” ไหงมาโบ้ยให้ผมสะงั้นล่ะ “กูกับยายนั่นไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วทำไมกูต้องรู้สึก” “ไม่รู้สึกจริงเหรอวะ หน้ามึงดูเครียดมากเลยนะ” ไอ้ออทัมกระตุกยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน “เดี๋ยวโดนกูเตะหน้าหรอกไอ้ออทัมเงียบไปเลยมึง” “แต่ยายเอวากูขอล่ะมึงช่วยทำอะไรสักอย่างเถอะ อย่างน้อยยายนั่นก็เป็นเพื่อนของเบลเพื่อนมึงนะ” “จริงอย่างที่ออทัมมันพูดนะมึง” ออทัมพูดเสริม จริงๆ ก็ไม่ได้อยากทำเลยนะเห็นว่าพวกมันขอมาหรอก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายตรงไปยังใครคนหนึ่งทันที “บอกไอ้เลนท์ด้วยว่าถ้ามันชนะกูจะยกหนี้ให้มันทั้งหมด...แลกกับยายนั่น!” ว่าจบผมกดวางสายและยักคิ้วให้พวกมันเป็นแทนคำพูด “เชี่ยยย ป๋าคิมแม่งน่ากลัวจัด” “ก็พวกมึงขอกูเอง กูก็จัดให้” “มึงอยากได้ยายเอวามากกว่าว่ะ” “ไอ้ห่าออทัมมึงปากดีอีกแล้วนะ กูอุตส่าห์ช่วย” “ครับ ๆ ป๋า ผมขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว” อยากจะยกเท้าขึ้นมาถีบพวกมันทั้งสองตัวเลยจริง ๆ คนอุตส่าห์หวังดีช่วยไอ้ห่านี่ก็แซวกันอยู่ได้ “การแข่งขันจะเริ่มแล้วว่ะ” “มึงจะลุ้นกันทำไม ในเมื่อก็รู้อยู่แล้วว่าผลมันจะเป็นยังไง” อีกด้าน “ฉันชื่อเลนท์ ไม่ต้องกลัวเพราะฉันไม่ได้จะทำร้ายเธอ” หลังจากที่ถูกทิมพาตัวมาที่สนามแข่งรถเขาก็ทำกับฉันเป็นครั้งที่สองเขาพาฉันมาเป็นของเดิมพัน แต่เขาแพ้ฉันเลยต้องตกอยู่ในสถานะสิ่งของที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ‘ถ้าเธอขัดขืนฉันฆ่าเธอทิ้งแน่’ เสียงนั้นอย่างดังกึกก้องอยู่ในหัวเสียงของทิมคนที่ขึ้นชื่อว่าเคยเป็นคนที่ฉันรัก “คะ...คุณคงรู้ว่าฉันไม่เต็มใจ” ฉันนั่งลงเอ่ยกับเขาเสียงแผ่วเบาภายในห้องเก็บตัวของผู้แข่งขัน “ฉันช่วยเธอได้เท่านี้แหละ โชคดี” คนที่ชื่อเลนท์ลุกขึ้นทำท่าจะก้าวขาเดินออกไปจากห้องนี้ “ดะ...เดี๋ยวสิ คะ...คุณคะ” ฉันรีบก้าวตามเขาไปทันทีแต่ทว่ากลับชนกับร่างของใครเข้าอย่างจัง! ตุ้บ! “อ๊ะ” ฉันหลับตาแน่นเมื่อร่างของฉันกระแทกกับร่างของใครคนหนึ่งเข้า “จะไปไหน” เสียงทุ้มของผู้ชาย เอ๊ะ...! เสียงนี้มัน! “นะ...นาย” ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้า ใช่! เป็นเขาจริง ๆ ด้วยเขาคือคิมหันต์! “เจอกันอีกแล้วนะ” ฉันรีบผละออกก่อนจะถอยหลังให้ห่างจากเขาทันที “ทะ...ทำไม นายถึงมาอยู่ที่นี่” ยิ่งก้าวหนีเขายิ่งก้าวตาม ใบหน้าของเขานิ่งเรียบจนฉันรู้สึกกลัว พลันทำให้ภาพเก่า ๆ ย้อนกลับเข้ามาฉายซ้ำอีกครั้ง “ฉันเป็นเจ้าของที่นี่” “เราหมายถึงว่าทำไมนายถึงเข้ามาอยู่ในห้องนี้” “ฉันก็เข้ามาหาของเดิมพันของฉันไง” “ยะ...อย่าบอกนะ!” เหมือนเป็นเวรกรรม ยิ่งหนียิ่งเจอ “ไอ้เลนท์มันซาดิสจะตาย ฉันช่วยเธอไว้นะเนี่ย ขอบคุณสักคำยังไม่มี” “ไม่มีใครบ้าเท่านายแล้วล่ะ” “จริงเหรอเอวา หืมม” คิมหันต์เดินเข้ามาประชิดใกล้ร่างของฉันเรื่อย ๆ จนร่างของฉันติดกับกำแพง “ถอยออกไปนะ” ฉันดันร่างหนาให้ออกห่างเบนใบหน้าออกห่างแต่มือของคิมหันต์กลับจับข้อมือของฉันเอาไว้ให้พ้นทางก่อนจะก้มใบหน้าให้อยู่ในระดับริมฝีปากของฉัน “ถ้าเสียงดังฉันเอาตรงนี้แน่” “ออกไป...อุ๊บ!” คิมหันต์ฉวยโอกาสที่ฉันเผลอเข้าล็อกใบหน้าของฉันก่อนจะกดริมฝีปากลงมาโดยไม่ทันตั้งตัว ไอร้อนแผ่ซ่านไปทั่วทั้งห้องเมื่อเขายังคงบดจูบอย่างไม่รู้จักพอ ฉันไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยสักนิดเพียงแค่กรีดร้องอยู่ในใจ สัมผัสเริ่มอ่อนลงจากรุนแรงกลับนุ่มนวลจนฉันเกือบเคลิ้มเผลอไผลกับรสจูบที่เขามอบให้ ฉันหลับตาพริ้มรับสัมผัสนั้นอย่างเต็มใจหัวใจกลับสั่นคลอนไปกับรสจูบของเขา “อยาก...” คิมหันต์ผละใบหน้าออกอย่างอ้อยอิ่มเขากระซิบที่ข้างหูของฉันด้วยเสียงแหบพร่า “มะ...ไม่นะ” “รู้แล้วน่า ไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้เลย” “กะ...ก็นาย” “เดี๋ยวไปส่ง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more