น้ำเสียงของหนุ่มร่างสูงใหญ่ตรงหน้าที่กำลังถูกลำดวน เรไรเอาปลายกระบอกปืนจิ้มอยู่ที่ตำแหน่งตัดขั้วหัวใจย้อนถามหล่อนราวกับเป็นเรื่องปกติธรรมดา
มันไม่ใช่สถานการณ์พิเศษอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว
ท่าทางของเขาไม่ได้เกรงกลัวปืนในมือของหล่อน ไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น
แววตาของเขาก็แสดงออกถึงประกายตาเช่นนั้น
ลำดวน เรไรขึงริมฝีปาก สถานการณ์ ณ เวลานี้ จะว่าไปแล้ว หล่อนเองนั่นแหละที่สูญเสียความมั่นใจไป หล่อนไม่ควรจะมาเสียเวลาพูดอะไรกับเขา
ในเมื่อมั่นใจว่าตรงหน้าคือเพชรกล้า ภราดร ทำไมหล่อนไม่ลงมือทันที
ทำไมถึงปล่อยให้เขาพล่ามอะไรออกมาอยู่ได้ แค่เหนี่ยวไกยิงเท่านั้น ชีวิตของเขาก็จะจบสิ้น เพราะหล่อนไม่มีทางยิงพลาด
ความแค้นที่สะสมมาอย่างยาวนานก็จะได้ปิดฉากลงเสียที และพอก้าวเท้าออกไปจากห้องนี้ หล่อนก็กลายเป็นนักฆ่าคนเดิมที่กลับไปรับงานสังหารผู้คนอย่างที่เคยทำตลอดมา
ไม่มีเรื่องความแค้นส่วนตัวอีกแล้ว
ทำไมหล
