ใจช้ำรัก

เริ่มต้น

พิมพิชญาค่อยๆลืมตาขึ้นเพราะได้ยินเสียงเหมือนมีคนพูดคุยอะไรสักอย่างใกล้ๆเธอ เมื่อตื่นเต็มตาก็เห็นศรันย์นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ข้างๆเธอ เธอหลับตาลงอีกครั้งเมื่อรู้สึกหนักตาจนลืมตาไม่ขึ้น

"ครับ คุณลูกปัดนัดผ่านเลขาผมได้เลยครับ "

"ยินดีครับ" ศรันย์กดวางสายแล้วหันมาดูหญิงสาวเมื่อครู่เขาเห็นว่าเธอลืมตาขึ้นมาแล้วรอบหนึ่ง

"เป็นไงบ้าง"

"ดีขึ้นแล้วค่ะ" เธอตอบทั้งที่ยังหลับตา

"เธอกลัวเลือดหรอ"

"ค่ะ" เธอตอบเขาแล้วลุกขึ้นนั่งมองไปรอบๆห้องเห็นชุดเเต่งงานของเธอกับเขาหล่นกระจัดกระจายอยู่

"จะไปไหน" เมื่อเธอทำท่าจะลุกเขาก็ดึงข้อมือเธอไว้

"จะไปเข้าห้องน้ำค่ะ อยากอาบน้ำ" เขาปล่อยแขนเธอให้เป็นอิสระ แล้วนั่งมองเธอที่เดินขากระเพกเข้าห้องน้ำไป

หญิงสาวยืนมองตัวเองในกระจกเธอสวมชุดคลุมอยู่เขาคงใส่ให้เธอตอนที่เธอเป็นลมสลบไป มือเรียวทั้งสองข้างค่อยๆดึงเชือกที่เอวแล้วถอดชุดออกวางไว้ที่อ่างล้างหน้า ที่ไหล่ของเธอทั้งสองข้างเริ่มมีสีเขียวช้ำคงเป็นเพราะแรงบีบของเขานั่นแหละ เธอเลิกสนใจรอยช้ำนั่นแล้วเดินไปอาบน้ำใต้ฝักบัวพอน้ำไหลผ่านใจกลางความสาวเท่านั้นแหละ เธอรู้สึกแสบจนน้ำตาคลอ

"ซื๊ดดดด" เธอกลั้นใจอาบน้ำจนเสร็จสวมชุดคลุมตัวเดิมออกมาก็ไม่เจอใครแล้ว แต่เห็นว่าโทรศัพท์เขายังวางอยู่บนเตียง เมื่อเห็นผ้าห่มยับยู่นี่บนเตียงก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเขาไม่ได้ป้องกัน เธอจึงรีบแต่งตัวด้วยชุดที่ถูกเตรียมไว้ให้เเล้วในตู้เสื้อผ้า ก่อนจะออกจากห้องไปก็ยังอุตส่าห์เก็บซากชุดแต่งงานของเขาและเธอทิ้งลงถังขยะในห้องก่อนจะออกจากห้องไปอย่างเร่งรีบ

ศรันย์กลับเข้าห้องมาก็ไม่พบหญิงสาวแล้วเขาเดินหาเธอในห้องน้ำและที่ระเบียงก็ไม่พบ

"ไปไหนแต่เช้า" เขาพูดกับตัวเองก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นสิ่งที่อยู่ในถังขยะ แต่ก็ไม่ได้เก็บมันขึ้นมา

"แกให้ชั้นพามาร้านขายยาทำไมอ่ะ หรือว่าเป็นอะไร" พิมพิชญาโทรหาโรสที่ยังพักอยู่ที่โรงแรมเดียวกันให้ออกมาหาแล้วยืมรถของผู้จัดการโรงแรมขับออกมา ส่วนแอนนาเมื่อคืนเมามากปลุกตอนนี้ก็คงไม่ยอมตื่นจึงออกกันมาแค่สองคน

"คือชั้นต้องกินยาอ่ะ แกรอบนรถนะเดี๋ยวชั้นมา" พูดจบก็ลงจากรถไป รสรินทร์ได้แต่นั่งรอด้วยความสงสัยแค่ยาทำไมไม่บอกให้คนอื่นมาซื้อให้ เพื่อนเธอเป็นทายาทเจ้าของที่นี่เลยนะ

"แกกินยาอะไร นี่มันยาคุมฉุกเฉินใช่มั้ย แล้วนี่ก็ยาคุมรายเดือน" รสรินทร์ถามเพื่อนเมื่อเธอขึ้นในรถแล้วเห็นยาที่เพื่อนหยิบออกมากิน

"อือ" พิมพิชญาตอบเพียงเท่านี้หลังจากที่กลืนยาลงไปแล้วดื่มน้ำตาม

"ทำไมอ่ะ"

"ชั้นไม่อยากมีพันธะร่วมกับเขา"

"อันนี้ชั้นเห็นด้วยนะ จากที่เขาเคยเป็นข่าวก็ใช่เล่นเลยนะน่ะ" รสรินทร์นึกถึงเรื่องที่ได้ยินเพื่อนของศรันย์พูดเมื่อวานก็ยิ่งเห็นด้วยที่เพื่อนจะป้องกัน

"โรสแกได้เอาโทรศัพท์มามั้ย ของชั้นแบตจะหมดโทรออกไม่ได้แล้ว"

"เอามาๆ นี่อ่ะ" เธอแสกนใบหน้าแล้วส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนไป

พิมพิชญากดเบอร์โทรที่จำได้ขึ้นใจแล้วกดโทรออก

"สวัสดีครับ" ปลายสายรับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"พี่หมอหายไปเลยนะคะ"

"น้องพรีมหรอครับ"

"เกลียดพรีมแล้วหรือเปล่าคะ" พิมพิชญาพูดน้ำเสียงสั่นๆ เธอใจหายถ้าธนดลจะไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเธออีกต่อไป

"เปล่านะครับน้องพรีมฟังพี่ก่อนนะครับ เมื่อวานพี่เตรียมตัวจะไปงานน้องพรีมแล้วแต่มีเคสอุบัติเหตุเข้ามาพอดี พี่ต้องช่วยหมออีกคนผ่าตัดคนไข้ยาวเจ็ดชั่วโมงเลยครับ ออกจากห้องผ่าตัดมาก็เที่ยงคืนแล้ว แบตมือถือพี่ก็หมด พี่ชาร์จไว้แล้วก็หลับยาวเลยครับ พี่ขอโทษนะครับที่ไม่ได้ไปหา อย่าโกรธพี่เลยนะครับ"

"พรีมคิดว่าพี่หมอเกลียดพรีมแล้วซะอีก"

"พี่ไม่เคยคิดจะเกลียดพรีมเลยนะครับ ความรู้สึกพี่ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง พรีมรู้ไว้นะครับ"

"ค่ะ พี่หมอพักผ่อนเถอะค่ะ"

"ครับ ไว้พี่โทรกลับนะครับ" พิมพิชญากดวางสายแล้วส่งโทรศัพท์คืนให้เพื่อน นั่งเหม่อลอยมองออกไปนอกตัวรถ รสรินทร์ได้แต่ถอนหายใจกับสถานการณ์ที่เพื่อนต้องพบเจอ เธอมองออกว่าพิมพิชญากับหมอธนดลมีความรู้สึกแบบไหนต่อกัน แต่ที่ผ่านมาต่างคนต่างเก็บความรู้สึกนั้นไว้ แล้วก็ต้องเก็บมันไว้แบบนั้นนั่นแหละ เพื่อนเธอมีคุณธรรมมากพอที่จะไม่ทำเรื่องที่ไม่ดี

กลับมาถึงโรงแรมก็พบสามีหมาดๆนั่งรอที่ล็อบบี้ เธอตั้งใจจะเดินผ่านเขาไปแต่เขาเรียกเธอไว้เสียก่อน

"พรีมครับ"

"คะ" เธอหันกลับมาพูดกับเขา

"กลับพร้อมพี่ พี่จะพาไปเก็บของที่บ้าน"

"เก็บทำไม เก็บไปไหนคะ"

"ย้ายเข้าเรือนหอของเราไงครับ" หญิงสาวเงียบไปเมื่อศรันย์พูดจบ เธอไม่ได้คิดไว้เลยเรื่องที่จะย้ายไปอยู่ด้วยกัน

"ไปครับ" ศรันย์จูงมือหญิงสาวไปขึ้นรถทันที รสรินทร์ได้แต่ยืนยิ้มแห้งให้เพื่อนที่โดนสามีลากขึ้นรถไป

ศรันย์ให้เลขาหนุ่มของเขาขับรถมา ส่วนเขากับพิมพิชญาหลับกันมาตลอดทาง หญิงสาวตื่นขึ้นมาก็พบว่ารถเลี้ยวเข้ามาจอดในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่งแล้ว

"ที่นี่บ้านใครหรอคะ"

"บ้านของเรา"

"บ้านของเราหรอคะ ไหนว่าจะพาไปเก็บของก่อนไงคะ"

"แม่บ้านเก็บไว้ให้แล้ว กำลังเอามาส่งครับ"

ธนิกบอกภรรยาของเจ้านาย พิมพิชญาเดินสำรวจภายในบ้านที่ถูกตกแต่งอย่างหรูหราเฟอร์นิเจอร์ส่วนใหญ่เป็นของนำเข้า

"ชอบมั้ย" ศรันย์กระซิบถามจากทางด้านหลัง

"ก็สวยดีค่ะ" เธอขยับตัวออกห่างจากเขาเล็กน้อย

"แม่บ้านจะมาทำความสะอาดที่นี่ทุกวันพุธกับวันเสาร์แต่จะเอาอาหารมาส่งให้ทุกมื้อ" ศรันย์รู้จากพ่อของเธอว่าเธอไม่ชอบอยู่กับคนเยอะๆ และค่อนข้างมีโลกส่วนตัวสูง

"ค่ะ ห้องนอนอยู่ไหนคะ"

ศรันย์พาเธอเดินขึ้นชั้นสองของบ้านและพาเข้าห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้าน ภายในห้องนอนมีห้องกระจกเล็กเป็นห้องทำงานอีกด้วย

"ขอนอนต่ออีกหน่อยนะคะ" เธอเดินไปทิ้งตัวลงบนที่นอนรู้สึกหนักตาขึ้นทุกทีเนื่องจากเหนื่อยล้าจากงานเมื่อวานแล้วยังต้องรับมือกับศรันย์ตอนเข้าหอครึ่งค่อนคืนอีก

ยังไม่ทันได้หลับสนิทก็รู้สึกว่ามีคนมานอนบนเตียงกับเธอ ศรันย์จับให้เธอนอนหนุนแขนเขาข้างหนึ่ง

"นอนเถอะ พี่ไม่กวนหรอก" หญิงสาวปิดเปลือกตาลงไม่ได้ผละออกจากเขา ศรันย์นอนมองหน้าเธออย่างใช้ความคิด พิมพิชญาไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาของเขาและไม่รู้ว่าเขาชอบเธอเร็วไปหรือเปล่า เธอและเขาเพิ่งอยู่ด้วยกันจริงๆไม่ถึงวันด้วยซ้ำ