แต่งงานเพื่อธุรกิจ

1085 Words
"คุณพ่อจะให้ลูกแต่งงานหรอคะ" พิมพิชญาวางช้อนและซ้อมลงบนจานข้าวทันทีที่บิดาเธอก็พูดเรื่องแต่งงาน "ใช่ พี่เขาเป็นลูกของลุงสรรชัย ลูกจำได้มั้ย พวกเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง การที่เราทั้งสองรวมเป็นครอบครัวเดียวกันมันจะทำให้วงการธุรกิจตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง เราต้องเรียกความมั่นใจให้ผู้ร่วมลงทุน ภาพลักษณ์ของบริษัทก็เป็นเรื่องสำคัญนะลูก" พิภพอธิบายกับลูกสาว พิมพิชญาพยักหน้าเข้าใจ เธอพึ่งกลับมาอังกฤษได้เพียงสามวันหลังจากที่เรียนจบจากที่นั่นเป็นที่เรียบร้อย แต่ไม่ได้ตกใจกับเรื่องที่พ่อของเธอพูดซักเท่าไร เพราะเขาเคยพูดเรื่องนี้กับเธอมาบ้างแล้ว "แต่งกับพี่ศรันย์ซักปีสองปี ถึงตอนนั้นลูกอยากจะอย่าพ่อก็จะไม่ยุ่งกับลูกเลย" พิภพพยายามเกลี้ยกล่อมลูกสาว เขาเป็นนักธุรกิจที่กว่าจะประสบความสำเร็จอายุก็ปาไปเกือบจะห้าสิบเข้าแล้ว เขาอยากให้ธุรกิจที่เขาสร้างไว้มีความมั่นคง เขาเองก็ใกล้จะถึงวัยที่ต้องวางมือแล้ว อยากลูกสาวเพีียงคนเดียวของเขาเข้ามาบริหารแทน แต่เพราะพิมพิชญายังไม่มีประสบการณ์ในการบริหาร เขาจึงอยากดึงลูกชายของเพื่อนสนิทที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยเข้ามาช่วยบริหารและสร้างความน่าเชื่อถือให้กับผู้ร่วมลงทุน พิมพิชญาไม่ได้แสดงท่าทีต่อต้านใดๆ เธอเข้าใจผู้เป็นพ่อทุกอย่าง เธอถูกแม่แท้ๆของเธอทิ้งเธอไว้กับพ่อตั้งแต่อายุห้าขวบ เพราะเจอผู้ชายคนใหม่ที่รวยกว่า เธอเห็นทุกความเหน็ดเหนื่อยยากลำบากของเขา และถ้าเรื่องนี้จะเป็นการตอบแทนท่านบ้างเธอก็ยินดี "แล้วทางนู้นเขาว่าอย่างไรคะ" "สรรชัยเป็นคนต้นคิดเลยนะเรื่องนี้ ลุงเขาเองก็เอ็นดูลูกอยู่ไม่น้อย อยากมีหลานจะแย่แล้ว แต่พ่อศรัณย์เขาไม่ยอมลงหลักปักฐานกับใครซักที" "ค่ะ คุณพ่อว่าดีลูกก็ว่าตามคุณพ่อเลยค่ะ" "ศรันย์ยุ่งอยู่หรือเปล่า" สรรชัยเข้ามาหาลูกชายในห้องทำงาน "เปล่าครับคุณพ่อ ผมแค่ตรวจเช็คงานนิดหน่อยครับ" ศรันย์ตอบพร้อมกับถอดแว่นสายตาลงบนโต๊ะทำงาน "ที่คุยกันไว้ แกตัดสินใจได้หรือยัง " "เรื่องลูกสาวของเพื่อนสนิทพ่อน่ะหรอครับ " "ใช่ พ่ออยากให้แกแต่งกับหนูพรีมซะ แกจะได้เลิกมั่วซักที ผู้หญิงของแกแต่ละคนทำพ่อปวดหัว" สรรชัยว่าให้ลูกชาย "ผมก็ไม่ได้จะจริงจังกับใครซักหน่อย" "พ่อถึงอยากให้แกแต่งกับหนูพรีมนี่ไง พ่อแก่แล้วนะ จะอยู่เห็นหน้าหลานได้ซักกี่ปี" "อืมมม ผมจำหน้าน้องไม่ได้แล้วน่ะสิครับ น้องไปเรียนที่อังกฤษตั้งแต่อายุ13 ก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย" ศรันย์พยายามนึกถึงใบหน้าของพิมพิชญาจำได้ลางๆว่าตัวขาวๆเล็กๆบางๆใบหน้าจิ้มลิ้มแต่เขาไม่ได้เจอเธอมาเกือบสิบปีแล้ว ไม่รู้ว่าเธอจะเปลี่ยนไปขนาดไหน ไม่ใช่ว่าศัลยกรรมมาจนไม่เหลือเคล้าเดิมหรอกนะ "เอางี้ พรุ่งนี้ก็นัดน้องไปทานข้าวสิ เดี๋ยวพ่อจองร้านอาหารไว้ให้ แกกับน้องจะได้ทำความรู้จักกัน" สรรชัยเสนอความคิด "คุณพ่อจัดการให้ผมเลยครับ แล้วส่งเวลานัดให้เลขาของผมด้วย" พูดจบศรัญย์จัดการปิดแฟ้มเอกสารวางไว้มุมโต๊ะอย่างเป็นระเบียบเตรียมจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ "แล้วนี่จะออกไปไหนอีก ออกได้ทุกวันกลับมาก็เกือบเช้า แกเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปทำงานห๊ะ" สรรชัยบ่นลูกชายชุดใหญ่ "บ่นเป็นคนแก่ไปได้ หาเมียซักคนสิครับ จะได้ไม่เหงา" "เหอะ! พ่ออยากเลี้ยงหลานมากกว่า" "ผมไปแล้วนะครับ คืนนี้น่าจะไม่กลับ" พูดจบก็เดินเข้าห้องนอนของตัวเองไป อาบน้ำแต่งตัวเพื่อออกไปพบปะสังสรรค์กับพวกเพื่อนเพื่อผ่อนคลายความตึงเครียดจากการทำงาน เขาบริหารงานเก่งในขณะที่เขาก็เป็นนักล่าในยามราตรี โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังใจกลางเมืองหลวง "มาพบคุณหมอธนดลค่ะ" พิมพิชญาแจ้งกับพยาบาลหน้าเคาท์เตอร์ "ได้นัดไว้หรือเปล่าคะ" "ไม่ได้นัดค่ะ" "รอสักครู่นะคะ ดิฉันขออนุญาตติดต่อคุณหมอธนดลก่อนค่ะ" พูดจบพยาบาลประจำเคาท์เตอร์ก็ยกหูโทรศัพท์ติดต่อหมอธนดลทันที "ค่ะ บอกคุณหมอว่าชั้นชื่อพิมพิชญา" (คุณหมอคะ คุณพิมพิชญามาขอพบค่ะ คุณหมอสะดวกมั้ยคะ) (ค่ะ คุณหมอ) เธอวางโทรศัพท์แล้วหันมาพูดกับพิมพิชญา "ห้องตรวจของคุณหมออยู่ห้องแรกฝั่งซ้ายมือนะคะ หน้าห้องมีป้ายชื่อติดอยู่ค่ะ" "ขอบคุณค่ะ" เธอเอ่ยขอบคุณพยาบาลสาวแล้วเดินไปตามทางที่พยาบาลแนะนำมา ก๊อกๆๆ "เชิญครับ" "พี่หมอยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ" พิมพิชญาผลักประตูเข้ามาแล้วทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม "ไม่ครับ พี่ตรวจเสร็จพอดี กลับมาไม่เห็นบอกพี่เลย จู่ๆก็มาหาที่โรงพยาบาล" "พรีมมาได้3วันแล้วค่ะ มาแบบกระทันหันเลยไม่ได้บอกพี่หมอเลย สองวันแรกพรีมนอนอย่างเดียวเลยค่ะ ปรับตัวไม่ได้ " "ทำไมถึงกลับแบบกระทันหันล่ะครับ มีอะไรหรือเปล่า" "เปล่าหรอกค่ะ เรียนจบแล้ว เที่ยวเบื่อแล้ว อยากกลับบ้านก็กลับเลยค่ะ" "พรีมกลับคนเดียวหรอครับ เพื่อนๆล่ะ" "แอนนากับโรสยังอยู่เที่ยวต่อค่ะ เดือนหน้าเลยค่ะ ถึงจะกลับ" "อย่างนี้น้องพรีมก็เหงาแย่เลยสิครับ ยังไม่มีเพื่อนที่นี่เลย" "เหงาสิคะ ถึงได้มาหาพี่หมอนี่ไง" "หืมมมม ไม่เหงาก็คงไม่มาหาพี่สินะครับ" "ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ พี่หมอเลิกงานตอนไหนคะ พาพรีมเที่ยวหน่อย พรีมยังไม่อยากนอนเลยค่ะ" "พี่เลิกงานพอดี แต่พี่ต้องไปอาบน้ำก่อน น้องพรีมไปนั่งรอพี่ที่ห้องมั้ยครับ อยู่ชั้นบนสุดนี่เอง" เมื่อไม่รู้ว่าระหว่างรอเขาอาบน้ำจะไปรอเขาที่ไหนเธอจึงตกลงตามเขาไป "ก็ได้ค่ะ"
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD