ใจช้ำรัก

ก่อนแต่ง

พิมพิชญาเก็บตัวอยู่ในห้องกับโรสและแอนนา เธอไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับการแต่งงานในวันพรุ่งนี้แต่เธอมักจะประหม่าเวลาที่เจอคนเยอะๆ

"พรีมว่าที่เจ้าบ่าวเเกอยู่ไหนอ่ะ ชั้นอยากเห็นตัวเป็นๆอ่ะ จะหล่อล่ำเหมือนในทีวีปะ" เธอกับโรสแกล้งมองแอนนาด้วยสายตาเอือมระอา

"ก็ชั้นอยากเห็นนี่ จะแต่งงานพรุ่งนี้แล้วเจ้าบ่าวยังไม่มาอยู่ในงานตัวเองเลย" คำพูดของแอนนาทำให้พิมพิชญานิ่งไป

"แต่งงานแล้ว คุณจะมาหานาวอีกมั้ยคะ" มะนาวสวมกอดศรันย์ในสภาพที่ทั้งคู่ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวแม้แต่ชิ้นเดียว

"มามั้ง" เขาตอบมาเพียงเท่านี้ ถ้าคิดแบบเข้าข้างตัวเองก็คือเขาจะมาหาเธออีก มะนาวกอดเขาแน่นขึ้นอีก

"นาวอยู่ไม่ได้นะคะถ้าไม่มีคุณ" ถ้าเขาไม่เอ็นดูเธอแล้วเธออาจต้องออกจากห้องสุดหรูนี้ไป และจะไม่ได้เงินจากเขาอีก ริมฝีปากบางซุกไซร้ที่ต้นคอของเขาอย่างต้องการปลุกอารมณ์เขาขึ้นมาอีก

"อย่าทำรอย" ศรันย์พูดเสียงเข้มมองมะนาวด้วยสายตาดุดันเมื่อรู้สึกได้ว่าเธอพยายามทำรอยที่ต้นคอของเขา

"ขอโทษค่ะ นาวลืม"

"พักนี้รู้สึกว่าเธอจะลืมตัวบ่อยนะ" พูดจบศรันย์ก็ลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าทันที เด็กคนนี้เริ่มจะล้ำเส้นเขาทุกที

"คุณจะกลับเเล้วหรอคะ" เธอเงยหน้าถามเขาน้ำตาคลอ

"อืม" พูดจบเขาก็เดินออกไป มะนาวนั่งกอดเข่าร้องไห้ ข้างกายมีเพียงซากถุงยางใช้แล้วของศรันย์วางทิ้งไว้อยู่บนเตียงนอน

ศรันย์มาถึงโรงแรมที่จัดงานในเวลาตีสอง ทั้งพ่อและเพื่อนต่างก็โทรหาเขาหลายสิบสาย แต่เขาไม่ได้สนใจจะรับสายใครสักคน

"มันมาโน่นแล้วครับคุณลุง" อารัญบอกพ่อของเพื่อนเมื่อคนที่ทุกคนตามหามันเดินสบายใจสองมือล้วงกระเป๋าเดินเข้ามา สรรชัยรีบปรี่เข้าหาลูกชายทันที

"แกไปไหนมาห๊ะ มาเอาป่านนี้" สรรชัยโกรธลูกชายมากแต่ก็ไม่ได้พูดเสียงดังเพราะกลัวจะมีใครผ่านมาได้ยิน

"คุณอาใจเย็นๆนะครับ ไหนๆมันก็มาแล้ว ให้มันนอนซักหน่อย อีกไม่กี่ชั่วโมงมันต้องเตรียมตัวแล้ว"

"อาร์มเฝ้ามันไว้นะ อย่าคลาดสายตา" สรรชัยพูดด้วยความฉุนเฉียวก่อนจะเดินกลับห้องที่ตัวเองพักอยู่ เหตุผลที่ร้อนใจที่เขาติดต่อศรันย์ไม่ได้เพราะกลัวว่าศรันย์จะหนีงานแต่งเหมือนในละคร แต่ลูกชายเขาก็เป็นคนมีความรับผิดชอบมากพอที่จะรักษาภาพพจน์ตัวเองและคนอื่นๆเสมอ

"มึงไปหามะนาว?" เมื่อลับสายตาของสรรชัย อารัญจึงหันมาถามเพื่อนในเรื่องที่เขาก็รู้อยู่แล้ว

ศรันย์ไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนเขาเดินเข้าห้องที่ต้องใช้แต่งตัวไป

"มึงจะแต่งงานในอีกไม่กี่ชั่วโมงแล้วนะ" อารัญเดินตามมาพูดกับเขาอีก

"แล้ว? กูก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิม กูแต่งเพราะผู้ใหญ่เขาเห็นว่าดี แค่นั้น" อารัญถึงกับถอนหายใจกับคำพูดของเพื่อน

"มึงมีเวลานอนแค่สองชั่วโมง จะนอนไม่นอนก็เรื่องของมึง" พูดจบอารัญก็เดินไปทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในห้องทันที เขาง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว

"เปลี่ยนใจได้มั้ยคะคุณพ่อ" หญิงสาวอ้อนผู้เป็นพ่อเบะปากเหมือนเด็กน้อย

"งอแงเป็นเด็กเลย ลูกจะมีสามีแล้วนะ" พิภพลูบผมลูกสาวด้วยความอ่อนโยน

"นั่นพี่ศรันย์มาแล้วพากันไปต้อนรับแขกไป" เธอหันกลับไปมองข้างหลังก็เห็นศรันย์เดินมากับพ่อของเขาจริงๆ เธอไม่เจอเขาเลยตั้งแต่วันที่ถ่ายพรีเวดดิ้งเสร็จ

"ศรันย์พาน้องไปถ่ายรูปกับแขกไป" สรรชัยบอกกับลูกชาย

"ครับ"

"ไอ้รันย์นี่มันเเน่จริงๆ จะแต่งงานวันนี้ เมื่อคืนมันยังไปกกน้องมะนาวอีก" ทัตเทพพูดกับอารัญโดยไม่รู้ว่าหญิงสาวสองคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆเขานั้นคือเพื่อนของพิมพิชญา

"พูดเหี้ยอะไรของมึงเดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า" อารัญว่าให้เพื่อน

"เออว่ะ กุลืม" ทัตเทพมองไปรอบๆก็เจอหญิงสาวสองคนที่ยืนอยู่ใกล้กับพวกเขา แต่ก็คิดว่าพวกเธอคงจะไม่ได้ยิน

รสรินทร์กับแอนนามองหน้ากันโดยอัตโนมัติและกระซิบกระซาบคุยกัน

"ชั้นว่ายัยพรีมเจอเสือเข้าให้แล้วล่ะ"

"บอกยัยพรีมดีมั้ย"

"แกจะพังงานแต่งมันหรือไง"

ด้านหน้าของงานศรันย์สังเกตเห็นว่าเจ้าสาวของเขากวาดสายตามองรอบๆเหมือนหาใครสักคนมาสักพักหนึ่งแล้ว

"รอใครอยู่หรอ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงยียวน

"พี่หมอของเธอคงไม่อยากมาเห็นภาพแสลงใจหรอกมั้ง" หญิงสาวรู้ว่าศรันย์ต้องแค่การจะกวนประสาทเธอ จึงไม่ได้พูดอะไรออกไป

"เงียบเก่ง เก็บเสียงไว้คืนนี้ก็แล้วกัน" เขาพูดทั้งที่ยังยืนยิ้มให้นักข่าวถ่ายภาพอยู่ เธอหันหน้าหนีเขาด้วยความไม่สบอารมณ์

"คุณพรีมมองกล้องหน่อยครับ" ช่างภาพตะโกนเรียกเธอจึงได้สติ

ช่วงบ่ายของวันทั้งคู่ได้จดทะเบียนสมรสกันท่ามกลางนักข่าวมากมาย

กว่าจะเสร็จทุกพิธีก็เล่นเอาหญิงสาวถึงกับหมดแรงเกือบจะล้มลงตอนเดินลงจากเวทีหลังจากที่กล่าวขอบคุณแขกในตอนกินเลี้ยงกันแล้ว ดีที่ศรันย์ประคองเธอไว้

"ขอบคุณค่ะ" เธอรีบผละออกจากอ้อมแขนเขา

"ใกล้ถึงฤกษ์เข้าหอแล้ว พาน้องเข้าห้องหอก่อนไป" สรรชัยรีบมาตามลูกชายกับลูกสะใภ้เพราะจัดงานที่โรงแรมจึงใช้ห้องที่นี่เป็นห้องหอ

"เดินไหวมั้ยหรือจะให้อุ้ม"

"ไหวค่ะ" หญิงสาวรีบตอบแล้วเดินนำหน้าเขาไป

"หึ" ศรันย์ยกยิ้มมุมปาก เดินตามเธอไป

ในตอนนี้ศรันย์และพิมพิชญานั่งอยู่ที่ปลายเตียง ให้ผู้ใหญ่และเพื่ิอนๆอวยพรคู่บ่าวสาว

"ฝากหัวใจของอาด้วยนะศรันย์" พิภพจับให้ฝ่ามือของทั้งสองคนมาประสานกัน

"แกเป็นพ่อตามันแล้วนะ มันต้องเรียกแกพ่อแล้ว" สรรชัยพูดคิดตลก

"ฮ่าๆๆจริงสิ ก็มันไม่ชินนี่เนาะ"

"แกก็เลิกเกเรได้แล้วศรันย์ ได้แต่งงานกับคนที่คู่ควร แล้วก็มีลูกที่น่ารัก ชีวิตแกก็ไม่ขาดอะไรอีกแล้ว" สรรชัยพูดกับลูกชาย

"ทำคืนนี้ให้เต็มที่เลยนะไอ้รันย์ อย่าให้เสียชื่อ" ทัตเทพตะโกนเข้ามาจากหน้าห้อง

"เออ กูจะทำให้เต็มที่เลย" เขาตะโกนตอบกลับไป คนที่อยู่ข้างนอกก็โห่แซวกันยกใหญ่

"ไปๆ ได้ฤกษ์ส่งตัวแล้วให้บ่าวสาวเขาได้อยู่ด้วยกัน" พิภพและสรรชัยออกจากห้องไปในห้องจึงเหลือเพียงเจ้าบ่าวและเจ้าสาวสองคน ต่างคนต่างยิ่งเงียบกันไปพักใหญ่ๆ

พิมพิชญาตัดสินใจหันมาพูดกับเขาก่อน

"วันนี้ของปีหน้าเราจะหย่ากัน ตกลงมั้ยคะ"

"นี่คิดเรื่องอย่าไว้เลยหรอ" ศรันย์ดันลิ้นดันกระพุ้งแก้ม แผ่นหลังเอนพิงหัวเตียงไว้

พิมพิชญาเงียบไม่ตอบคำถามกำลังจะลุกขึ้น

"มาทำหน้าที่เมียได้แล้วพิมพิชญา เทพอารักษ์"