ปริญค่อยๆ ขยับกายเข้าไปใกล้คนตัวเล็กที่นอนคุดคู้แก้ผ้าอยู่ราวกับร่างไร้วิญญาณ มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนวลอย่างช้าๆ เขามองเธอด้วยแววตาหลากหลายความรู้สึก ตอนนี้ปริญไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงรู้สึกใจหายขนาดนี้ รู้สึกผิดที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ ยิ่งเห็นเธอแสดงทีท่าเมินเฉยให้เขาปริญยิ่งรู้สึกปวดใจ
“เจ็บไหม? พี่...พี่ขอโทษ”
“.........”
ไร้เสียงตอบกลับจากคนตัวเล็ก มีแต่เพียงหยาดน้ำตาที่ยังไหลออกมาไม่ยอมหยุด ในหัวของกชมนฉายภาพผู้ชายที่เธอรักมากที่สุด หลอกเธอยังไม่พอยังทำราวกับว่าเธอไม่ใช่คน ความป่าเถื่อนของเขาที่มอบให้เธอในวันนี้ มันตอกย้ำให้เธอรับรู้ได้ว่าเขาไม่ได้รักเธอจริงๆ เธอเป็นแค่ที่ระบายอารมณ์ของเขาก็เท่านั้น
ปริญเอื้อมมือมาดึงเนกไทที่ผูกไว้ที่ข้อมือกชมนออก ข้อมือน้อยๆ มันเป็นรอยแดงมีรอยถลอกจากการเสียดสี นี่เขาทำรุนแรงกับเธอเกินไปจริงๆ
เมื่อหลุดพ้นจากพันธนาการกชมนก็ค่อยๆ ข
