“เมย์เปิ้ล!”
“เรียกฉันทำไมเหรอจารวี”
“เธอก็น่าจะรู้ดี ฉันกับดาไม่เคยคิดร้ายกับใคร แล้วทำไมเธอถึงชอบพูดจาแขวะเราสองคนจัง”
“คิดว่าตัวเองเป็นแม่พระหรือไง” เมย์เปิ้ลยังคงใช้ถ้อยคำกระแนะกระแหน ชวนให้มินดาอยากเดินเข้าไปตบสักทีสองที แต่เธอก็ทำได้เพียงแค่คิดในใจ เพราะถึงยังไงก็เคยเป็นเพื่อนกันมาก่อน
“ไม่ได้เป็นแม่พระ แต่ก็ไมใช่ตัวอิจฉา อย่าคิดว่าตัวเองได้เป็นเลขาของท่านประธาน แล้วจะดูสูงส่งกว่าตำแหน่งงานอื่น เพราะค่าของคนไม่ได้วัดกันที่ยศศักดิ์ การกระทำต่างหากที่เป็นเครื่องชี้วัดคุณค่าของความเป็นคน”
มินดาอัดอั้นตันใจกับสิ่งที่เมย์เปิ้ลเป็น จนเธอ
