ตอนที่ 4 ความหลังที่ขยะแขยง
1221 Words
ตอนที่ 4
ความหลังที่ขยะแขยง
เมื่อ 9 ปีที่แล้ว
น้ำหวานที่เคยเรียกคมเดชว่าลุงเดชในตอนที่เขาเข้ามาที่บ้าน ในฐานะพ่อเลี้ยงของเธอในตอนที่เธออายุเพียง 7 ปี คมเดชเป็นคนที่อยู่แถวบ้านเธอ เขาขับมอเตอร์ไซค์วินแถวนั้น
“น้ำหวาน นี่ลุงคมเดชนะลูก ต่อไปลุงเดชจะมาอยู่ที่นี่กับเรา”
น้ำทิพย์บอกกับลูกสาวตัวน้อยในตอนที่เธอเลิกโรงเรียนมา เด็กหญิงมองอย่างไม่เข้าใจว่าทำไมลุงเดชต้องมาอยู่กับเราด้วย เธอจึงถามขึ้น
“ทำไมต้องมาอยู่บ้านเราด้วยคะ ลุงเดชไม่มีบ้านเหรอคะ”
น้ำทิพย์มองคมเดชด้วยสายตาอึดอัด ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา โดยดึง ลูกสาวมานั่งลงข้างๆ
“ลุงเดชมีบ้านอยู่ต่างจังหวัดจ๊ะน้ำหวาน และตอนนี้ลุงเดชจะมาเป็นพ่อของน้ำหวาน ลุงเดชจะไปรับไปส่งน้ำหวานที่โรงเรียนเหมือนเพื่อนๆที่มีพ่อไปส่งไงจ๊ะ น้ำหวานอยากมีพ่อไปส่งโรงเรียนเหมือนเพื่อนไม่ใช่เหรอ”
น้ำทิพย์อธิบายให้ลูกฟัง เหตุผลที่เธอมีสามีใหม่ส่วนหนึ่งก็เพราะตั้งแต่น้ำหวานไปโรงเรียนก็มักจะโดนเพื่อนๆล้อว่าเป็นลูกไม่มีพ่อ จนบางวันเธอเห็นลูกร้องไห้กลับมาบ้าน
และที่สำคัญคมเดชยังเป็นคนที่ช่วยเธอจากอันธพาลที่จะฉุดเธอไปข่มขืนจนเขาโดนแทงต้องรักษาตัวในโรงพยาบาลหลายวัน ทำให้ได้ใกล้ชิดกัน หลังจากนั้นทั้งคู่ก็คบหากันเรื่อยมา
“แต่ลุงเดชไม่ใช่พ่อนี่คะ” เด็กหญิงน้ำหวานเอ่ยขึ้น
“งั้น ก็ให้ลุงเดชเป็นลุงเดชก็แล้วกันนะ” นายคมเดชตัดสินใจบอกขึ้น พร้อมกับเอามือมาลูบหัวเธออย่างเอ็นดู
หลังจากนั้นไม่นานเธอจึงรู้ว่าแม่ท้องกับลุงเดชที่เป็นสามีใหม่ และเธอมีน้องชายชื่อน้ำมนต์ การเป็นอยู่ในช่วงที่แม่คลอดลูกออกมาก็เริ่มมีปัญหา เพราะลุงคมเดชมีเรื่องผู้หญิงเข้ามาไม่เว้นแต่ละวัน เธอเห็นแม่กับ ลุงเดชทะเลาะกันบ่อยๆ
เมื่อตอนเธออายุ 12 ปี หลังจากเลิกโรงเรียนกลับมา แม่ไปดูแลน้ำมนต์ที่เป็นไข้เลือดออกอยู่ที่โรงพยาบาล ลุงเดชได้กลับมาบ้านและได้บุกเข้ามาหาเธอในห้องนอนเพื่อปล้ำข่มขืนเธอ
“ลุงเดชจะทำอะไรอ่ะ” น้ำหวานถามลุงเดชที่เดินเข้ามา
“ลุงก็จะมาทำให้หวานมีความสุขนะสิ”
คมเดชเดินเข้ามาอย่างชะล่าใจ เพราะเขาเพิ่งกลับมาจากเอาเสื้อผ้าไปส่งน้ำทิพย์ที่โรงพยาบาล เขารู้ว่าวันนี้ทางโล่งโปร่ง จึงไปอาบน้ำอาบท่าอย่างสบายใจและเดินนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเดินเข้ามาในห้องน้ำหวาน
“ความสุขอะไร ออกไปนะ”
น้ำหวานลงจากเตียงเตรียมวิ่งหนี ไม่ใช่เธอไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร เพราะที่โรงเรียนก็สอนเรื่องการวางตัวสำหรับคนที่มีพ่อเลี้ยงอยู่ร่วมบ้าน ครูบอกว่าผู้ชายคนไหนก็ไว้ใจไม่ได้ สังคมทุกวันนี้มันเน่าเฟะ ขนาดพ่อยังข่มขืนลูกแท้ๆ ได้ นับประสาอะไรกับพ่อเลี้ยงที่นุ่งผ้าเช็ดตัวเข้ามาแบบนี้
“อย่าหนีให้เหนื่อยเลย วันนี้ยังไงเธอก็ต้องเป็นของฉันแทนแม่ของเธอ เธอไม่รู้หรอกว่าแม่ของเธอทำให้ฉันมีความสุขไม่ได้เต็มทีเลย”
คมเดชพูดด้วยความแค้นใจ เพราะน้ำทิพย์ร่างกายอ่อนแอ ทำให้สนองเขาเรื่องเซ็กส์ไม่ได้เต็มที ทำให้เขาต้องมีผู้หญิงพวกนั้นและก็ทะเลาะกัน ขู่แต่จะเลิกกับเขา ทำให้เขาที่ไม่มีที่ไปต้องยอม
แต่ถ้าเขาได้เป็นผัวยังเด็กนี่ เขาก็จะมีข้อต่อรองกับสองแม่ลูกนี้ และเด็กคนนี้ก็อยู่ในวัยกำลังดี เขาเฝ้ามองมันมาตั้งหลายปี นี่เป็นโอกาสที่ดีแล้ว
“ลุงก็เลิกกับแม่ไปสิ ไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่นเลย” น้ำหวานร้องบอก
“ไปให้โง่ ถ้าไปแล้วฉันจะไปอยู่ที่ไหนวะ ไม่ต้องพูดมาก มาเป็นเมียฉันซะดีๆ” พูดจบคมเดชก็ตรงเข้ามาจับน้ำหวานไว้
คมเดชกอดรัดฟัดเหวี่ยงน้ำหวาน เขาจูบไซ้ไปตามลำคอเด็กสาวเพื่อปลุกอารมณ์ มือขยำที่อกเล็กๆของเธออย่างแรง
น้ำหวานขยะแขยงเป็นอย่างมาก พยายามดึงมือหนาที่ปิดปากเธอออก แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะร่างกายที่แตกต่างกัน คมเดชกันให้ร่างเล็กล้มลงบนที่นอน ก่อนที่จะขึ้นไปคร่อมร่างเล็กไว้ เขาละมือออกจากปากเล็กเพื่อมาถอดเสื้อผ้าของน้ำหวานออก
จังหวะนั้นน้ำหวานก็ดิ้นและยกขาถีบเข้าที่หว่างขอของคมเดชอย่างแรง คมเดชโมโหมากจึงตบเข้าที่ใบหน้าสวยอย่างแรง
เพี๊ย!!!
“อีเด็กเวร มึงถีบกูเหรอ ตอนแรกกูว่าจะค่อยทำ แต่แบบนี้อย่างมาร้องขอความปรานีก็แล้วกัน กูจะเอาให้สะใจ”
คมเดชพูดทั้งโมโหทั้งเจ็บ แม้แรงถีบจะไม่หนักนักเพราะเป็นเด็ก แต่ก็เข้าจุดยุทธศาสตร์เต็มๆ จึงทั้งเจ็บและจุก จนเอาความโกรธมาลงที่เด็กสาว คมเดชทั้งดึงทึ้งเสื้อผ้าออกจากตัวเด็ก
ในขณะที่ผ้าเช็ดตัวที่มาพันรอบเอวที่คมเดชพันมาหลุดลุ่ยออกจากตัว ทำให้น้ำหวานเห็นท่อนเอ็นใหญ่ยาวน่าเกลียดน่ากลัวจนเธอแทบช็อกเธอทั้งยิ่งดิ้นทั้งถีบและกรีดร้องลั่นบ้าน
“ปล่อยนะ ช่วยด้วยๆๆๆๆๆ ช่วยด้วย ๆๆๆๆ”
น้ำหวานร้องสุดชีวิต เธอกลัวมากแต่ก็เพราะที่โรงเรียนสอนการเอาตัวรอดมาบ้าง จึงทำทุกวิธีที่จะรอดพ้น
“อะไรวะ แหกปากทำไมวะ เดี๋ยวคนก็แห่กันมาหรอก”
คมเดชตกใจมากที่ได้ยินแบบนั้น เพราะที่นี่เป็นชุมชนที่แออัดพอสมควร เสียงขนาดนี้เขาจึงรู้ว่าต้องดังไปสามบ้านแปดบ้านแน่ ๆ คมเดชพยายามปิดปากเด็กสาว แต่....
“โอ๊ย.....อีเด็กนรก มึงกัดกู”
คมเดชโมโหมากขึ้นเมื่อถูกกัดที่มือเต็มแรง
มันพยายามที่จะเอาผ้ามาปิดปากเธอ แต่น้ำหวานก็ดิ้นสุดชีวิต และยกเท้าถีบเข้าไปที่เดิมเมื่อคมเดชเผลอ
“โอ๊ย อีสัตว์ วันนี้มึงตายแน่ อีเด็กเวร”
เพี๊ยๆ
คมเดชตบน้ำหวานไม่ยั้ง ทำให้มีเลือดซึมออกมาจากปากของเธอ แต่ทันใดนั้น…..
“น้ำหวานๆๆๆ เกิดอะไรขึ้น น้ำหวานๆๆ อยู่ไหนลูก”
เสียงคนหลายคนที่เรียกน้ำหวานอยู่ข้างล่าง ทำให้คมเดชชะงักไป และยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้น เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นที่หน้าประตูห้อง
ปังๆๆๆๆ
“น้ำหวานๆๆๆ / น้ำหวานๆๆๆ”
เสียงทุบประตูที่ดังลั่น กับเสียงหลายคนที่เรียก ทำให้คมเดชผละออกจากตัวเด็ก เขาหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว
Great novels start here
- Writer
