ตอนที่ : 5 ของตายที่อยากหายใจ
1338 Words
3
ของตายที่อยากหายใจ
บรรยากาศของผับช่างเต็มไปด้วยสีสันแห่งความสนุกเร้าใจ มีผู้คนมากมายกำลังปลดปล่อยความสุขกันอย่างเต็มที่ ดาลินนั่งชิดกับพิธานจนเนื้อตัวแทบจะหลอมรวมเป็นคนเดียวกัน ไม่คิดมาก่อนว่าพิธานจะกล้าพาเธอมาพบเพื่อนสนิทของเขาในวันนี้
"น้องดาอย่านั่งตัวเกร็งแบบนั้นสิครับ พี่อั๋นใจดีนะครับ แล้วก็นั่งห่างๆ ไอ้พีทมันก็ได้พี่ไม่กัดหรอกครับ" ศรันย์ราชล้อผู้หญิงของเพื่อนอย่างอารมณ์ดี
"ดาไม่ได้เกร็งหรอกค่ะพี่อั๋น แต่แปลกๆ ค่ะไม่เคยมาที่นี่มาก่อนเท่านั้นเองค่ะ" ดาลินค่อยๆ ขยับออกห่างจากพิธาน เมื่ออีกฝ่ายหยิบยื่นไมตรีมิตรมาให้ หญิงสาวจึงส่งยิ้มหวานกลับเป็นการขอบคุณ
"โอย หัวใจพี่อั๋นละลายแล้วน้องดา" ศรันย์ราชทำท่าเหมือนมีลูกศรวิ่งมาปักกลางหัวใจ
"งั้นก็ละลายตายอยู่ตรงนั้นล่ะไอ้อั๋น" พิธานโพล่งขึ้นอย่างเหลืออด เขานั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้ทั้งคนเพื่อนรักยังส่งสายตาฉ่ำเยิ้มมาให้ผู้หญิงของเขาได้
"แหม ทำเป็นหวงนะไอ้พีท"
"ไม่ได้หวงโว้ย แต่แกอย่าออกอาการให้มากนัก แล้วไหนล่ะแม่คนรักหวานใจคนล่าสุดของแก ไปอยู่ไหนเสียล่ะทำไมไม่พามาด้วย"
"โอ๊ย แตงกวาเขายุ่งงานเยอะ จิกบ่อยก็ไม่ได้เดี๋ยวเจอสวนกลับ เอาจริงๆ นะไม่อยากจะนินทาเลยว่ะผู้หญิงอะไรตบหนักชะมัด"
"ขนาดไม่อยากจะนินทานะเนี่ย แล้วไอ้ที่แกพูดมานี่เมียหรือแม่วะดุชะมัด"
"แฟนโว้ยยังไม่ใช่ทั้งเมียและแม่ ใช้สองคำนี้ไม่ได้เด็ดขาดเดี๋ยวคุณเธอเอาตายเลย บอกว่ายังไม่แต่งงานห้ามเรียกเมียให้เรียกแฟนเท่านั้น แล้วอีกอย่างแกก็อย่าพูดให้ราชสีห์อย่างฉันต้องกลายเป็นแมวหง่าวแบบนั้นสิวะไอ้พีท เห็นใจเพื่อนหน่อยสิ"
"ทำเป็นพูดดียกโน่นนี่มาอ้าง ที่แท้ก็ไม่มีปัญญาพาแฟนมาด้วย เป็นไงล่ะเลยมานั่งอิจฉาจ้องดาเสียตาแทบจะหลุดออกมาจากเบ้าอย่างนี้งั้นสิ" พิธานพูดจบก็ดึงหญิงสาวด้านข้าง เข้ามาหอมแก้มอวดเพื่อนรักให้กระอักหัวใจเล่น
"อีโธ่ ทำมาเป็นอวดใครมันจะโชคดีมีของดีของตายอย่างแกล่ะ เรียกเมื่อไหร่ก็มาปฏิเสธสักครั้งก็ไม่เคย"
"พอๆ เลิกพูดมาดื่มได้แล้วไอ้อั๋น"
ศรันย์ราชไม่ได้คิดก่อนพูด และพิธานก็ไม่ได้ตำหนิในคำพูดของเพื่อน คนที่ต้องกระอักและหนาวเหน็บไปทั้งหัวใจกลับเป็นหญิงสาวเพียงคนเดียวที่นั่งอยู่ตรงนี้
ของตาย คำนี้ไม่เคยคิดถึงมาก่อน และการที่ผู้ชายสองคนนี้เอ่ยมันออกมาเหมือนเป็นเรื่องปกติ นั่นย่อมหมายความว่าในสายตาของพิธาน เธอเป็นแค่ ของตาย
ดาลินทำตัวเหมือนตุ๊กตาสั่งได้ ใครจะพูดจะล้ออะไรก็ทำเพียงแค่ยิ้มรับ ทั้งที่ในใจนั้นแสนเศร้ากับความจริงที่ได้รับรู้ ความจริงที่ตัวเธอเองยังไม่สามารถทำใจยอมรับได้ ของตายอย่างนั้นหรือ แล้วถ้าของตายคนนี้ อยากจะมีลมหายใจขึ้นมาบ้างล่ะ ความสัมพันธ์ของเธอกับเขา มันจะเดินไปบรรจบตรงจุดไหน ค่อยๆ ห่างเหินจากกัน หรือว่าขาดสะบั้นลงไป
สองหนุ่มพูดคุยอย่างสนุกสนานตามประสาเพื่อนรัก มีหลายเรื่องที่ทั้งคู่ยกขึ้นมาเป็นบทสนทนาในค่ำคืนนี้ ส่วนใหญ่ก็คงไม่พ้นเรื่องชีวิตรักของศรันย์ราช ซึ่งออกจะหื่นฮาน้ำตาเล็ดกันอยู่เป็นระยะ แม้เพื่อนสนิทของพิธานจะทิ้งความเป็นสุภาพบุรุษเพื่อนินทาคนรัก แต่สุดท้ายศรันย์ราชก็ยืดอกยอมรับอย่างลูกผู้ชาย ว่าคนนี้แหละที่เขาจะเอามาเป็นแม่ของลูกให้จงได้ ช่างเป็นเรื่องที่น่าภาคภูมิใจแทนหญิงสาวคนนั้นเหลือเกิน
"ถ้าน้องดาเจอแตงกวาอย่าเล่าเรื่องนี้ให้ยัยนั่นฟังเด็ดขาดนะครับ ไม่อย่างนั้นแล้วพี่อั๋นถูกฆ่าหมกป่าแน่นอน" ก่อนจะกลับบ้านศรันย์ราชก็ยังไม่วายทิ้งคำพูดแสนขำ ให้ดาลินผุดรอยยิ้มน้อยๆ ขึ้นจนได้
"รับรองดาไม่บอกแน่นอนค่ะพี่อั๋น อีกอย่างดาคงไม่มีวาสนาจะได้เจอกับคุณแตงกวาหรอกค่ะ"
"โถๆ น้องดาของพี่อั๋น" ศรันย์ราชทำหน้าเศร้าใส่ดาลิน แล้วหันไปทำตาขวางใส่เพื่อนรัก
"ไอ้พีทน้องดาจะมีวาสนาได้เจอว่าที่ศรีภรรยาของฉันหรือเปล่าวะ" หางตาก็หรี่แคบลง เหมือนคนกำลังคิดการบางอย่างอยู่ พิธานกลอกตาขึ้นด้านบน ก่อนจะโต้กลับอย่างเจ็บๆ คันๆ
"มันไม่เกี่ยวกับแก ไปแกกลับบ้านไปได้แล้วไอ้อั๋น เดี๋ยวแม่แกจะไม่ให้นอนในห้องนะคืนนี้"
"แฟนบอกว่าแฟนเคยจำไหม ไปก่อนนะน้องดาคนสวย ไอ้พีทมันเบื่อเมื่อไหร่มาซุกอกล่ำๆ ของพี่อั๋นได้ทุกเมื่อนะครับ" ศรันย์ราชโวยวายใส่เพื่อนรัก พร้อมกับทุบอกดังปึกให้ดาลิน จากนั้นก็เดินไปขึ้นรถของตัวเองที่จอดอยู่ถัดไปอีกสองแถว ส่วนคนที่ไม่รู้ว่าจะถูกเบื่อเมื่อไหร่ ถึงกับหน้าเจื่อนลงอย่างตกใจ แม้ว่าศรันย์ราชจะพูดเล่น แต่เธอกลับหวั่นไหวขึ้นมา
"ไปดา ขึ้นรถกันครับ" พิธานหันมาเปิดประตูรถให้หญิงสาว ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งประจำตำแหน่งของคนขับ
"ผมขอโทษนะที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ว่าจะพามาพบไอ้อั๋นมัน" รถเลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่พิธานก็หันมาพูดยิ้มๆ ให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่อั๋นแกคุยสนุกดี"
"หึพี่อั๋น" พิธานทำเสียงเหมือนไม่พอใจที่ได้ยิน
"ทำไมล่ะคะคุณพีท ดาเรียกไม่ถูกเหรอคะ"
"ดาเรียกถูกแล้วล่ะ ไม่มีอะไรหรอก" ดาลินคาดหวังจะได้เห็นความหึงหวงจากเขา ทว่าแม้เพียงสักเสี้ยวเล็กๆ ก็ไม่มี หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ บนใบหน้า ทอดสายตาออกไปนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย
"คุณพีทเคยบอกพี่อั๋นว่าดาเป็นของตายเหรอคะ" หญิงสาวเปรยเบาๆ รถที่นั่งอยู่ถูกชะลอความเร็วลงเล็กน้อย เพราะคนขับเริ่มจะรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
"ไอ้อั๋นมันก็ปากหมาไปงั้นแหละ ดาก็อย่าคิดมากเลยนะ"
"พี่อั๋นจะไม่พูดหากคุณพีทไม่เคยบอกว่าดาเป็นของตาย" หญิงสาวเอ่ยเสียงสั่นขณะที่สายตาก็ยังคงมองอย่างไร้จุดหมายเช่นเดิม
"ดาอย่าคิดมากสิครับ เราเป็นอะไรกันดาก็รู้ดีอยู่แล้ว ทุกอย่างชัดเจนเสมอสำหรับเราสองคน ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันรู้เรื่องแล้วนะครับคนสวย" พิธานใช้น้ำเสียงนุ่มๆ หว่านล้อมให้ดาลินเข้าใจ ซึ่งมันก็มักจะได้ผลเสมอยามที่เขาอยากจะงอนง้อผู้หญิงคนนี้
"ดาหันมามองผมสิครับ" ได้ยินแบบนี้ดาลินก็ต้องหันมามองเขาตามคำขอ หญิงสาวฝืนยิ้มหวานหยดให้เขาอย่างเลี่ยงไม่ได้ เพราะหัวใจของเธอนั้นไม่สามารถต่อกรกับเขาได้สักครั้ง
"ดาไม่เป็นไรค่ะ คุณพีทขับรถต่อเถอะค่ะ" แม้ปากจะพูดแบบนี้แต่หัวใจย่อมรู้ดี ว่ามันไม่อยากเป็นเหมือนเดิมอีกต่อไป จะมีผู้หญิงสักกี่คนที่อยากจะเป็นของตายผู้ชายที่ตนรัก ทุกคนย่อมอยากมีลมหายใจด้วยกันทั้งนั้น รวมถึงตัวเธอเองด้วย
- Writer
