ลมหายใจของตาย

ตอนที่ : 9 คืนสุดท้าย 2

ไม่เพียงเท่านี้ชายหนุ่มยังกางขาออกห่าง แล้วดันปากของดาลินให้ลงไปอยู่ใจกลางกายของตน ใช้นิ้วเกลี่ยปากนิ่มเบาๆ สบตากันเพียงเล็กน้อยหญิงสาวก็รู้หน้าที่ ที่เขาต้องการให้ทำได้ไม่ยาก ปากน้อยอ้ากว้างแล้วอมส่วนปลาย เข้าสู่ภายในโพรงปากนุ่ม อมดูดรูดขึ้นลง ตามที่เขาเคยสอนมาก่อนหน้า

"อืม...เก่งมากดา ดีมาก โอ...อย่างนั้นแหละ แรงอีกหน่อย ลึกอีกนิด" เสียงของเขาสั่นจากอาการที่สะท้านไปทั้งกาย ดาลินไม่ปล่อยให้เขาต้องผิดหวัง ลากไล้ดูดเลียอย่างที่พิธานต้องการอย่างต่อเนื่อง ความชุ่มชโลมรอบความแกร่งของเขาจนฉ่ำ เมื่อนั้นพิธานก็ไม่อาจทนทานต่อไปได้อีก ดันปากน้อยออกห่างแล้วพลิกร่างของหญิงสาวลงไปนอนอยู่ด้านล่าง ยกท่อนขาทั้งสองข้างขึ้นช้อนพับไว้ตรงข้อศอก

"อา..." เขาแทรกตัวพรวดเดียวจนสุดลำ ดาลินถึงกับสะดุ้งสุดตัวเกาะต้นแขนของเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความอึดอัดแกมกระสันซ่าน

"คุณพีท อ๊า! อื้ม!" หนนี้พิธานมาเป็นชุด ทั้งหนักหน่วงรุนแรง เหมือนคนกระหายอยากและขาดมาแสนนาน หยาดเหงื่อชโลมผิวกายจนเงาวับด้วยกันทั้งคู่ ดาลินกรีดเสียงร้องตามห้วงพิศวาสแสนเร่าร้อนของเขา ครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าที่เจ้าของร่างใหญ่จะกระตุกเฮือกอยู่สองสามที พิธานรัดร่างของดาลินจนแน่นเปล่งเสียงคำรามออกมาดังลั่นห้อง แล้วปลดปล่อยหยาดน้ำหวานสาดกระเซ็นเต็มกลางดอก

"โอ๊ะ... โอ..." เขาเปล่งเสียงระบายตามหลังออกมาเบาๆ จากนั้นก็พลิกตัวลงไปนอนแผ่หลาอยู่ด้านข้างของหญิงสาว พิธานแปลกใจเล็กน้อย เมื่อดาลินชันศอกขึ้นมามองเขา ด้วยสายตาหวานเยิ้ม

"มีอะไรหรือเปล่าดา" เขาถามเสียงนุ่มพร้อมกับรั้งหญิงสาวมาเกยแนบอยู่บนอก

"คุณพีทคะ สักวันคุณพีทก็ต้องแต่งงานมีครอบครัวใช่ไหมคะ" คนถามตาเศร้าบอกนัย

"ถามอะไรแปลกๆ อย่างนั้นล่ะดา มันเป็นเรื่องของอนาคต" พิธานยกมือลูบเส้นผมหญิงสาวไปมา สายตาก็มองบนเพดานอย่างครุ่นคิด

"ค่ะ มันเป็นเรื่องของอนาคตที่กำลังจะมาถึงในไม่ช้า" มือที่ลูบเส้นผมของฝ่ายชายชะงักแล้วก้มลงมองคนในอ้อมกอด พิธานดันปลายคางของดาลินให้เงยขึ้นมองสบตากัน

"ทำไมครับดา คุณมีปัญหากับอนาคตของผมเหรอ"

"ดาไม่กล้ามีปัญหากับอนาคตของคุณหรอกค่ะ ดาแค่มีปัญหากับอนาคตของดาเอง"

"วันนั้นมันมายังไม่ถึงเลย ดาก็อย่าคิดมากไปสิครับ"

"ดาไม่สมควรคิดมากเหรอคะ"

"ดา อย่าคิดอะไรที่มันไกลเกินตัวแบบนั้นเลยครับ ผมมีความสุขที่ทุกวันนี้ได้นอนกอดคุณแบบนี้ รักคุณแบบเมื่อกี้นี้ รู้ไหมนี่คือเรื่องที่ดีๆ ของเราสองคนนะครับ" คำพูดมาพร้อมกับสายตาที่บอกว่าให้เธอหยุดพูด และหยุดคิดเรื่องเมื่อครู่นี้เสีย

"ค่ะคุณพีท มันคือเรื่องราวที่ดีๆ ของเราสองคน" พูดแล้วดาลินก็นึกอยากจะร้องไห้เหลือเกิน แต่หญิงสาวก็เลื่อนหน้าขึ้นไปจูบแก้มสากของเขาทั้งสองข้าง ก่อนจะเลื่อนต่ำลงมาซุกหน้ากับซอกคออย่างจำยอม ยอมแล้วจริงๆ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไขว่คว้าหัวใจผู้ชายคนนี้มาครอบครอง

"ดาจ๋า"

"ขาคุณพีท"

"ขออีกรอบนะครับคนสวย ขอแบบเมื่อกี้นี้นะ ผมชอบจังเวลาดาเป็นคนนำแบบนั้น"

"คุณพีท ดา เอ่อ"

"ไม่ต้องอายนะครับคนสวย คุณเก่งมากมากที่สุดสำหรับผม ทำให้ผมแค่คนเดียวนะดา" พิธานย้ำในประโยคสุดท้าย ดาลินถึงกับแค่นหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้ รู้สึกหดหู่หัวใจเหลือเกินในตอนนี้

"ในชีวิตของดามีแค่คุณพีท แล้วดาจะทำให้ใครได้อีกคะนอกจากคุณพีทคนเดียว"

"ดีมากจ้ะดา มานี่มา" ชายหนุ่มดันร่างของหญิงสาวให้ลงไปนอนบนที่นอนอีกครั้ง เขาจูบซับความหอมหวานในโพรงปากอุ่นอย่างนุ่มนวล ดาลินจูบตอบเขาเท่าที่หญิงสาวจะสามารถทำได้ ไม่เจนจัดเหมือนใครแต่ก็ทำให้หัวใจเต้นแรงในทุกครั้ง

"เก่งจังคนสวยของผม" เขาชมชิดริมฝีปากที่ถอยห่างออกเพียงเล็กน้อย จ้องเข้าไปในดวงตาคู่สวยด้วยสายตาที่อ่อนโยนยากจะเข้าใจหัวใจตนเอง

"ดารักคุณพีทนะคะ" พิธานอึ้งไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าจะได้ยินจากปากของดาลิน เขาโน้มต่ำเข้าไปหอมแก้มนวลทั้งสองข้าง แล้วทิ้งตัวลงกอดร่างนิ่มเอาไว้หมดทั้งตัว

"อย่ารักผมเลยดา คุณจะเสียใจเปล่าๆ" เย็นยะเยือกไปถึงขั้วหัวใจของคนฟัง ดาลินหลับตากอดเขาเอาไว้แน่น เธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรักเขาอย่างนั้นหรือ

"ดารักคุณพีท ไม่ว่ายังไงดาก็ยังจะรักคุณพีทตลอดไป"

"ดา...ผม" ไม่มีคำไหนหลุดออกมาอีกนอกจากความเงียบงันของพิธาน ดาลินเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมากับหัวไหล่หนา ก่อนจะพลิกขึ้นไปคร่อมบนร่างของเขาแทน

"ลืมมันเถอะค่ะคุณพีท เรามาทำเรื่องนี้ให้จบกันเถอะ"

"เอ่อ ดา" ไม่ทันที่จะได้ท้วงติงอะไรอีก ดาลินก็ก้มลงจูบปากของเขาอย่างรวดเร็ว ลิ้นนุ่มสอดเข้าไปในปากอุ่นร้อนอย่างอาจหาญจนเจ้าตัวเองยังนึกตกใจ มือนุ่มเลื่อนต่ำกอบกุมใจกลางร่างของเขา ก่อนจะถอนจูบแล้วเลื่อนตัวลงต่ำอย่างรวดเร็ว

"ดา!" พิธานเองก็ตกใจในการกระทำที่ผิดแผกไปจากทุกครั้ง เขาแทบจะสะดุดลมหายใจเมื่อปากน้อยอ้ากว้างแล้วกลืนกินเขาอย่างตั้งใจ

"อืม" ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นมองเพดานพร้อมกับหลับตาลงพริ้ม เพราะลิ้นน้อยๆ ของดาลินกำลังทำหน้าที่ของมันได้อย่างถึงอกถึงใจ ฝ่ามือของเขาวางทาบบนศีรษะทุยได้รูป ออกแรงกดลงดันขึ้นบ้างตามจังหวะริมฝีปากที่เคลื่อนเข้าออกอยู่ตลอดเวลา สะโพกหนาก็เสือกขึ้นลงตอบรับช่วยผ่อนแรงหญิงสาวอยู่เนืองๆ

"พะ...พอแล้วดาเดี๋ยวผมจะไม่ไหว ขึ้นมาเถอะคนสวย" ก่อนที่บางอย่างจะถูกปลดปล่อยออกมาก่อนเวลาอันสมควร พิธานก็รั้งร่างของดาลินให้เลื่อนขึ้นสูง จากนั้นก็พลิกลงไปนอนอยู่ด้านล่างโดยที่ร่างใหญ่ของเขาตามขึ้นไปทาบทับอยู่ด้านบน