"ระ ... โรคจิต พี่มันโรคจิต ปล่อยมัสนะ"
ม่านมัสลินพยายามดิ้นเพื่อเอาตัวรอด แต่ปกป้องกลับจับรวบข้อมือของเธอแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะ ชายหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากอย่างขาดสติเขาโน้มใบหน้าลงแล้วขบเม้มบริเวณเนินอกของเธออย่างเอาแต่ใจ บ้างก็ขบ บ้างก็กัด ราวกับจะสั่งสอนเธอให้รู้ว่าไม่ควรทำแบบนั้น
"จะ ... เจ็บ มัสเจ็บ ยะ ... อย่ากัด"
"เธอท้าทายฉัน"
"มัสเปล่า"
"เธอให้มันจูบซ้ำรอยฉัน"
"อึก ..."
"เธอเป็นของฉัน ฉันไม่ยกเธอให้ใครทั้งนั้น"
ดวงตากลมโตมองใบหน้าของปกป้องด้วยแววตาสั่นระริก ใบหน้าหวานของเธอเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาที่ชายหนุ่มยัดเยียดให้เธออย่างเอาแต่ใจ ปกป้องโน้มใบหน้าซุกที่ลำคอระหงของเธอเขากัดเธอจนเกิดรอยฟัน เขาขบเม้มลำคอเธอจนมีรอยรักที่เขาทำเอาไว้จนทั่ว
"ปล่อยนะ ปล่อยมัสนะ!"
"พูดมาก น่ารำคาญ!"
"อือออ!" ปกป้องแนบริมฝีปากลงไปกับกลีบปากบางของเธอ เขาปล่อยมือเรียวให้เป็นอิสระ แต่กลับใช้มือหนาข
