แสนชัง

แสนชัง - 06 - ลงโทษ

ปกป้องใช้สายตาไล่มองเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า หลังจากที่เขาหันไปล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว เขาไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำแบบนี้ทำไม เขารู้แค่ว่าเขาเกลียดเธอ เขาอยากแกล้งเธอ เขาอยากทำให้เธอสูญเสียเหมือนอย่างที่เธอทำให้เขาต้องสูญเสียคนรัก

"อะ ... ออกไปนะคะ"

มือเรียวดันแผงอกแกร่งของเขาให้ออกห่างปกป้องไม่ค่อยเห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ตอนที่อยู่บ้านเธอจะใส่เพียงเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้นเท่านั้น เสื้อผ้าแบบที่เธอสวมใส่เขาเห็นก็แค่ตอนที่เธออัปโหลดลงสื่อโซเชียลแล้วเท่านั้น

"พี่ป้อง ปล่อยมือมัส!"

"ทำไมมาเที่ยวไม่บอก"

น้ำเสียงนิ่งถามขึ้น ตั้งแต่ที่เธอถูกแม่เขาลงโทษ เวลาที่เธอเจอหน้าเขาเธอก็มักจะเดินผ่าน ทำราวกับมองไม่เห็นเขาทั้งๆ ที่ปกติเธอจะเดินเข้ามาโอบกอดเขา ขโมยหอมแก้มเขา และยั่วยวน

" ... "

ม่านมัสลินคิดว่าเธอไม่มีอะไรต้องตอบเขา ในเมื่อเธอตัดสินใจแล้วว่าเธอจะตัดเขาให้ออกไปจากชีวิตของเธอซะ หากวันหนึ่งเธอทำใจได้แล้วเธอก็หวังว่าเธอกับเขาจะกลับมาเป็นพี่น้องกันได้อย่างสนิทใจ

"เธอไม่เห็นหัวฉันแล้วใช่ไหม!"

"แล้วพี่เคยเห็นหัวมัสไหมคะ พี่มีอะไรกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า พี่ฉีกหน้ามัสบ่อยๆ พี่พูดจาทำร้ายน้ำใจมัส ... อึก ... ทั้งๆ ที่มัสไม่รู้เลยว่าพี่เกลียดมัสเรื่องอะไร อึก ... มัสทำอะไรผิดเหรอคะ พี่เกลียดมัสทำไม"

ชายหนุ่มมองนิ่ง ใช่ เขาเกลียดเธอ เธอเป็นตัวการที่ทำให้เขากับเบญจางค์คนรักต้องเลิกรากันเพราะเธออยากได้เขามากไง เพราะเธอต้องการทำให้เบญจางค์ทนไม่ได้หนีเขาไป เพราะเธอ

ยิ่งคิด ก็ยิ่งแค้น ยิ่งแค้นก็ยิ่งเกลียด เขาดึงข้อมือเธอเข้าหาตัวก่อนจะจ้องมองหน้าเธอมองดวงตาของเธอที่มันฉ่ำน้ำและสั่นระริกบ่งบอกถึงความสับสน เธอกำลังสับสน

"อย่าทำเป็นดีดดิ้นทั้งๆ ที่อยากจะได้ฉันจนตัวสั่น มันไม่ได้เพิ่มราคาให้เธอเลยม่านมัสลิน"

เพี้ยะ!

"คนเลว" ฝ่ามือเรียวสะบัดฟาดไปที่ใบหน้าคมคายของชายตรงหน้า เธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นระริกแล้วผลักแผงอกแกร่งของเขา ปกป้องหันมาคว้าแขนเธอเอาไว้ก่อนจะจัดการซุกใบหน้าหล่อลงที่ซอกคอขาวระหงของเธอจนเกิดรอยแดง

หอม ...

เขาสูดดม และจัดการงับที่ลำคอของเธอ เขาโมโห เธอทำให้เขาโมโห เธอก็ต้องเป็นคนรับผิดชอบ ม่านมัสลินดิ้นด้วยความรุนแรงเธออ้าปากจะตะโกนร้องให้คนช่วยแต่ถูกปกป้องใช้มือหนาปิดเข้าที่ปากรูปกระจับของเธอเอาไว้ไม่ให้ส่งเสียง

ความหวาดกลัวในความทรงจำฉายเข้ามาเมื่อตอนที่เธอถูกมือหนาของโจรชั่วปิดปาก มือของมันก็เหม็นบุหรี่อย่างนี้แหละ วันนั้นมันจะข่มขืนเธอ หญิงสาวดีดดิ้นทั้งน้ำตากลัวจนสุดขีดในวันนั้นเธอตะโกนร้องเรียกเขาจนสุดเสียง

'ช่วยด้วย! พี่ป้อง อึก ... พี่ป้อง ช่วยมัสด้วย'

'อย่าโวยวาย ไม่งั้นเธอเจ็บหนักกว่านี้แน่'

'ปล่อยฉันนะ! ช่วยด้วย พี่ปะ ...! '

ม่านมัสลินไร้เรี่ยวแรงร่างกายเธอสั่นเทาแต่ปกป้องไม่สนใจเขายังคงสูดดมและตั้งหน้าตั้งตา 'รังแก' เธออย่างสะใจ เมื่อเธอนิ่งเขาก็ผละใบหน้าขึ้นมองในตาสีแดงฉ่ำน้ำ ก่อนจะปล่อยมือหนาออกจากปากแล้วจัดการประกบปากจูบเธอโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว

"อืออออ!"

ตุบ ตุบ ตุบ!

หวาน ...

ทำไมเธอหวานอย่างนี้ ...

ม่านมัสลินดีดดิ้นและทุบแผงอกแกร่งของเขาระรัว จูบของเขารุนแรงและไร้ความอ่อนโยน น้ำตาใสของเธอไหลพรากเขารังเกียจเธอ เขาต้องการเหยียบย้ำเธอ ความรุนแรงที่ปกป้องมอบให้ มันทำให้เธอเผลอนึกถึงความอบอุ่นอ่อนโยนของใครบางคน

'เป็นอะไรไหมครับคุณ ไปโรงพยาบาลไหม'

'คุณครับ คุณชื่ออะไรให้ผมโทรติดต่อญาติคุณไหม'

และเมื่อเขาพาเธอไปโรงพยาบาลหมอดูอาการไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมีเพียงแค่รอยฟกช้ำรักษาไม่กี่วันก็หาย

'พี่ชื่อพนา น้องมัสยังเจ็บอยู่ไหมครับ'

ปกป้องผละริมฝีปากออกเขายกยิ้มมุมปากอย่างสาแก่ใจที่เห็นเธอหยุดดิ้นได้ มือหนาเกลี่ยที่ปากรูปกระจับสีเชอรี่ของเธอ เขายังติดใจมันอยู่เลย

"อย่าด่าฉันอีก อย่าตบฉัน อย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน"

"มัสเกลียดพี่!"

" ... "

"มัสไม่รักพี่ป้องแล้ว"

"หึ เธอคิดว่าฉันสนเหรอ ฉันก็เกลียดเธอ อ่อ แล้วอย่างเหลิงไปละเมื่อกี้เรียกว่าลงโทษเพราะความปากดีของเธอ"

ปกป้องปลดล็อกประตูห้องน้ำ เขามองซ้ายมองขวาก่อนเดินออกมาจากห้องน้ำโดยที่ไม่ได้มีใครสังเกตยกเว้นดินแดน ที่มองเขาอยู่ตลอดเวลา ปกป้องเดินออกมาหน้าแดงและมีร้อยปื้นที่หน้าทำให้ดินแดนหันไปที่โต๊ะของม่านมัสลินที่นั่งอยู่ไม่ไกล ไม่มีเธอ ...

พรึบ!

"ไปไหนวะ"

"เขาห้องน้ำแป๊บ ปวดเยี่ยว"

ปกป้องมองตามดินแดนไปจนสุดสายตา เขายังไม่เห็นร่างบางเดินออกมา หัวใจแกร่งมันเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เขาหันมายกแก้วเครื่องดื่มขึ้นกระดกลงคอเคาะมือหนาไปที่โต๊ะ และหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ โดยที่สุดเขตต์กับบุรินทร์กำลังคุยกันอย่างคล่องปาก

"ฮึก ... ฮื้อออออ~ คนเลว ฮึก ... พี่มันเลว อึก ฮื้อออออ~"

ดินแดนยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำเขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำแบบนี้ทำไม เขาแค่รู้สึกว่าม่านมัสลินไม่ได้ร้ายอย่างที่ปกป้องพูด ตั้งแต่ที่ได้เจอกันในวันนั้น เขาก็ติดตามเธอที่แอปพลิเคชัน เขาเห็นเพียงแค่ความน่ารักสดใสของเด็กคนหนึ่งที่ไม่มีความร้ายอยู่เลย

"คนใจร้าย อึก ... มัสไม่ทนแล้ว ฮึก ... มัสจะไม่ทนกับพี่อีกแล้ว"

หญิงสาวฮึบ แล้วสูดลมหายใจเข้าปอดเธอออกมานานแล้วเดี๋ยวเพื่อนๆ จะเป็นห่วงเธอรีบปาดน้ำตาลวกๆ แล้วเปิดประตูห้องน้ำออกมา กระจกภายในห้องน้ำส่องสะท้อนมาที่เธอ เธอหันไปยิ้มกับตัวเองในกระจกแล้วพูดออกมาเบาๆ

"ขอโทษนะหัวใจ ต่อไปนี้ฉันจะดูแลแกให้ดีที่สุด"

มือเรียวยกขึ้นวางเบาๆ ที่ตำแหน่งหัวใจของตัวเอง ก่อนจะตัดสินใจเดินออกมา

"อ่ะ!"

ร่างบางชนเข้ากับใครบางคน วงแขนแข็งแรงคว้าเอวเธอเอาไว้ได้เขาดึงรั้งร่างเธอเข้าหาตัวก่อนจะระบายยิ้มให้เธอเป็นเชิงคำถาม ว่าคุณโอเคไหม

"ขะ ... ขอบคุณค่ะ"

ดวงตาคมเห็นรอยจางๆ ที่ลำคอเธอ เขาละสายตาออกจากตรงนั้นแล้วปล่อยเธอออก ก่อนจะปัดๆ ร่างกายของเธอ แล้วยืนตรงหน้าเธอ

"พี่ขอโทษครับ เจ็บตรงไหนรึเปล่า"