เมียวิศวะ

เมียวิศวะ | บทนำ

ปัง! ปัง! ปัง!

ณ สนามแข่งรถแห่งหนึ่ง ได้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนผู้คนวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น ระหว่างการแข่งขันรอบสุดท้ายเพื่อชิงแชมป์ประจำปีคนใหม่ ได้มีคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาป่วนจนทำให้ภายในสนามเกิดความวุ่นวาย มีการปาระเบิด ใช้ปืนยิงขึ้นฟ้าเพื่อไล่ทุกคนออกจากสนาม และทำลายสนามจนยับเยินไม่มีชิ้นดี

ฟ้าจากสว่างไสวอยู่เริ่มดำมืดจากเมฆฝน ทว่าก็ไม่สามารถหยุดคนกลุ่มนั้นที่ตั้งใจเข้ามาสร้างความวุ่นวายในสนามรถแข่งได้ ยังคงสนุกกับสิ่งที่ทำอยู่

ปัง!!

“อั๊ก!” กระสุนปริศนาพุ่งเข้าใส่ชายคนหนึ่งที่กำลังขับรถราดน้ำมันเพื่อตั้งใจจุดไฟเผาสนามจนล้มกระแทกลงพื้น

ผัวะ!!

จังหวะกำลังคลานตะเกียกตะกายลุกขึ้นกลับโดนใครบางคนเตะเสยคางจนล้มหงายหลัง เลือดกระเด็นออกจากปากหยดลงพื้นถนนหยาบ ก่อนจะโดนเท้าใหญ่เหยียบลงกลางอก

“ใครส่งพวกมึงมา”

คิมหันต์ เอ่ยถามชายฉกรรจ์ที่ตนกำลังใช้เท้าเหยียบกลางอกและจ่อปืนอยู่ด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ สายตามองคนตรงหน้าอย่างน่ากลัว ชายหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความโกรธที่โดนคนกลุ่มนี้เข้ามาป่วนการแข่งขัน งานนี้เป็นงานใหญ่ มีคนมีอิทธิพลหลายคนเข้าร่วมงาน แต่ทุกอย่างดันพังไม่เป็นท่าเพราะพวกมัน!

“มึงจะบอกกูดีๆ หรือจะให้กู…ยิงแขนมึงอีกข้าง?”

“คะ…คุณสายฟ้าจ้างพวกผมมาครับ” เพราะความกลัวตาย เลยทำให้ยอมสารภาพว่าใครเป็นคนส่งมาป่วนการแข่งขันที่สนามของคิมหันต์

พอได้ยินชื่อ ‘สายฟ้า’ เท่านั้น ความโกรธถูกทับถมด้วยความแค้นทันที สายฟ้าและเขาไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เจอกันทีไรเป็นต้องมีเรื่องให้กัดกินตลอด เขาไม่เคยหาเรื่องมันก่อน มีแต่มันเป็นฝ่ายมาหาเรื่องเขาก่อนและครั้งนี้ก็เช่นกัน แถมยังเล่นเจ็บแสบกว่าที่ผ่านมาอีกด้วย

โดนเล่นกลับบ้าง อย่าพาลก็แล้วกัน!

“บางครั้งเจ้ากรรมนายเวรก็มาในรูปแบบอริ” ลูคัส เพื่อนสนิทของคิมหันต์พูดขึ้น หลังจากจัดการคนของสายฟ้าเสร็จหมดแล้วเรียบร้อย

“มึงจะเอาไงกับมันพวกนี้ ราดน้ำมันเผาพวกมันทั้งเป็นเลยดีไหม” อนาคิน พูดพลางเท้าเอวมองชายฉกรรจ์ที่นอนระเนระนาดอยู่พื้นในสภาพยับเยิน

“ส่งพวกมันกลับไปให้ไอ้สายฟ้า” เขาต้องการหยามหน้ามัน ลงทุนส่งคนมาป่วนการแข่งขันและพังสนามเขา แต่กลับโดนฝั่งเขาเล่นงานคนของตัวเองซะน่วม งานนี้มันได้กระอักเลือดตายแน่เพราะเล่นงานเขาไม่สำเร็จ มิหนำซ้ำยังโดนส่งคนของตัวเองกลับไปให้เป็นการหยามหน้าอีก

“คิดจะเล่นกูด้วยวิธีนี้ ถึงคราวกูเล่นกลับบ้าง อย่ามาพาลทีหลังก็แล้วกัน!”

ผัวะ!

เขากระชากคอเสื้อคนของสายฟ้าขึ้นมาแล้วปล่อยหมัดใส่จนมันสลบ ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินกลับเข้าไปข้างในพร้อมกับอารมณ์โทสะ

ภายในห้องพัก

“แม่งเอ๊ย!!”

เคร้ง!!

พอเข้ามาถึงห้องพักส่วนตัว คิมหันต์ทำการกวาดทุกอย่างที่วางบนโต๊ะลงพื้นเป็นการระบายอารมณ์โกรธ หัวใจแกร่งเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะกำลังโกรธที่สายฟ้าทำให้งานนี้ของตัวเองพังลงไม่เป็นท่า

“มึงเจอกูแน่!” คิมหันต์พูดเสียงลอดไรฟัน

เขาไม่เคยโกรธมากขนาดนี้มาก่อน โกรธจนแทบอยากลากคอสายฟ้ามากระทืบให้ตายคาตีน ถ้าเขาเอาจริงขึ้นมาเมื่อไหร่ พ่อมันก็ไม่สามารถคุ้มกะลาหัวมันได้!

“ใจเย็นไอ้คิม” คาร์มิน พูดขึ้น หลังจากเดินตามคิมหันต์เข้ามา สภาพห้องตอนนี้เละเทะไม่มีชิ้นดี เป็นฝีมือของใครคงไม่ต้องเดาให้ยาก

เจ้าของการกระทำกำลังยืนใช้สองมือยันโต๊ะ และก้มหน้าอยู่ตรงนั้นไง…

“ห้องมึงพังหมดแล้วเนี่ย”

“ช่างแม่ง ตอนนี้กูกำลังโกรธ!”

“ไม่เคยเห็นมันโกรธขนาดนี้มาก่อนเลยวะ” น้ำเหนือ สมาชิกในแก๊งอีกคนหันไปกระซิบกับลูคัส

“กูก็ไม่เคยเห็น ถ้ากูเป็นมัน ก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟไม่ต่างกัน”

ปกติเวลาคิมหันต์โกรธดูน่ากลัวอยู่แล้ว ทว่าวันนี้กลับดูน่ากลัวกว่าทุกครั้ง เหมือนปีศาจร้ายที่เพิ่งหลุดออกจากขุมนรกอย่างไรอย่างนั้น ก็อย่างว่า งานใหญ่ที่ตั้งใจจัดขึ้น แถมยังเตรียมงานมาหลายเดือนโดนอริส่งคนมาพังลงอย่างไม่เป็นท่า อีกทั้งยังตั้งใจเผาสนาม ไม่แปลกเลยที่คิมหันต์จะโกรธขนาดนี้

“กูเล่นมันคืนแน่ และจะเล่นหนักด้วย!”