“ลุกไปอาบน้ำสิ หรือจะนอนมันทั้ง ๆ แบบนี้” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบลงก่อนที่สายตาดุ ๆ จะจ้องมองแม่ตัวดีอย่างคาดโทษ ซึ่งไม่ว่าหล่อนจะทำหรือจะพูดอะไรในตอนนี้ก็ดูเหมือนจะยิ่งปลุกความโกรธในตัวเขาไปเสียทุกครั้ง อย่างครั้งนี้เองก็เช่นกันที่เสียงเล็ก ๆ ตอบรับกลับมาเบา ๆ เมื่อไม่มีทางใดให้ได้เลือกมากนัก
“ข้าวรูดซิปไม่ได้ค่ะ” ใช่ว่าจะไม่ลองพยายาม แต่เพราะลองพยายามแล้วไม่ได้ผลต่างหากเธอถึงต้องเอ่ยปากขอร้องให้เขาช่วย
“ยุ่งยากน่ารำคาญ!” ซึ่งเขาก็ช่วย แต่ก่อนช่วยก็ตวาดใส่จนเธอสะดุ้งเพราะความตกใจ
คนขี้โมโหบังคับให้เธอหันหลังก่อนที่เขาจะค่อย ๆ รูดซิปชุดให้โดยไม่พูดอะไรออกมาสักคำ จึงเป็นเธอเองที่เริ่มรู้สึกประหม่า
ทางด้านรณพีร์ก็เริ่มรู้สึกหายใจติดขัด เพราะทันทีที่สายตาปะทะเข้ากับแผ่นหลังเรียบเนียนนวลผ่องความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นอย่างที่เขาเองก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ มันพาลทำให้เผลอคิดถึงเรื่องใน
