พิมพ์มาดาหันมาปรายตามองคนเค้นเสียงถาม พลางเอ่ยตอบเสียงราบเรียบโดยไม่ลืมขบกัดแขวะพ่อเลี้ยงวริทธิ์ด้วย
“ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนทำอาหารพวกนี้ทั้งหมด พ่อเลี้ยงคงคิดว่าคนอย่างฉันคงหยิบจับอะไรไม่เป็นใช่ไหมล่ะคะ ถึงถามซะเสียงสูงและไม่เชื่อว่าอาหารพวกนี้เป็นฝีมือของฉัน”
“ยอมรับว่าคุณเก่งใช้ได้”
พ่อเลี้ยงวริทธิ์ตอบกลับ ก่อนจะลดใบหน้าคมเข้มเข้าไปใกล้ใบหูเล็ก พลางกระซิบเสียงสั่นพร่าให้ได้ยินกันแค่เพียงสองคน
“ตอนแรก ผมคิดว่าคุณเก่งแค่เรื่องครางและทำให้ผมขึ้นสวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดทั้งคืน”
“พ่อเลี้ยง!”
พิมพ์มาดาถลึงตาใส่ขณะเค้นเสียงห้วนดุใส่พ่อเลี้ยงวริทธิ์ ทั้งอายหน้าแดงซ่าน ร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว เพราะอีกฝ่ายไม่ได้กระซิบบอกปากเปล่าเท่านั้น มือใหญ่ร้อนรุ่มได้เลื่อนลงมากอบกุมเคล้นคลึงดอกไม้สวาทใต้โต๊ะอาหารด้วย ทำเอาเธอแทบกลั้นเสียงครางเพราะความกระสั่นเสียวไว้ไม่ทัน
“ครับผม...นั่งอยู่ใกล้กันแท้
