เกรทสะลึมสะลือเมื่อได้ยินเสียงของผู้คนเรียกขานชื่อมิคกี้ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นทีละน้อยและแสงไฟได้แยงตาของเขา
“มิคกี้ทำพ่อตกใจหมดเลย”พายัพมีท่าโล่งอก
“คุณไม่ใช่พ่อผม”ต่อจ้องมองพายัพซึ่งเขาก็คุ้นๆหน้าแต่ก็นึกไม่ออก
“พ่อเอง พ่อพายัพ”
“พ่อพายัพ อ๋อ คุณเป็นพ่อของพายัพใช่ไหม ถึงว่าซิหน้าเหมือนกัน แล้วผมมาอยู่บ้านลุงได้ไงแล้วพายัพไปไหน”ต่อมองไปรอบๆบริเวณภายในบ้าน ซึ่งใหญ่โตมโหฬารมาก
“พายัพก็ชื่อพ่อนี่ไง”พายัพมีสีหน้าที่วิตกกังวล
“คุณลุงเล่นตลกอะไรกับผมเนี่ย”ต่อเริ่มใจคอไม่ดี
“มิคกี้จำพ่อไม่ได้เหรอ พ่อเอง”
“ผมชื่อมิคกี้เหรอ ไม่ใช่มั้งมั้งผมชื่อต่อ”ต่อมองหน้าพายัพอย่างใคร่รู้
“ใช่ มิคกี้ลูกพ่อ ต่อไหนพ่อไม่รู้จัก”
“แล้วที่นี่มันที่ไหน”ต่อคุร่นคิดหนักขึ้น และคิไปว่า เขาอาจจะเข้ามาอยู่ในร่างของมิคกี้
“บ้านพ่อไง จำบ้านเราไม่ได้เหรอ”พายัพงงหนักเข้าไปใหญ่ เมื่อเห็นสีหน้าของต่อที่มึนงง
“ผมมาอยู่ท
