“คุณ...” เสียงหนึ่งดังข้างหู เธอตกใจ
เปรี๊ยะ... เธอตีมือลงไปบนตัวของป้องณวัฒน์
“โอ๊ะ...” เขาเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ไม่ทัน โดนปลายมือของรินดาไปเต็มๆ
“มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง แล้วมาทำให้ตกใจ” รินดายกมือขึ้นทาบอก ใบหน้าบอกบุญไม่รับ
“ผมหิวข้าว” เขาบอกเธอยื่นหน้ามาใกล้ๆ หัวใจของรินดาเต้นแรงรู้สึกวูบวาบ
“หิวก็ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน ท้องคุณกับฉันไม่ได้ติดกัน”
“แต่เราก็เคยท้องชนกันมาครั้งหนึ่งนะ” เขาพูดขึ้นแบบตั้งใจ
รินดาหน้าแดงตามคำพูดของเขา ยกมือที่กำแน่นขึ้นมาอยากจะซัดไปบนใบหน้าของป้องณวัฒน์ที่ลอยอยู่ใกล้ๆ
“ฮึ...” เธอสะบัดหน้าหนี
“ไปไหน...” ป้องณวัฒน์รวบตัวเธอเข้าสู่อ้อมแขนทันที
“เอ๊ะ ไอ้บ้า... นายป้อง ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”
“ริน เราสองคนจะพูดกันดีๆ ไม่ได้หรือ ผมก็แค่อยากกินข้าวกับคุณ”
“ฉันไม่อยากเห็นหน้าของคุณด้วยซ้ำ”
“ริน...”
“บอกแล้วอย่ามาเรียกชื่อเฉยๆ” เธอแว้ดเข้าใส่
“จ้ะๆ...” เขารับปาก
