กริ๊ง... มือถือของเพียงอรดังขึ้น
“อะไรคะคุณรินดา วันหยุดฉันนะยะ”
(“ก็แหงอะสิ วันนี้เธอบอกว่าจะแวะมาหาที่บ้านใช่ไหม ทำอะไรมาให้กิน”)
“รู้แล้วๆ รู้แล้ว กำลังจัดอาหารที่หล่อนอยากกินลงกล่อง ไม่เกินหนึ่งชั่วโมงเจอกัน ว่าแต่ว่ายายอาย ยายแม้ว แล้วน้ำหวานว่าไง เมื่อคืนกลับมาถึง ฉันก็สลบเลย รู้สึกเวียนหัวสงสัยที่โดนฝนขากลับ แต่ได้กินยาไปแล้วค่อยยังชั่ว”
(“พวกนั้นน่ะ พากันปฏิเสธหมดเลย ยายอายติดงาน ยายแม้วบ่นว่าไม่อยากปิดร้าน ส่วนยายน้ำหวานสามีมารับกลับไปแล้วค่ะ”)
“งั้นก็เหลือฉันกับเธอสองคน”
(“ใครบอก ป้องอยู่บ้านวันนี้ ไม่ได้กลับหัวหิน”)
“อ้าว...แล้วจะให้ฉันไปเป็น กขคงจฉ...”
(“ทำพูดไป มาสิ หิวแล้ว รออยู่ หุงข้าวไว้เพียบ รีบมาเลย”)
“โอเคๆ วางสายสิ จะได้ออกจากบ้าน”
(“จ้ะ เจอกัน บาย”)
เพียงอรเก็บทัปเปอร์แวร์ ที่ใส่อาหารลงกล่อง ไม่รู้เป็นเวรกรรมอะไร ต้องลุกขึ้นมานั่งทำอาหารกินเอง แทนที่จะไปซื
