“ไปเที่ยวเป็นยังไงบ้างลูก” ดุจดาวที่เพิ่งกลับจากเขาใหญ่เปิดประตูรั้วเข้าบ้าน และกำลังจะปิดก็ได้ยินเสียงทักจากมารดา
“เหนื่อยมากเลยค่ะ” แข้งขาแทบไม่มีแรงจะเดินจากปากซอยเข้าบ้าน ตลอดสองคืนสามวันเธอแทบไม่ได้ออกจากห้อง สั่งอาหารรีสอร์ททุกมื้อ ยกเว้นมื้อเย็นวันสุดท้ายที่ได้ออกไปนั่งกินข้างนอก เดิมทีผู้พันก็จะมาส่งให้ถึงหน้าบ้าน แต่เธอยังไม่อยากตอบคำถามมากนัก เพราะรู้ว่าวันนี้พ่อกับแม่อยู่บ้าน
“ทำไมล่ะ แล้วอากาศดีไหม”
ทำไม ถ้าตอบไปมีหวังแม่ล้มทั้งยืนแน่ “อากาศดีมากค่ะ” อันนี้ตอบได้ เพราะได้โผล่ออกมานอกห้องบ้างเวลาทำกิจกรรมแบบเอาท์ดอร์ แม้ส่วนใหญ่จะอินดอร์ก็ตาม “หนูไปเก็บของก่อนนะคะ”
“เออ แม่ลืมถาม หนูไปเที่ยว ไม่ได้บอกหนูจ๋าไว้เหรอ เมื่อวานมาหาหนูที่บ้าน”
ไหนอีตาผู้พันบอกว่ายัยจ๋าจะไปพักกับแม่ไง เธอเลยไม่ได้บอกเพื่อน เพราะอย่างไรเสีย เวลาวิภวาไปหาแม่มักจะหายไป ไม่ค่อยติดต่อเธออยู่แล้ว
“สงสั
