ประชุม

1023 Words

หลายวันผ่านไป... ฮานะยังคงนั่งๆนอนๆอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านโดยมีเพื่อนสนิทอย่างเค้กแวะเวียนมาหาอยู่บ่อยครั้ง เค้ก: ดีนะครั้งนั้นท่านไคมาทัน ฉันก็ว่าอยู่ทำไมจู่ๆคนมันหายกันหมด ฮานะ: ถือว่าดวงยังดีอยู่ เค้ก: แล้วทำไมมันต้องฆ่าแกด้วยวะ ฮานะ: ไม่รู้เหมือนกัน จริงๆฉันควรตายตั้งแต่สิบกว่าปีที่แล้วล่ะ ดีที่ไคจังทาช่วยทัน เค้ก: ท่านไคมีบุญคุณกับคนที่นี่มากเลยนะ ในเขตการดูแลของท่านไค ทุกคนอยู่แล้วรู้สึกปลอดภัย ฮานะ: ไคจังภายนอกดูเงียบขรึมแต่จริงๆแล้วติ๊งต๊องจะตาย ทั้งสองหัวเราะกันคิกคักแต่คนที่ตาเบิกโพลงก็คงมีแต่ท่านไคที่ยืนแอบฟังอยู่หน้าประตู ย้ง: ท่านไคมาทำอะไรครับ! ท่านไค: ไอ้ย้ง!! มึงขึ้นมาทำไม!! ย้ง: เอ้า! ก็ท่านไคให้ผมไปทำอะไรล่ะครับ ท่านไค: ก็ไปที่ห้องทำงานสิ! แกร๊ก~ ฮานะค่อยๆเปิดประตูห้องออกมาทำให้ท่านไปถึงกับรีบเดินหนี ตามด้วยย้งที่กลั้นขำเดินตามไป ท่านไค: ได้เรื่องไหม? ย้ง: ไม่ได้ครับ วันนั้นพวกมันไหวตัวทัน ท่านไค: อืม มึงดูแลฮานะให้ดีอาทิตย์หน้ากูไม่อยู่3วัน ถ้าฮานะอยากไปห้างมึงก็บอกไอ้หมอให้ไปเป็นเพื่อน ย้ง: ท่านไคจะไปคนเดียวหรอครับ ท่านไค: อืม 1อาทิตย์ต่อมา ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ฮานะเดินมาเคาะประตูห้องของท่านไคหลังจากที่เธอรู้ว่าท่านไคจะเดินทางไปทำงานสำคัญหลายวัน เมื่อท่านไปเปิดประตูก็เจอกับสาวน้อยที่ถือตุ๊กตาน้องเน่าเข้ามานั่งที่เตียง ฮานะ: ไคจังไปกี่วันอ่ะ ท่านไค: ไวสุดก็3วัน ถ้าช้าก็อาทิตย์นึง ฮานะ: ไคจังอ่ะ ขอไปด้วยก็ไม่ได้:( ท่านไค: ฉันไปทำงาน ไม่ได้ไปเที่ยว ฮานะ:ไคจังไปอาบน้ำเถอะเดี๋ยวฮานะเอาเสื้อผ้าใส่กระเป๋าให้ ชายหนุ่มเดินมายีผมฮานะด้วยความเอ็นดูก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไป "หึหึ! เจ้าหมีน้อยไปเที่ยวกับไคจังเผื่อฮานะด้วยนะ" ฮานะรีบเอาเสื้อผ้าของท่านไคจัดใส่กระเป๋าพร้อมกับตุ๊กตาน้องเน่าของเธอก่อนจะรีบเดินออกจากห้องไป เมื่อชายหนุ่มเดินทางมาถึงคาสิโนขนาดใหญ่ก็มีลูกน้องเข้ามาต้อนรับก่อนจะพาชายหนุ่มขึ้นไปยังห้องรับรองด้านบน "หายไปนานเลยนะอาไค" ท่านไค: สวัสดีครับเจ็ก สบายดีใช่ไหมครับ อาเจ็ก: สบายดีว่าแต่เด็กคนนั้นเป็นยังไงบ้าง ท่านไค: ฮานะสบายดีครับ อาเจ็ก: พรุ่งนี้จะมีการประชุมร่วมกับแก๊งค์โอตะ เกี่ยวกับการบุกรุกพื้นที่! ท่านไค: ผมไปรับน้องสาว ไม่ได้ตั้งใจไปบุกรุกและไม่ได้ทำร้ายใครด้วย อาเจ็ก: ฉันจะช่วยพูดให้ก็แล้วกัน เมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้องพักก็ถึงกับถอนหายใจให้กับความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้น พรุ่งนี้จะมีการตั้งกฎเกณฑ์เพิ่มขึ้นเพื่อความปลอดภัยของคนในเขตพื้นที่ตัวเอง ท่านไค: ฮานะจัดของให้ครบหรือเปล่าวะ เมื่อเปิดกระเป๋าชายหนุ่มก็ถึงกับหัวเราะออกมา เพราะตุ๊กตาน้องหมีนอนยิ้มแป้นอยู่ข้างบน ท่านไค: กลัวฉันจะไม่คิดถึงเธอหรือไงฮานะ วันต่อมา... ทุกแก๊งค์กำลังประชุมกันอย่างดุเดือดเพราะการบุกรุกของท่านไคในครั้งนั้นทำให้โอตะไม่พอใจ แม้ท่านไรจะอธิบายคนพาลก็คือคนพาลอยู่ดี ท่านไค: แล้วมึงจะให้กูทำยังไง น้องกูยังเด็กมันก็อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดา แค่ไปเที่ยวไม่ได้ทำอะไรเสียหาย "แต่กูไม่เคยปล่อยให้คนของกูข้ามไปเขตมึงเลย กูว่ามึงควบคุมคนของมึงไม่ได้มากกว่าไอ้ไค!" ท่านไค: ไอ้โอตะ! อาเจ็ก: หยุด!! เรื่องนี้มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลยโอตะ เด็กยังไงก็เป็นเด็กแกจะมีปัญหากับเด็กอายุ17หรือไง ท่านไค: หึ! เสียงกลั้นขำจากหัวหน้าแก๊งค์อื่นดังขึ้นทำให้โอตะถึงกับหน้าเสีย ท่านไค: ครั้งนี้น้องสาวผมผิดจริงที่แอบหนีออกไปเที่ยวในเขตของโอตะ ผมยอมรับผิดแทนน้องผมเอง "เอาเถอะท่านไค เรื่องเด็กหนีเที่ยวมันไม่สำคัญเท่ากับปัญหาปากท้องของคนในเขตหรอก ยิ่งมีรัฐบาลที่รอเงินจากพวกเรายิ่งแล้วใหญ่" หนึ่งในสมาชิกการประชุมพูดขึ้นมาทำให้ทุกคนหันไปสนใจปัญหาครั้งนี้กันหมด อาเจ็ก: มันน่านัก! เป็นถึงรัฐบาลที่ประชาชนเลือกมาแต่กลับไม่สนใจเครื่องปากท้องชาวบ้าน ไคในเขตของเรายังพอมีทรัพยากรมากพอไหม ท่านไค: ถ้าจะให้มากพอสำหรับทุกเขตคงไม่ไหว "เรื่องอาหารต้องรบกวนท่านไคแล้วล่ะครับ ในเขตของท่านไคมีโรงงานอุตสาหกรรมด้านอาหาร และมีแหล่งปลูกพืชเศรษฐกิจที่อุดมสมบูรณ์" โอตะ: ถ้าไม่เห็นแก่ตัวยังไงก็เพียงพอสำหรับทุกคนอยู่แล้วล่ะ! ท่านไคถึงกับหันไปมองหน้าโอตะจนอาเจ็กต้องห้ามปรามโอตะอีกครั้งนึง อาเจ็ก: เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อาไคฉันจะให้ถิงถิงไปอยู่กับนาย ท่านไค: ไปอยู่กับผม? โอตะ: จะดีหรอครับเจ็ก อาถิงก็เคยคบหากับท่านไคผมกลัวว่าจะเกิดความลำเอียงกับเขตอื่นนะครับ "นั่นสิ!" "เห็นด้วยๆ" อาเจ็ก: แล้วใครจะไป แกหรอโอตะ! ทุกคนพากันเงียบจนการประชุมในวันนี้สิ้นสุดลง ท่านไคได้แต่เดินกลับขึ้นมาพักก่อนจะหยิบตุ๊กตาน้องเน่ามาดู ท่านไค: ตัวจิ๋วเจ้านายแกทำเรื่องใหญ่เลยรู้ไหม...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more