ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกชายหนุ่มก็มองไปที่เตียงนอนก่อนจะพบแต่ความว่างเปล่า เมื่อเดินมาที่ข้างเตียงก็เห็นฮานะกำลังแอบกินเยลลี่อย่างเอร็ดอร่อย
ท่านไค: อร่อยไหมคะ
ฮานะ: อร่อยมากๆเลยค่ะ ฮะ!!!
เด็กน้อยไร้เดียงสาค่อยๆหันมามองช้าๆก่อนจะทิ้งทุกอย่างแล้วกระโดนขึ้นเตียง
ท่านไคที่มองตามก็ได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะเดินมาเก็บทำความสะอาดให้ฮานะ แต่เมื่อหยิบขนมมาดูก็พบว่าจนพวกนี้มันหมดอายุแล้ว
ท่านไค: นี่ไงฮานะ ที่ฮานะท้องเสียก็เพราะขนมพวกนี้ไงมันหมดอายุแล้ว
ฮานะ: แต่มันยังกินได้อยู่เลยนะไคจัง
ท่านไค: ฉันทิ้งนะฮานะแล้วเดี๋ยวตอนเย็นฉันพาไปซื้อใหม่
ฮานะ: ฮานะขอรสองุ่นสีม่วงนะไคจัง
เด็กน้อยไร้เดียงสาเปิดผ้าห่มแล้วหันมาพูดกับชายหนุ่มก่อนจะรีบคลุมโปงเหมือนเดิม
ท่านไค: ได้ แต่ตอนนี้หายปวดท้องหรือยังเมื่อกี้กินไปเยอะไหม
ฮานะ: กินไปนิดเดียวเองค่ะ
ท่านไค: ถ้าปวดท้องรีบบอกนะ
ฮานะ: ไคจังจะไปทำงานหรอคะ
ท่านไค: จะนอนเฝ้าเด็กดื้อนี่แหละ
ชายหนุ่มเดินเข้ามานอนข้างๆจากนั้นฮานะก็พลิกตัวไปกอดแล้วนอนหนุนแขนชายหนุ่มจนหลับไป
10ปีผ่านไป
ฮานะ: ไคจังงงงงง
เสียงตะโกนเรียกชายหนุ่มดังขึ้นจากหน้าบ้านหลังจากที่ฮานะลงมาจากรถ ฮานะรีบวิ่งมาสวมกอดชายหนุ่มที่เดินออกมาดู ก่อนที่เธอจะยื่นใบเกรดให้ชายหนุ่มดู
ฮานะในวัย16ย่าง17ปี ตอนนี้เธอกำลังโตเป็นสาวสะพรั่งเต็มตัว
เมื่อชายหนุ่มหยิบใบเกรดขึ้นมาดูก็พบว่าเธอสอบได้เกรดสี่หมดทุกวิชา ทำเอาชายหนุ่มถึงกับยิ้มไม่หุบเลย
ฮานะ: หนูเก่งไหมคะไคจัง
ท่านไค: เก่งมากค่ะ แบบนี้อยากได้อะไรไหนบอกสิ
ฮานะ: อยากไปสวนน้ำค่ะ
ท่านไค: ฮานะที่นั่นมันไม่ได้อยู่ในความดูแลของฉันนะ มันอันตรายไปที่อื่นดีไหม
ฮานะ: ไม่! ฮานะจะไปสวนน้ำ!!
ฮานะเดินกระฟัดกระเฟียดเข้ามานั่งในบ้านจนชายหนุ่มต้องเดินตามมา
ท่านไค: มันอันตรายจริงๆนะฮานะ ถ้าใครมาทำอะไรเธอแล้วฉันจะอยู่ยังไงล่ะ
ฮานะ: หนูไม่เคยได้ไปไหนเลย วันๆได้แต่เรียนขนาดเพื่อนไปเรียนพิเศษหนูกับต้องเรียนพิเศษอยู่ที่บ้าน ไคจังจะปิดบังเรื่องหนูไปถึงไหนคะ
ย้ง: คุณหนูท่านไครักและเป็นห่วงคุณหนูมากนะครับ โลกภายนอกมันน่ากลัวและก็อันตรายมากด้วย
ฮานะ: ก็ได้ๆ หนูยอมก็ได้ถ้างั้นพรุ่งนี้ย้งไปส่งที่โรงเรียนหน่อยนะ หนูจะไปกินชาบูกับเพื่อนที่โรงเรียนคุณครูเลี้ยงก่อนปิดเทอม ไคจังให้ไปใช่ไหมคะ
ท่านไค: ได้สิ ฉันอนุญาต
ฮานะ: เย้!!
ฮานะสวมกอดชายหนุ่มก่อนจะยิ้มด้วยความดีใจ ด้านชายหนุ่มก็ลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดู
หลังจากที่ย้งขับรถมาส่งหน้าโรงเรียนก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นประตูปิดอยู่ แต่ก็มีเด็กนักเรียนในชุดรำรองเดินอยู่5-6คน
ย้ง: คุณครูมาหรือยังครับคุณหนู
ฮานะ: เดี๋ยวก็คงมาค่ะ ย้งกลับไปเถอะที่นี่อยู่ในเขตพื้นที่ของไคจังไม่มีใครมาทำอะไรหนูหรอก
ย้ง: ครับ ใกล้จะกลับก็โทรหาผมหรือท่านไคนะครับ
ฮานะ: โอเคบ๊ายบาย
สวนน้ำ
"วู้ววววว"
ตอนนี้ฮานะสไลด์ลงมาก่อนจะหล่นลงน้ำ และตามด้วยเพื่อนๆที่นั่งต่อขบวนกันมา
ฮานะ: มิ้นท์ ทำไมคนน้อยจังเลยล่ะ
มิ้นท์: วันธรรมดาก็แบบนี้แหละ
เค้ก: แต่มันผิดปกตินะ ตอนแรกคนยังเยอะอยู่เลย
ฮานะกำลังเล่นน้ำอย่างสนุกจนลืมเวลาที่เธอต้องรายงานตัวกับชายหนุ่มไปเลย
ด้านชายหนุ่มหลังจากที่ทำธุระเสร็จก็ขับรถมาที่โรงเรียนเพื่อมารับฮานะด้วยตัวเอง แต่เมื่อมาถึงประตูโรงเรียนกับปิดสนิท
ท่านไค: ฮานะอยู่ในนี้หรือเปล่า
รปภ. : ท่านไคสวัสดีครับ! วันนี้ไม่มีใครอยู่หรอกครับเด็กๆนัดรวมตัวกันไปเที่ยวกันหมด
ท่านไค: ไปเที่ยว?
รปภ.: ใช่ครับเห็นว่าไปสวนน้ำกัน ท่านไคมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ
ท่านไค: ไม่มีอะไรขอบใจมาก
เมื่อขึ้นมาบนรถชายหนุ่มก็รีบโทรบอกลูกน้องให้ไปเจอกันที่สวนน้ำเดี๋ยวนี้
เมื่อมาถึงผู้คนก็เริ่มทะยอยออกมาเพราะมีชายชุดดำเดินประจำตามจุดต่างๆ ชายหนุ่มและลูกน้องจึงเดินเข้าไปพร้อมอาวุธครบมือ
ฮานะ: มิ้นท์ เค้ก ทางนี้น้ำลึกมากเลย
มิ้นท์: พวกไอ้ต้าไปไหนแล้วล่ะ
ต้า: อยู่บนนี้เว้ยยย
ตู้มมมม!!
ทุกคนหัวเราะให้กับเพื่อนก่อนที่ฮานะจะหันไปอีกทาง และทุกอย่างก็ต้องหยุดชะงักเพราะตอนนี้ท่านไคยืนกอดอกมองมาที่เธออยู่
ฮานะ: ไคจัง....
เค้ก: ซวยแล้ว!!
ฮานะรีบลุกขึ้นจากน้ำด้วยชุดว่ายน้ำทำให้ทุกสายตามองไปที่เธอเป็นตาเดียว
ท่านไค: หันไปให้หมด!!
ลูกน้องนับสิบรีบหันหน้าไปอีกทางก่อนที่ท่านไคจะหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วส่งให้เธอ
ท่านไค: ใส่ชุดอะไรมันจำเป็นต้องโป๊ขนาดนี้เลยหรอฮะ
ฮานะ: ก็แค่ชุดว่ายน้ำธรรมดาเองค่ะ
ท่านไค: ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับบ้านกับฉัน!!!
มิ้นท์: ท่านไคสวัสดีค่ะ
เค้ก: สวัสดีค่ะ
ท่านไค: พวกเธอรีบกลับบ้านกันได้แล้ว ฉันจะพาฮานะกลับเดี๋ยวนี้แหละ
ตอนนี้ท่านไคและลูกน้องยืนรอฮานะอยู่หน้าห้องน้ำ เมื่อฮานะเดินออกมาเธอก็มีอาการหน้างอก่อนที่ท่านไคจะเดินนำมาที่รถ
ย้ง: อย่าลืมขอโทษท่านไคนะครับคุณหนู
ฮานะเดินมาเปิดประตูรถด้านข้างคนขับก่อนจะขึ้นไปนั่ง จากนั้นชายหนุ่มก็ขับรถออกมาด้วยความเร็ว