ฉันกระพริบตาถี่ๆ ทันทีกับสิ่งที่เฟิร์สพูดออกมา แล้วทำไมไอ้คำว่าเป็นห่วงของเขา ถึงได้ออกมาบ่อยจังเลยล่ะ และเขาจะรู้บ้างไหมว่ามันทำให้ฉันเนี่ยรู้สึกแปลกๆ กับหัวใจตัวเองนะ ใบหน้าหล่อไม่พูดอะไรแต่กลับโน้มลงมาใกล้กับริมฝีปากของฉัน แต่...
พรึบ
“หะ ห่วงอะไร ทำไมต้องด่ากันขนาดนั้นด้วยล่ะ”
“ก็ด่าเพราะโมโหไง อยู่ดีไม่ว่าดี ไปยกดัมเบลที่ผู้ชายเขายกกัน บ้าเปล่า” เฟิร์สยิ้มมุมปากที่ฉันผลักอกแกร่งให้ออกไป ก่อนที่เขาจะจุ๊บฉัน
“บอกแล้วไงว่าฉันจะหลับ ก็เลยหาอะไรทำ”
“แล้วทำไมถึงไม่บอกก่อนล่ะ?”
“ก็ฉันกลัวนายจะปล้ำฉันน่ะสิ ถึงได้ไม่บอก!” ฉันตวาดเขาไป แต่เฟิร์สกลับยิ้มออกมาอย่างไม่สะทกสะท้าน ขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันอย่างไม่น่าไว้ใจสักนิด ปกติหมอนี่มันก็ไม่น่าไว้ใจเสมอล่ะ ฉวยโอกาสและมือไวชะมัด ฉันยกมือเตรียมยันอกแกร่งไว้ ป้องกันตัวเองน่ะดีที่สุด
“อ่อ แบบนี้นี่เอง... จะบอกอะไรให้นะจิ๋ม ถ้าเธอยอมให้ฉันจับเธอท
