“อะไร? หิวแล้วทำไมไม่ไปหากินเองเล่า แล้วก็นะ ออกมาจากห้องน้ำด้วย” ฉันส่ายหน้าไปมาจนเฟิร์สเท้าเอวขมวดคิ้วมองฉันอย่างสงสัย
“เป็นอะไรไหนพูดดิ”
“หยิบ... ขนมปัง”
“เฮ้อ จะกินขนมปังในห้องน้ำจริงๆ เหรอ?”
“เปล่านะ คือว่า... หยิบผ้าอนามัยให้หน่อยได้ไหม!”
“!”
ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันที จนฉันที่หลับตาอยู่ เงยหน้ามองเฟิร์สที่เบิกตาโพลงอยู่แบบนั้น และหลับตาลงอีกครั้งอย่างเขินอายที่ต้องมาใช้ผู้ชายมาดแมนอย่างเขาไปหยิบของใช้ส่วนตัวให้ ถ้ายัยปิงปองอยู่ยังไม่เท่าไหร่นี่นา
“งั้นไม่ต้องก็ได้ แต่นายออกไป...”
“อยู่ตรงไหน?”
“เอ๋?”
“ผ้าอนามัย อยู่ตรงไหน จะไปหยิบให้” เฟิร์สมองฉันด้วยท่าทีที่อ่อนลง จนฉันชี้นิ้วไปที่ตู้เสื้อผ้าชั้นล่าง ใบหน้าหล่อยิ้มและส่ายหน้าไปมา ก่อนจะเปิดลิ้นชักค้นหาขนมปังให้
“อันนี้เหรอ?”
“อะ ไอ้บ้า! วางลงนะ นั่นมันชั้นในของฉัน”
“อ้าวเหรอ? ฉันนึกว่าชุดชั้นในเด็กนะเนี่ย เล็ก
