เช้าวันต่อมา
“อื้อ ซี้ด”
ลูกพีชลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ร่างกายของเธอปวดร้าวจนแทบแตกออกเป็นเสี่ยง ๆ ดวงตากลมโตค่อย ๆ ลืมขึ้นกระพริบตาถี่ ๆ สองสามครั้งก่อนที่จะหันไปด้านข้าง ภาพตรงหน้าทำเอาลูกพีชแทบผงะยกมือขึ้นปิดเสียงกรี๊ดที่ทำท่าจะเปล่งออกมาแทบไม่ทัน เมื่อเห็นว่าใบหน้าหล่อร้ายของใครบางคนที่เธอคิดถึงจนแทบคลั่งอยู่ห่างกันเพียงแค่คืบ
ก่อนที่คนข้างกายจะขยับใบหน้าเข้ามาแนบชิดกว่าเดิมลูกพีชถึงกับกลั้นหายใจกับความแนบชิดที่เพลิงกัลป์ขยับเข้ามากอดเอวเธอไว้แน่นกว่าเดิม สมองพยายามคิดประมวลผลถึงเรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อคืนก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแผ่วเบาแล้วยกมือขึ้นตบหน้าผากอย่างหมดอาลัยตายอยาก
“คิดถึง”
“คิดถึงเจ้านี่ด้วยอะ โคตรคิดถึงเลย”
อ๊าย ลูกพีชเมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปเธอบอกคิดถึงไอ้หมอปากหมานี่เหรอแค่นั้นยังไม่พอเธอยังบอกคิดถึงไอ้เจ้านั้นของเพลิงกัลป์ด้วย อยากจะกลั้นใจตายเสียจริง ๆ ขายขี
