EP.4 ครอบครัว
1069 Words
EP.4 ครอบครัว
แม้ว่าสี่เดือนที่ผ่านมาจะเป็นระยะเวลาสั้น ๆ แต่โรงแรมแห่งนี้ก็เป็นเหมือนบ้าน เป็นสถานที่ที่อบอุ่นมาก ๆ สำหรับนักศึกษาฝึกงานอย่างฉัน เพราะที่นี่มีทั้งที่พัก มีทั้งอาหาร ที่สำคัญคือวิวรอบ ๆ โรงแรมสวยงามมากแบบที่หาในกรุงเทพไม่ได้เลย และนี่ยังถือเป็นการมาภูเก็ตครั้งแรกในชีวิตของฉันอีกด้วย
"ขอบคุณพวกพี่มาก ๆ เลยนะคะ" ฉันเดินไปคืนเข็มกลัดและชุดยูนิฟอร์มของทางโรงแรมให้กับหัวหน้าแผนกด้วยใบหน้าที่ซาบซึ้งใจมากจริง ๆ
"ถ้าเรียนจบแล้ว นึกถึงโรงแรมของเราเป็นที่แรกเลยนะข้าวฟ่าง" หัวหน้าแผนกต้อนรับเดินเข้ามากอดฉันทันที
"แน่นอนค่ะ ฟ่างจะกลับมาเป็นพนักงานของที่นี่ให้ได้เลย" ฉันยิ้มรับและรู้สึกดีใจจริง ๆ ที่ตัวเองเลือกมาฝึกงานที่โรงแรมแห่งนี้
"พวกพี่ ๆ รอร่วมงานกับเด็กที่เก่ง มีความรับผิดชอบสูง และหัวไวแบบเธออยู่นะ ข้าวฟ่าง" พี่เกดรองหัวหน้าแผนก ก็เดินตามมาส่งฉันถึงประตูทางออกของโรงแรม ด้วยความเอ็นดูด้วยเช่นกัน
"ฟ่างต้องขอขอบคุณพี่ ๆ ทุกคนมากเลยนะคะ ที่สอนงานให้ ฟ่างได้รับความรู้ และได้ประสบการณ์จากที่นี่มากมายจริง ๆ ...ฟ่างกลับก่อนนะคะ คงจะคิดถึงทุกคนมาก ๆ เลย" ฉันยกมือไหว้ทุก ๆ คนอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับออกมาด้วยน้ำตาคลอเล็กน้อย
"ไปก่อนนะคะ" ฉันไม่ลืมที่จะหันไปโค้งคำนับให้กับทุกคน และเดินสะพายกระเป๋าใบใหญ่ออกมาจากทางประตูด้านหลังของโรงแรม ด้วยหัวใจที่หวิว ๆ อย่างไรชอบกล
"ไงเรา...หน้าเศร้า ๆ แบบนี้ แสดงว่าติดใจที่นี่จนไม่อยากกลับกรุงเทพฯ แล้วใช่ไหม" พี่เวย์ที่เดินตรงเข้ามาช่วยยกกระเป๋าและถือข้าวของต่าง ๆ ก็เอ่ยถามฉันด้วยโทนเสียงที่ห่วงใย
"ฟ่างก็แค่รู้สึกใจหายน่ะค่ะ"
"และถึงแม้ว่าฟ่างจะชอบที่นี่มาก ๆ ...แต่ก็อดคิดถึงพี่เวย์ พี่ทับทิมและหลาน ๆ ไม่ได้อยู่ดี" ฉันถอนหายใจตอบพี่ชายไปตามตรง ก่อนจะช่วยกันยกกระเป๋าขึ้นท้ายรถ และเตรียมตัวออกเดินทางกลับกรุงเทพด้วยกัน
"ทุกคนที่บ้านก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน" เขาลูบหัวของฉันเบา ๆ อย่างเอ็นดู
"แต่ถ้าฟ่างชอบที่นี่ และอยากอยู่ต่อจริง ๆ พี่ก็ไม่ว่าอะไรนะ" พี่ชายที่แสนจะใจดีของฉันพูดขึ้นอย่างเข้าใจฉันมากที่สุด
"ชีวิตเป็นของฟ่าง คิดถึงความสุขของตัวเองให้มากที่สุดก็พอ" สายตาของพี่เวย์ยังคงอบอุ่นและหวังดีกับฉันเสมอจริงๆ
"ครอบครัวก็คือความสุขของฟ่างด้วยเหมือนกันค่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวขอฟ่างลองกลับไปใช้ชีวิตที่กรุงเทพดูก่อนนะคะ" ฉันโผเข้ากอดพี่ชาย กระชับอ้อมแขนกอดรั้งพี่ชายตัวเองเอาไว้แน่น
"เธอก็เป็นน้องสาวคนเดียวของพี่เช่นกัน...เจ้าเด็กน้อย" เขาพูดพร้อมกับเดินมาเปิดประตูรถให้ฉันเหมือนกับตอนเด็ก ๆ
ข้าวฟ่างได้ยินคำพูดของพี่ชายก็น้ำตาคลอเบ้าเล็กน้อย เธอเพิ่งย้ายกลับมาอยู่กับพี่ชายได้ในตอนอายุเจ็ดขวบ
เดิมทีแล้วพ่อกับแม่ของทั้งคู่แยกทางกันตั้งแต่ข้าวฟ่างเพิ่งเกิด และแม่เลือกรับผิดชอบข้าวฟ่าง ส่วนพ่อก็รับผิดชอบพี่เวย์ไป ทำให้ทั้งสองพี่น้องต้องแยกกันอยู่ หลังจากนั้นไม่กี่ปีพ่อเองก็แต่งงานใหม่กับภรรยาคนปัจจุบัน ซึ่งก็คือน้ามาลี
ผ่านไปเกือบเจ็ดปี แม่ของข้าวฟ่างก็ล้มป่วยเป็นมะเร็งเต้านมระยะสุดท้าย เธอจึงโทรขอให้พ่อและพี่เวย์มารับตัวข้าวฟ่างไปดูแลต่อ
ในนาทีสุดท้ายแม่จับมือของพี่เวย์และข้าวฟ่างเอาไว้แน่น และขอให้พวกเราสองคนดูแลกันและกันให้ดี ก่อนจะจากไปอย่างสงบ
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะมีพี่ชายที่ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง และแสนดีที่หนึ่งแบบพี่เวย์ได้
เขาเป็นพี่ชายที่ดีมาก ๆ ตั้งแต่วันที่ฉันย้ายกลับมาอยู่บ้านพ่อ พี่เวย์ทำให้ฉันไม่รู้สึกเดียวดายหรือขาดอะไรเลย เขาดูแลฉันเป็นอย่างดีแม้ว่าเราจะห่างกันไปถึงเจ็ดปี แต่ความผูกพันทางสายเลือดมันทำให้ฉันสัมผัสได้ถึงความรักความห่วงใยของเขา
"ร้องไห้ทำไมเนี่ย...ยายเด็กขี้แย" เวย์ลูบหัวของน้องสาวอย่างเอ็นดูและรักเธอโดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ เลย
"ไม่ได้ร้องซะหน่อย" ฉันนึกถึงเรื่องเก่า ๆ แล้วน้ำตามันก็เอ่อขึ้นมาเสียอย่างนั้น
"ว่าแต่...พี่เวย์ลงทุนซื้อรถใหม่ป้ายแดงมารับน้องเลยเหรอเนี่ย" ข้าวฟ่างปาดน้ำตาและทำเป็นชวนคุยเรื่องอื่นทันที
"ใช่...นี่เราได้นั่งเป็นคนแรกเลยด้วยนะ" เขาคาดเข็มขัดให้กับฉัน และทำทุกอย่างให้เหมือนตอนฉันเป็นเด็ก ๆ เลย
"ตอนนี้เด็ก ๆ เริ่มโตขึ้นแล้ว มีคันเดียวมันไม่พอน่ะสิ" พี่เวย์ขับรถเลี้ยวออกจากโรงแรม ผ่านวิวชายหาดและท้องทะเลที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา
"อ๋อแบบนี้นี่เอง เอ่อ... ว่าแต่พี่ทับทิมกับหลาน ๆ ไม่มาด้วยเหรอ ทุกคนน่าจะชอบทะเลนะ... ที่นี่ทะเลสวยมาก ๆ ด้วย" ฉันหันไปชวนพี่เวย์คุยมาตลอดทางที่ขับรถออกจากภูเก็ต
"เด็ก ๆ โรงเรียนยังไม่ปิดเทอม... ไว้รอบหน้าเราค่อยมาด้วยกันใหม่ก็ได้" พี่เวย์ตอบกลับด้วยใบหน้ายิ้ม ๆ เมื่อพูดถึงครอบครัวเล็ก ๆ ที่อบอุ่นของตัวเอง
"จริง ๆ พี่เวย์ก็งานยุ่งไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นต้องขับรถมารับฟ่างถึงที่นี่เลยนะ ฟ่างขึ้นรถทัวร์กลับเองได้"
"พี่มีน้องสาวแค่คนเดียวนะ ...แค่ขับรถมารับกลับบ้าน มันไม่ใช่เรื่องเหลือบ่ากว่าแรงอะไรเลย" พี่เวย์พูดและหันมายิ้มอย่างเต็มใจที่จะขับรถทางไกลมารับฉันถึงที่เลย
- Writer
