ซีรีส์แอบร้อนคลั่งรัก

3

“หนูไม่มีที่ไป ไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน จะหนีไปไหนได้คะ”

“ไปทำงานกับครอบครัวของฉันทางใต้ไหม รับรองว่าพี่ชัชต้องหาเธอไม่เจอแน่ ๆ ถือว่าฉันขอร้องก็แล้วกัน ฉันไม่อยากเห็นเขามีเมียเก็บอยู่ในบ้าน เพราะเรากำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่กี่วันข้างหน้า เธอเป็นผู้หญิงด้วยกันคงจะเห็นใจหัวอกของผู้หญิงด้วยกันใช่ไหม” ปานวาดกวาดสายตามองมยุรินตั้งแต่หัวจรดเท้า

ถ้าเอาไปขายซ่องน่าจะได้หลายตังค์ สวย ๆ แบบนี้รับรองว่าลูกค้าติดตรึม ถึงจะไม่ซิงแล้ว แต่ก็ยังสวยใสและยังเด็กมาก ลูกค้าบ้ากามชอบเด็ก ๆ แบบนี้แหละ โกหกไปว่าอายุสิบห้ายิ่งหน้ามืด ปานวาดคิดอย่างมาดร้าย

“ถ้าหนูทำแบบนั้นก็เท่ากับทรยศหักหลังเสี่ยน่ะสิคะ เพราะพี่สาวของหนูก็ทรยศหักหลังเสี่ยไปแล้ว จะให้หนูทำแบบนั้นอีกคนหรือคะ” แต่แผนของเธอล่มไม่เป็นท่าเพราะการปฏิเสธของคนตรงหน้า

“สรุปว่าเธอจะไม่ไปใช่ไหม เห็นท่าทีดูเรียบร้อยที่แท้ก็ร่านแรดอยากจับผู้ชายรวย ๆ เขาจะแต่งงานก็ยังจะหน้าด้านเป็นเมียเก็บของเขาอยู่ได้ เธอนี่มันไร้ยางอายสิ้นดี”

มยุรินสะอึก เธอไร้ยางอายจริง ๆ เพราะรักเขามากจึงเป็นแบบนี้ รักมากก็ไม่อยากจากเขาไป

“ถ้าคุณชัชไล่หนูไป หนูจะไปค่ะ ชีวิตของหนูเป็นของคุณชัชค่ะ ถ้าเขารักคุณจริง คุณไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ ยังไงเขาก็ต้องเลือกคุณอยู่แล้วค่ะ”

“นี่แกจะหมายความว่า แกสำคัญจนเขาไม่กล้าไล่แกไปไหนอย่างนั้นเหรอ”

“หนูเปล่านะคะ”

“แกจะหาว่าฉันไม่สำคัญพอใช่ไหม” ปานวาดเสียงเข้ม รู้อยู่เต็มอกถึงสถานะของตนเอง

“ไม่ใช่นะคะ พวกคุณกำลังจะแต่งงานกันก็ต้องรักกัน หนูไม่ได้สำคัญขนาดที่จะไปเทียบกับคุณ ยังไงคุณชัชก็ต้องเลือกคุณอยู่แล้ว แต่หนูจะไปจากคุณชัชได้ก็ต่อเมื่อคุณชัชไล่หนูไปเองค่ะ ไม่อย่างนั้นคุณชัชจะตามล่าหนู ไม่ว่าหนูจะหนีไปสุดหล้าฟ้าเขียว คุณชัชบอกว่าจะตามไปฆ่าหนูให้ตายคามือ หนูไม่อยากตายอย่างอนาถแบบนั้นค่ะ” มยุรินพูดเสียงสั่น พลางสะอื้นออกมา ทำให้ปานวาดถึงกับอึ้งไป แต่เธอพยายามคิดว่าเด็กสาวตรงหน้ามารยาสาไส เป็นข้ออ้างทั้งนั้นที่จะเกาะติดคู่หมั้นของเธออยู่แบบนี้ไม่ยอมไปไหน

ปานวาดทนฟังไม่ไหว เพราะเหตุผลของพวกเมียน้อยเมียเก็บก็เป็นแบบนี้ด้วยกันทั้งนั้น ทู่ซี้จะอยู่ต่อ หน้าด้านหน้าทนไล่ไม่ไป

มือเรียวบางยกแก้วน้ำเย็นที่เธอไม่ได้แตะเลยแม้แต่น้อยสาดใส่หน้าของมยุรินเต็ม ๆ

มยุรินหลับตาลง รับรู้ได้ถึงน้ำเย็นที่ปะทะใบหน้า แต่เธอก็ไม่โต้ตอบ เพราะเธอผิดจริง ๆ

ปานวาดสาดน้ำเสร็จก็เดินออกไปจากเพนเฮ้าส์ฯ หรูแบบไม่เหลียวหลัง เสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบกับพื้นทำให้มยุรินประคองตัวเองลุกจากพื้นด้วยหัวใจสั่นระริก

โดนตราหน้าว่าเป็นเมียเก็บมันเจ็บเสียยิ่งกว่าอะไร เธอไร้ค่าจนแทบยืนไม่ไหวจริง ๆ

เธอทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาตัวที่ปานวาดนั่งลง ก่อนจะดีดตัวขึ้นเหมือนถูกของร้อนนาบ

เธอเป็นแค่ผู้หญิงต่ำต้อย ยังคิดบังอาจไปนั่งบนโซฟาราคาแพงเหมือนคู่หมั้นของเขาได้อย่างไรกัน

อีกมุมหนึ่งของเมืองใหญ่ ชัชขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นคู่หมั้นไปที่เพนเฮ้าส์ส่วนตัวของเขา

เขาชอบนั่งมองเมียทาสของตัวเองทำโน่นทำนี่ โดยเฉพาะทำงานบ้านอย่างเพลินตาอยู่ในห้องหรูของตัวเอง เรื่องนี้เป็นความลับส่วนตัวที่เขาไม่ได้บอกใคร เพราะเขากลัวเธอหนีไป

ชัชกลัวเธอหนีไป!

เขาไม่อยากยอมรับกับตัวเองนัก อาจเพราะแรกเริ่มเดิมทีเขาแค่อยากที่จะเอาเรื่องของพี่สาวเธอมาต่อรองเพื่อให้ได้เด็กสาวหน้าใสที่มีท่าทีหวาดกลัวเวลาอยู่ต่อหน้าเขาเท่านั้น แต่ยิ่งเอากันไปมากเท่าไหร่ นับวันเขายิ่งหลงใหลเธอมากเท่านั้น

ความเจ็บใจที่พี่สาวของเธอกับลูกน้องของเขาทำก็ส่วนหนึ่ง แต่หนี้สินหลักสิบล้านที่เขากุขึ้นก็อีกส่วนหนึ่ง เงินจำนวนไม่มากเขาพร้อมปล่อยผ่าน แต่การได้เธอมาลิ้มลองมันกระแทกหัวใจของเขานัก

ชัชไม่ได้คิดว่าตัวเองเจ้าเล่ห์ คนเราก็ย่อมอยากได้สิ่งที่ต้องการด้วยกันทั้งนั้น แต่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าได้แล้วเขาจะอยากได้อีก จากที่คิดว่าจะได้แค่ครั้งเดียวแล้วยกหนี้ให้พี่สาวของเธอไป กลายเป็นอยากได้แล้วอยากได้อีกมากขึ้นเรื่อย ๆ

เขาอยากกอดเธอบนเตียงทุกวันจนน่าโมโห!

หนี้สินสิบล้านจึงถูกกุขึ้นมาข่มขู่เธอ และเพื่อไม่ให้เธอหนีไปหน เขาก็ขู่ไปอีกว่าหากเธอหนี เขาจะฆ่าพี่สาวของเธอซะ

ชัชเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง เขาละจากการดูกล้องวงจรปิดก่อนที่จะกดโทร. หาเมียทาสในทันที

“สวัสดีค่ะ”

“ทำอะไรอยู่” เสียงคุ้นเคยแต่เข้มดุทำให้หัวใจของมยุรินสั่นระริก แต่แอบดีใจจนมันพองโตคล้ายลูกโป่งถูกเป่าลมจนเต็มแม็กซ์ เมื่อรู้ว่าเจ้าชีวิตโทร.มา

“ว่าจะทำอาหารน่ะค่ะ” เธอปั้นน้ำเสียงให้สดใส ทั้ง ๆ ที่ใบหน้าหมองเศร้า

“มีใครมาหารึเปล่า”

“เอ่อ...” เธอลังเล ไม่แน่ใจว่าควรบอกเขาไปตรง ๆ หรือเปล่า แต่เขาไม่ชอบคนพูดจาโกหก เธอจึงเอ่ยบอกไปตามตรง

“คุณปานวาดมาน่ะค่ะ”

“เขามาทำไม” ชัชเอ่ยถาม เขาชอบคนตรงไปตรงมา ไม่ปิดบัง นั่นทำให้ชัชพึงพอใจที่เมียทาสของเขาพูดมันออกมาตรง ๆ

“มาหาคุณชัชน่ะค่ะ แต่หนูบอกว่าคุณชัชไม่อยู่”

“เขาควรรู้ว่าฉันมาทำงาน” จริง ๆ เขาไม่จำเป็นต้องเข้าผับทุกวันก็ได้ แต่ที่เขามาก็เพราะว่ามันเคยชิน และถ้ายังขืนอยู่บ้านเขาคงไม่เป็นอันทำอะไรนอกจากลากมยุรินขึ้นเตียง

“ค่ะ” มยุรินไม่แน่ใจว่าจะเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างให้เขาฟังดีไหม แต่เธอก็เลือกที่จะปิดปากเงียบ

“ค่ะคืออะไร”

“เอ่อ...” เธออึกอัก จะบอกเขาอย่างไรดีล่ะ เธอรู้สึกสับสน

“เอาเถอะ” เขาเหมือนจะตัดบท แล้วก็สั่งกำชับว่าห้ามเปิดประตูให้ใครอีก และห้ามออกไปไหนด้วยก่อนจะวางสายไป

เธอยืนกำโทรศัพท์แน่น ทำตัวไม่ถูกเอาเสียเลย เพราะเธอไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดีนี่แหละ มันสับสนไปหมด หนี้สินของพี่สาวก็มากมาย แต่ชัชก็ต้องแต่งงานมีเมีย เขาจะเลี้ยงดูเธอเอาไว้เป็นเมียเก็บแบบนี้ มันจะทำลายน้ำใจเมียแต่งเสียเปล่า ๆ

จะไปก็ไม่ได้ จะอยู่ก็ไม่ดี ความรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกมันเป็นแบบนี้นี่เอง

เจ้าชีวิตวางสายโทรศัพท์ไปแล้ว แต่มยุรินยังยืนบื้ออยู่ที่เดิม เธอไม่มีกะจิตกะใจที่จะทำอาหารหรือทำอะไรเลย ไม่รู้สึกหิวแต่กลับรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน