ซีรีส์แอบร้อนคลั่งรัก

9

รองเท้าที่ไม่คุ้นเคยทำให้เดินยากพอสมควร จนชัชเองต้องขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เป็นอะไร”

“เดินไม่ค่อยถนัดน่ะค่ะ”

“ฉันเลือกรองเท้าส้นเตี้ยให้เธอแล้วนะ หรือต้องลากรองเท้าแตะ” เขาประชด แต่ก็ก้มดูเท้าให้เธอ จนมยุรินถึงกับเกร็ง ไม่คิดว่าผู้ชายตัวสูงดูดีไม่ยอมก้มหัวให้ใครแบบเขาจะนั่งลงแทบเท้าของเธอ

“เปลี่ยนรองเท้าไหม” เขาเอ่ยถาม พลางเงยหน้าขึ้นมามอง เขาหล่อมาก ดูดีแม้ขนาดทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้ มยุรินมองเขาแล้วถึงกับตาลอย

“อุ๊ย!” เธอมัวแต่มองเขาเพลิน จึงโดนเขาลากเข้าไปในร้านรองเท้าทางด้านหน้า

เขาสั่งพนักงานว่าเอารองเท้าเพื่อสุขภาพใส่สบายให้เธอ ราคาไม่ต้องพูดถึงมันแพงจนเธอไม่กล้าสวม

“แพงจังค่ะคุณชัช”

“ถ้าเธออยากตอบแทนฉัน คืนนี้แล้วกัน” เขากระซิบที่ริมหูก่อนจะรูดบัตรเครดิตจ่ายค่ารองเท้าให้เธอด้วยใบหน้าเรียบเฉย ไม่มีสะทกสะท้านกับราคาสินค้าที่ต้องจ่ายเลยสักนิด

รองเท้าคู่ใหม่ใส่สบาย สบายจนเธอแทบลอยได้เวลาเดินตามเขาไปซื้อของ

“ชอบไหม” ชัชเอ่ยถามเด็กสาว เธอรีบส่ายหน้าแต่เขาพยักหน้ากับพนักงานว่าเอา เธอยิ่งปฏิเสธ ส่ายหน้า โบกไม้โบกมือว่าไม่เอา เขาก็ซื้อทุกอย่างที่เธอบอกว่าไม่เอา

ผู้ชายอย่างชัชเอาแต่ใจ เขาไม่ชอบให้ใครขัดใจ และที่สำคัญเขาอยากเอาชนะด้วย

ชัชพาเด็กสาวมารับประทานอาหารญี่ปุ่น ร้านหรูหราและอาหารแปลกตาทำให้เธอมองแล้วทำตัวไม่ถูก

“กินสิ” เขาคีบอาหารให้เธอ

“ค่ะ” มยุรินรับคำ เธอจับตะเกียบอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ท่าทีของเธอทำให้ชัชชะงัก

“ใช้ตะเกียบไม่เป็นเหรอ”

“ค่ะ” ไม่เคยไปกินอาหารร้านหรูหราแบบนี้มาก่อน อย่าว่าแต่ใช้ตะเกียบเลย ถ้าสิ่งไหนที่นอกจากช้อนเธอก็ไม่ถนัด แม้แต่ช้อนส้อมเธอก็ยังไม่ถนัดเลย ปกติใช้แค่ช้อนธรรมดากินข้าวก็หรูแล้ว

ที่บ้านยากจนมาก เธออยู่กับยาย พี่สาวมาทำงานกรุงเทพฯ ก่อน พอยายเสียก็ไปรับเธอมาอยู่ด้วยกัน ฝากฝังให้ทำงานกับชัชด้วย พอพี่สาวหนีไปกับแฟนหนุ่ม เธอก็เหมือนเหลือตัวคนเดียว

เธอไม่อยากจะเชื่อว่ามยุรีจะทำแบบนั้น เพราะปกติพี่สาวดีกับเธอมาก เรียกว่ามยุรีเป็นพี่สาวที่รักเธอมากคนหนึ่งเชียว

ชัชไม่ถามซ้ำเขาเรียกพนักงานให้นำช้อนมาเพิ่มให้เธอ กลายเป็นว่าเธอดูแปลกไปจากคนอื่น เพราะใช้ช้อนตักซูชิกิน

การออกจากบ้านไปชอปปิงกับชัชในครั้งแรกที่มาเมืองใหญ่ทำให้มยุรินได้ข้าวของกลับมามากมาย เขาซื้อให้เธอไม่อั้น เธอยังเฝ้าถามตัวเอง แล้วให้รู้สึกแปลกประหลาดในหัวใจไม่น้อย อาจเพราะว่าข้าวของพวกนี้แพงมากจนเธอไม่มีเงินจ่าย ทำงานไปอีกกี่ชาติก็ยังไม่มีจ่าย นอกเสียจากว่าเธอจะกลายเป็นมหาเศรษฐีในชั่วข้ามคืน

“เป็นไงอาหารญี่ปุ่นร้านที่พาไปกินอร่อยไหม” เธอส่ายหน้าไปมา เมื่อเขากวักมือเรียกให้เธอไปนั่งลงใกล้ ๆ กับเขาบนโซฟาตัวโปรด

“ไม่อร่อยอย่างนั้นเหรอ” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน

“เอ่อ... หนูไม่เคยกินน่ะค่ะ” อาหารสุก ๆ ดิบ ๆ เธอไม่เคยกิน เขากินปลาดิบหน้าตาเฉย ในขณะที่เธอพะอืดพะอมแทบอยากจะอาเจียน แต่ต้องฝืนกิน

“ก็เห็นทำหน้าเหมือนจะอ้วก หัดกินเอาไว้ ต่อไปจะพาไปกินอีก” เธอทำหน้าเหยเก

“ไม่ชอบกินอาหารญี่ปุ่นแล้วเธอชอบกินอะไร” เขาขมวดคิ้วเข้าหากัน ชัชรู้สึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงได้ใส่ใจเธอนัก

“หนูชอบกินข้าวไข่เจียวค่ะ”

“ถ้าจะกินข้าวไข่เจียวก็ทำกินอยู่บ้านเถอะ” เขายิ้มขำ แต่เห็นสีหน้าเศร้า ๆ ของเธอแล้วเขาจึงหยุดขำแล้วเอ่ยถาม

“เล่าเรื่องของเธอให้ฟังบ้างสิ” ชัชไล้สะโพกผายของเธอเล่น มองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า เขาจับเธอแต่งตัวเสียใหม่แบบนี้ทำให้เธอดูดีขึ้นมาก เป็นเด็กสาวหน้าตาดี สวยสมวัย ที่สำคัญก็คือเธอเป็นคนผิวดีมาก

เขามีเสื้อผ้าสวย ๆ อีกมากมายที่จะจับเธอสวมใส่ เวลาพาเธอออกไปเดินเที่ยว

มยุรินทำให้เขารู้สึกแปลกไปจากผู้หญิงคนอื่น เธอใสซื่อน่ารักไร้เดียงสา เพราะถ้าเขาไปกับสาว ๆ คนอื่น แม้แต่คู่หมั้นของตัวเองก็จะโดนออดอ้อนให้ซื้อข้าวของให้ และต้องเป็นแบรนด์เนมเท่านั้น แต่คนตรงหน้าไม่เคยอยากได้อะไร จะเพราะเธอเคยลำบากไม่มีเงินก็ไม่น่าจะใช่ เพราะบางคนก็เคยลำบากเหมือนกับเธอ แต่พอได้โอกาสก็รีบไขว้คว้าเอาไว้อย่างเต็มที่ แต่มยุรินไม่ใช่ เธอเจียมเนื้อเจียมตัวจนเขานึกเอ็นดูเสมอเวลาได้อยู่ด้วยกัน

“หนูอยู่กับยายน่ะค่ะ พ่อแม่เสียหมดแล้ว”

“บ้านเธออยู่ไหนนะ ฉันจำไม่ได้แล้ว” เธอบอกชื่อจังหวัดให้เขาได้ฟัง แถวบ้านเธอเงียบสงบ และยังทุรกันดานอยู่มาก เป็นจังหวัดเล็ก ๆ ที่คนส่วนใหญ่ย้ายออกกันไปตั้งรกรากที่อื่นกันเป็นจำนวนมาก คนที่เหลืออยู่ในหมู่บ้านส่วนใหญ่จะเป็นคนชราและวัยกลางคน เด็ก ๆ แทบไม่มี วัยทำงานก็น้อยมาก แทบนับหัวได้

ความลำบากที่เด็กสาวเล่าให้ฟังทำให้ชัชนึกเห็นใจวูบขึ้นมาในอก เขายอมรับว่าเห็นใจเธอเป็นอันมาก อาจเพราะเกิดมาเขาไม่เคยลำบาก สุขสบายมาตลอด แต่ความสุขสบายของเขาก็ต้องแลกมาด้วยแรงกดดันมหาศาลจากครอบครัว โดยเฉพาะคนเป็นบิดา

เธอเหมือนสิ่งเล็ก ๆ ที่เข้ามาเติมเต็มหัวใจของเขา ไม่น่าเชื่อว่ามยุรินจะทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนี้

เธอทำให้เขาผ่อนคลายและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน เด็กสาวใสซื่อไร้เดียงสาที่ทำให้เขาหัวใจเต้นแรงแบบไม่เคยเป็นกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

ชัชมีความสุขกับตุ๊กตาตัวน้อยของเขา มยุรินน่ารักเอาใจเก่งขึ้น และไม่เคยขัดใจทั้งเรื่องบนเตียงและเรื่องอื่น ๆ แพนเฮ้าส์ที่นาน ๆ ครั้งจะแวะมาพักกลายเป็นรังรักของเขาไปอย่างไม่น่าเชื่อ

นี่เป็นความสุขแรกในชีวิตหลังจากที่มารดาเสียชีวิต ชัชรู้สึกหวงแหนมยุรินสุดหัวใจ

“เวลาจูบทำแบบนี้” เขาสอนจูบเธออย่างดูดดื่ม ท่าทีเงอะงะของเธอในคราแรก กลายเป็นจูบตอบเขา ชัชอยากบดเบียดร่างน้อยอีกครั้ง และเธอกับเขาก็เร่าร้อนอยู่บนเตียงนอนกว้างตลอดค่ำคืน

เสียงโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นในตอนเช้าตรู่ทำให้ชัชรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เขาหยิบมาดูก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

ชื่อปลายสายคือบิดาบังเกิดเกล้า เจ้าชีวิตที่ไม่มีใครกล้าขัดใจถ้ายังไม่อยากตาย

“ครับท่าน” เขาตอบรับก่อนจะลุกไปจัดการกับธุระส่วนตัวในตอนเช้า มยุรินน่ารัก เตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เขาพร้อมสรรพ

“คุณชัชเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ทำไมดูเคร่งเครียดจัง” มยุรินเอ่ยถามขณะกลัดกระดุมเสื้อให้เขา