เจ็บกี่ครั้งก็ยังเป็นเธอ

กรรมตามสนอง

บทที่22) กรรมตามสนอง

"มะ...หมายความว่ายังไง" แข้งขาสวยถึงกับอ่อนแรงเมื่อได้ยินประโยคดังกล่าวออกมาจากปากของผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงจะไม่สนใจด้วยซ้ำว่าคนด้านนอกจะคิดยังไงที่ได้เห็นว่าเธอเข้ามาในห้องนี้กับน้องชายฝาแฝดของเขา

แต่กับตอนนี้มันไม่ใช่ เธอไม่อยากให้เขาคิดว่าเธอกับไฟท์เตอร์ไม่ได้มีอะไรกัน ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด...ไม่อยากให้เขาเข้าใจในตัวเธอผิดมากไปกว่านี้

"กูรู้มาว่ามึงท้องใช่ไหมอีแซน" ดวงตาคมลุกวาวอย่างเก็บความอาฆาตแค้นเอาไว้ไม่มิด "มึงท้องใช่ไหมอีแซน"

"พี่..นายรู้เรื่องนี้ได้ยังไง" เสี่ยงสั่นเอ่ยขึ้นอย่างหวาดระแวงเมื่อได้รู้ว่าเขารับรู้ในความลับที่เธอใช้พยายามอย่างหนักในการปกปิดมันเอาไว้จากทุกๆคน

"กูจะรู้ได้ยังไงมันก็เรื่องของกู แต่กูขอเตือนเอาไว้ก่อนว่าอย่ามาเสนอหน้าห่วยๆของมึงไปบอกพี่กูว่าเขาทำมึงท้อง เพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้!"

"ทำไมมันถึงจะเป็นไปไม่ได้ก็ในเมื่อ...

"ก็ในเมื่ออะไร ก็ในเมื่อพี่กูเป็นคนปล้ำมึงจนท้อง? ขอร้องอีแซนน้ำเน่าว่ะ นี่มันชีวิตจริงนะไม่ใช่ในละครที่มึงจะถูกผู้ชายที่มึงเกลียดฉุดมึงไปทำเมีย!"

ไฟท์เตอร์แทรกขึ้นอย่างไม่รอให้แซนดี้ได้พูดต่อจนจบ เขาไม่เชื่อหรอกว่าผู้ชายสุภาพอ่อนน้อมอย่างพี่ชายของเขาจะบังคับขืนใจจนเด็กสาวตั้งท้อง มันเป็นไปไม่ได้! เขาไม่เชื่อว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกของพี่ชายของเขา ไม่มีวันเชื่อ!

"ฮึก...ฮือ..."

มีเพียงเสียงสะอื้นจนแทบจะขาดใจให้คู่สนทนาของเธอได้ยิน ใช่! เฟียสต้าไม่ได้บังคับขืนใจอันใดกับเธอ ทุกอย่างมันเริ่มที่เธอไปแก้ผ้าต่อหน้าเขา ไปอ่อยเขา ให้ท่าเขาเอง

เธอง่ายเอง...

"เหอะ! ถึงกับเถียงไม่ออก! เพราะสิ่งที่กูพูดล้วนแต่เป็นเรื่องจริงไงมึงถึงนึกคำพูดมาเถียงกูไม่ออก อย่างมึงมันมั่วไม่เลือกใครอีแซน ถ้ามึงไม่มั่วไม่ฝักใฝ่อยู่กับเรื่องใต้สะดือมึงกับเพื่อนของมึงคงไม่สร้างไอ้แอปยูแอนด์มีนั้นขึ้นมาหรอก แอฟสำหรับกะหรี่ที่กระหรี่เป็นคนคิดค้นขึ้นเอง พ่อแม่มึงคงภูมิใจมากแหละที่เลี้ยงลูกให้โตขึ้นมาเป็นแม่เล้าได้สำเร็จ กูละเหลือจะเชื่อกับมึงจริงๆอีแซน" ไฟท์เตอร์เหยียดตามองแซนดี้อย่างขยะแขยง ผู้หญิงอะไรน่ารังเกียจที่สุด! นี่พี่ชายของเขาต้องหน้ามืดขนาดไหนถึงได้หลงไหลไปกับมารยาร้อยเล่มเกวียนของเธอจนตรอมใจไปหลายเดือนแบบนั้น

"กูบอกว่าอย่ามาร้องไห้ให้กูเห็นไงอีแซน น้ำตาจระเข้ของมึงมันทำให้หัวใจของกูอ่อนไม่ได้หรอกเพราะกูไม่ใช่พี่เฟียส แต่..."

"แต่ แต่อะไร นายคิดจะทำอะไรคนเลว!" แค่นี้เธอก็เจ็บปวดจนแทบจะขาดใจตายอยู่แล้ว มันยังไม่สาแก่ใจเขากับครอบครัวเขาอีกหรืออย่างไร ต้องให้เธอตายไปเลยไหมถึงจะรู้สึกเห็นใจกันขึ้นมาบ้าง!

"แต่...กูต่อให้เป็นสุภาพบุรุษแบบพี่เฟียสก็ตามทีเถอะนะ ถ้าหากได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งเข้าห้องไปกับผู้ชายอีกคนนานเป็นชั่วโมงอย่างที่กูลากมึงเข้าห้องมา แล้วผู้หญิงคนนั้นก็เสนอหน้าไปบอกว่าฉันท้องกับคุณ เหอะ! ต่อให้เป็นพ่อพระมาจากไหนก็ไม่มีใครเขาเชื่อมึงหรอกอีแซน ฮะฮ่าๆ"

ปึก ปึก!

"คนเลว คนเลว ฮือ! แกทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง ทำแบบนี้กับฉันทำไม แกทำร้ายฉันทำไม ฮือ!"

"เอามือสกปรกของมึงออกไปจากเสื้อกูนะอีกะหรี่ผีตายโหง แล้วก็หยุดตีกูเดี๋ยวนี้ก่อนที่กูจะหน้ามืดกระทืบมึงจนตายห่าไปทั้งแม่ทั้งลูก!" ไฟท์เตอร์ออกแรงผลักคนที่กำลังประทุษร้ายตัวเองเบาๆเพราะยังไม่อยากถูกจำคุกในข้อหาฆ่าคนตายอย่างเจตนา

"ฮือ... ทำฉันทำไม แกทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง" เสียงแหลมเล็กหวีดร้องอย่างน่าสงสารหากแต่สำหรับไฟท์เตอร์แล้วเขามองเห็นเป็นเพียงแค่น้ำตามารยาหญิงแต่เพียงเท่านั้น

"กูไปทำอะไรให้มึง! มีแต่มึงซะอีกที่จิตใจอกุศลอยากจะทำให้ครอบครัวของคนอื่นเขาแตกแยก แต่เสียใจด้วยที่พ่อกับแม่กูสั่งสอนมาดีจึงไม่หันมาตีกันเองตามแผนการณ์เลวๆของกะหรี่อย่างมึง ผลที่มึงได้รับมันล้วนมาจากการกระทำของมึงทั้งนั้นอีแซน ไม่มีใครรังแกมึงเลยอีแซน ถ้าจะมีใครทำมึงก็เป็นมึงนั้นแหละที่ทำตัวมึงเอง อีเด็กเวรนรกส่งมาเกิด!"

พูดเพียงเท่านั้นไฟท์เตอร์ก็กระแทกเท้าหนักๆออกไปจากห้องนั้นทันที โดยไม่แม้แต่จะชายหางตาแลผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังชักดิ้นชักงออยู่กับพื้นเลยแม้แต่น้อย

สำหรับเขา...แซนดี้ควรได้รับมัน เธอควรได้รับบทเรียนว่าทุกการกระทำมันจะย้อนกลับมายังคนๆนั้นเสมอ เธอทำพี่เขาเจ็บ เธอก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า!

เสียงประตูที่ปิดลงดังขึ้นพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวนปานจะขาดใจตายของคนที่ยังอยู่ในห้อง ร่างเล็กนั้นดิ้นพล่านอยู่กับพื้น มือข้างขวากอดกระชับหน้าท้องที่มีเจ้าตัวเล็กอยู่ด้านในเอาไว้แน่น มือข้างซ้ายกอบกุมทรวงอกด้านซ้ายที่กำลังเจ็บปวดเจียนตายเพราะผลตอบแทนที่มาจากการกระทำของตัวเอง

"แซนดี้ขอโทษ แซนดี้ผิดไปแล้ว" เสียงสะอื้นพร้อมมือเท้าที่ปัดป่ายไปมาอย่างทุรนทุรายสลับกันอยู่นานหลายนาที ภาพรอยยิ้มอันจริงใจจากผู้ชายที่เธอเกลียดฉายขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเธอเอง

เสียงเปิดประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่แซนดี้ไม่ได้ยินเพราะเธอยังคงจ่อมจมอยู่กับวังวนแห่งความเจ็บปวดที่ไฟท์เตอร์สร้างมันเอาไว้ให้กับเธอ ก่อนเท้าคู่ใหญ่สวมใส่คอนเวิร์สหยุดอยู่ตรงปลายจมูกมนแดงๆพร้อมกับจังหวะที่คนที่นอนร้องไห้อยู่แหงนหน้าขึ้นมามอง

"พี่เฟียสต้า พี่เฟียสต้ามาหาแซนดี้ พี่เฟียสต้าให้อภัยแซนดี้ เข้าใจแซนดี้ใช่ไหมคะ" แซนดี้เกาะกุมขาแกร่งนั้นอย่างอุทรณ์ขออภัยโทษจากเขาอีกสักครั้ง

ในฐานะอะไรก็ได้...

"ฉันมาเอามือถือของฉัน" เฟียสต้าใช้เท้าเขี่ยเด็กหญิงออกอย่างไร้ความเมตตา ก่อนจะเดินไปหยิบมือถือของตัวเองบนเตียงและยัดมันลงใส่กระเป๋ากางเกง

"แซนดี้ขอโทษ แซนดี้ขอโทษ ได้โปรดยกโทษให้แซนดี้ ได้โปรดเมตตา" มือเล็กพุ่มกราบกรานชายหนุ่มที่ตัวเองโกรธอย่างขอความเห็นใจและการให้อภัยจากเขา เธอขอแค่ให้เขาให้อภัย..

"กราบเลยเหรอแซนดี้ ฉันก็พอจะรู้ว่าเธอแสดงละครเก่ง แต่ไม่คิดว่าเธอจะเล่นใหญ่จนถึงก้มลงกราบเท้าฉัน ผู้ซึ่งเป็นผู้ชายหน้าโง่ไปหลงรักยัยงูพิษอย่างเธอ ผู้ซึ่งเป็นผู้ชายที่เธอเกลียด" เฟียสต้ามองสภาพของคนตรงหน้าที่แทบจะไม่เหลือเค้าโครงความสวยอย่างไม่รู้สึกสงสารหรือเห็นใจแม้แต่น้อย เธอคงคิดที่จะเล่นละครให้เขาตายใจอย่างที่เธอเคยทำ เธอคงคิดว่าหันมากี่ครั้งก็ยังเจอผู้ชายหน้าโง่อย่างเขาคอยอ้าแขนรอรับเธออยู่ เธอคงคิดว่าเขารักเธอมากจนให้อภัยในทุกความผิดพลาดของเธอได้

เขาอาจจะโง่ที่เคยหลงเธอจนโงหัวไม่ขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้โง่มากพอที่จะให้โอกาสคนที่คิดจะทำลายครอบครัวของตัวเอง

เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วจะไม่ทนคือเขา

ถึงแม้ที่ผ่านมาเขาจะทนได้เสมอไม่ว่าเธอจะทำร้ายจิตใจของเขามากแค่ไหน แต่ครั้งนี้เขาจะไม่ทนกับคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าในความรักของเขาอีกต่อไป

เขาเคยรักเธอมาก และเธอก็ทำเขาเจ็บมากเช่นเดียวกัน

"อย่าไปนะ แซนดี้ท้อง แซนดี้กำลังอุ้มท้องลูกของเราสองคน"

-ตัด-

ยังไง ใจอ่อนไหมพ่อน้องกราบแล้วนะ

Mallikar

(เขียน)