เจ็บกี่ครั้งก็ยังเป็นเธอ

เย้ายวน

บทที่11) เย้ายวน

"เป็นแฟนกันไหมคะ" แค่แฟน! ไม่ใช่ผัวจะเลิกเมื่อไหร่ก็ย่อมได้ แต่ก่อนจะเลิกขอให้ฉันได้สนุกกับนายสักหน่อยก็แล้วกันนะ หึๆ

"..." เฟียสต้าตาเบิกโพลงอย่างตกตะลึง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นในตอนนี้ เวลานี้นั้นจะเป็นเรื่องจริง เขาต้องฝัน เขาต้องฝันไปแล้วอย่างแน่นอน

ใช่! กูฝันแน่ เธอเล่นเกลียดกูซะเหมือนขี้ขนาดนั้นแล้วจู่ๆจะมาขอกูเป็นแฟนได้ยังไงกันเล่า

แปะๆ

มือหยาบยดขึ้ยตบใบหน้าหล่อคมเบาๆเพื่อหวังจะปลุกให้ตัวเองตื่นขึ้นมาจากความฝันที่ไม่มีวันจะเป็นจริง

แปะๆ

"ตื่นสิวะ!" หากแต่ช่างน่าประหลาดใจที่ไม่ว่าจะตบหน้าตัวเองสักเท่าไรก็ไม่มีท่าทีว่าตัวเองนั้นจะตื่นขึ้นมาสักที

"เรื่องจริงเหรอวะ" เฟียสต้ายื่นหน้าเข้าไปชิดขอบหน้าหวานๆนั้นเพื่อความแน่ใจ

"เหี้ย... เรื่องจริงนี่หว่า" เฟียสต้าครางแผ่วอย่างเบาหวิว ทั้งร่างกายของเขาชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อด้วยความตื่นเต้นระคนตกตะลึง ก็อยู่ดีๆคนที่เราแอบรักเข้ามาออดอ้อนขอเราเป็นแฟนเป็นใครจะไม่ช็อกบ้างละ ไม่มีหรอกจริงไหม...

เผลอๆเป็นลมล้มพับไปเลยอีกต่างหาก อย่างกูตอนนี้ไงเกือบจะหลับแต่ก็กลับมาได้

"ตกลงว่า...ยังไงคะ" แซนดี้ช้อนสองตาขึ้นมองใบหน้าเหยื่ออันโอชะของตัวเองด้วยท่าทีอ้อยอิ่ง

"ตกลงว่าพี่เฟียส...อยากจะมีแฟนที่ชื่อว่าแซนดี้บ้างไหมคะ อยากมีแซนดี้เป็นแฟนหรือเปล่าน้า~"

จุ๊บ!

จูบแม่ง! อ่อยขนาดนี้จะให้ผมต้านทานได้ยังไงก่อน ต่อให้เป็นถึงพระถึงเจ้ามันก็ต้องมีผ้าเหลืองร้อนกันขึ้นมาบ้างแหละวะ

"อื้อ" เสียงหวานเล็กดังพึมพำในลำคอระหงอย่างหลงระเริงในรสชาติปากที่หวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าของผู้ชายที่ตัวเองเกลียดแสนเกลียด

ไฟท์เตอร์เคยบอกกับเธอเอาไว้ว่าพี่ชายฝาแฝดของเขาอย่างเฟียสต้านั้นไม่ดื่มเหล้าและไม่สูบบุหรี่ ยอมรับตรงๆว่าครั้งแรกที่เธอได้ฟังเธอไม่เชื่อในสิ่งที่หูของตัวเองได้ยินเลยแม้แต่น้อย ด้วยคิดว่าผู้ชายกับบุหรี่และสุรานั้นเป็นสิ่งที่คู่กันนั่นเอง

หากแต่ตอนนี้ความเคลือบแคลงนั้นมันได้มลายหายไปสิ้นในทันทีที่รับรู้ได้ว่ารสชาติปากของเฟียสต้านั้นปราศจากกลิ่นอบายมุขและหวานหอมมากแค่ไหน

"อื้อ" ให้ตาย! สาบานได้เลยว่าเธอเกลียดเขา แต่ในตอนนี้ปากไม่รักดีของเธอมันกำลังจูบตอบเขาอย่างเอาเป็นเอาตายจนร่างกายช่วงล่างของเธอมันเปียกชุ่มไปหมดด้วยความซาบซ่านอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ในแหล่งที่มาที่ไปของมัน

"แซนดี้" เฟียสต้าถอนปากออกเพื่อเว้นช่วงจังหวะให้แซนดี้ได้พักหายใจหลังจากที่พึ่งได้รับรสจูบกระชากวิญญาณอันแสนยาวนานจากเขา

"หยุดทำไม" แซนดี้หน้ามุ่ยอย่างไม่ค่อยเข้าใจที่จู่ๆเฟียสต้าก็ชะงักไปทั้งที่ทุกอย่างมันกำลังดำเนินไปได้ด้วยดี

อีกเพียงนิดเธอก็จะแตะขอบสวรรค์ชั้นดาวดึงส์อยู่แล้ว แล้วดูสิ่งที่เขาทำ เธอถึงได้เกลียดเขานักหนายังไงกันละ

ไม่ได้เรื่อง!

"พี่กลัวว่าพี่จะหักห้ามตัวเองไม่ให้รังแกหนูแซนไม่ไหว" เชื่อเถอะว่าเขามีความปรารถนาที่มากล้นมากกว่าเด็กสาวมัธยมปลายอย่างเธอแน่นอน

แต่กูก็ต้องรู้จักหักห้ามใจป่ะ น้องยังเด็กพึ่งจะม.4เอง เดี๋ยวตะรางจะได้ถามหาชื่อไอ้อนุชิตเอาพอดี

"แล้วทำไมต้องหักห้ามใจในตอนที่ทุกอย่างมันกำลังไปได้สวยด้วยเล่า!" แซนดี้แหวอย่างลืมตัวก่อนจะใช้มือข้างที่ติดสายน้ำเกลืออยู่กระชากชุดคนไข้ที่เธอสวมอยู่ออก อกเป็นอก เอวเป็นเอวขนาดนี้เธอก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าอย่างเขามันจะทนไปได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว

วันนี้คือวันเสียตัวของเธอ เธอเลือกแล้ว แต่เธอต้องขอบอกเอาไว้ก่อนนะว่าไม่ใช่ว่าเธอรักเขาหรอกนะจึงยอมเสียตัวให้ เธอแค่อยากรู้แล้วก็อยากลอง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไรมากไปกว่านั้น

แค่อยากลอง!

"แซนดี้ หนูแม่งโคตรดื้อว่ะ!" เฟียสต้ากลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบากเมื่อได้เห็นร่างกายขาวผ่องไปทุกอณูของแม่ยอดพธูที่อยู่ตรงหน้า ทั้งๆที่เขาพยายามหักห้ามใจว่าสิ่งที่กำลังทำนั้นไม่ถูกต้อง สำคัญไปกว่านั้นก็คือที่นี่มันโรงพยาบาล ทั้งๆที่เขาพยายามข่มอารมณ์แห่งความต้องการของตัวเองเอาไว้แล้วแท้ๆ

แต่เธอดื้อเกินไป เล่นมาแก้ผ้าต่อหน้าต่อตากันแบบนี้ใครกันเล่าที่มันจะอดใจไหว นมก็ใหญ่ ก้นก็เต็มไม้เต็มมือเอาซะขนาดนั้น บอกไอ้เฟียสทีว่านี่มันคือรูปร่างของเด็กมัธยมปลายที่มีน้ำหนักเพียงแค่45กิโลกรัมจริงๆ

แม่ง!เด็กผมแม่งโคตรซ่อนรูป

"อ๊า~เสียวจัง" ร่างเล็กของหญิงสาวฝืนสังขารเข้าใส่ร่างใหญ่ของชายที่นั่งอยู่บนเตียงคนไข้อันคับแคบอย่างยั่วยวน ก่อนจะจับมือใหญ่มารองแหมะไว้ตรงความเป็นสาวและโยกสะโพกงอนงอนของตัวเองให้ถูไถกับฝ่ามือใหญ่นั้นช้าๆอย่างน่าหวาดเสียว

"อ๊า~ผัวขา" เสียงหวานหลุดครางอย่างเผลอตัวเมื่อเจ้าของแผ่นมือใหญ่นั้นเริ่มสอบเข้าออกตรงช่องทางสีหวานนั้นอย่างรู้งานจนเกิดเป็นเสียงเฉื่อยแฉะตามจังหวะที่หญิงสาวเร้าสะโพกสวยนั้นเข้ามา

"แน่นดีจังแซนดี้" เฟียสต้าออกขานชื่อหญิงที่รักอย่างล่องลอยโดยที่นิ้วหนาก็ยังคงปรนเปรอความต้องการให้กับเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

"ชอบให้พี่เขี่ยตรงนี้หรือเปล่าครับ เสียวหรือเปล่า" สองนิ้วกลางและนางยังคงสอดใส่เข้าไปจนสุดโคนนิ้วยาวนั้น นิ้วชี้ที่ยังคงว่างงานถูกมอบหมายให้บดขยี้ปุ่มกระสันสีแดงแจ๋ที่ฉ่ำวาวไปด้วยน้ำสีใสราวกับว่าชำนิชำนาญทั้งที่เขาเองก็พึ่งจะมีประสบการณ์นี้เป็นครั้งแรกไม่ต่างไปจากเธอเลย

"อื้อ~" เสียงครวญครางอย่างรัญจวนและซาบซ่านนั้นชวนให้เฟียสต้าหลุดยิ้มออกมาอย่างพอใจที่เขาสามารถที่จะทำให้หญิงที่ตัวเองหลงรักนั้นมีความสุขได้

"เสียวจัง" ปากเล็กห่อเข้าหากันขณะพ่นลมหายใจหนักๆสลับกับเสียงหวานที่สะท้อนออกมาอย่างสาดเสียวราวกับว่ากำลังจะขาดใจตายก็ไม่ปาน

"อ๊า จะเสร็จค่ะผัวขา เร็วหน่อย" เมื่อได้ยินดังนั้นสองนิ้วจึงรีบเร่งจังหวะจะโทนเข้าออกตามความต้องการของเธอ นิ้วชี้ยังคงปัดป่ายวนเวียนอยู่กับเม็ดทับทิมนั้นตามหน้าที่ของตัวเองได้อย่างดิบดี

"อ๊า แตกแล้วค่ะหนูแซนแตกแล้ว" แซนดี้ครางออกมาดังนั้นอย่างไม่นึกใส่ใจสักนิดว่าหมอหรือพยาบาลจะบังเอิญเปิดประตูเข้ามาหรือไม่ สะโพกสวยสอบเข้าหาสองนิ้วนั้นอย่างแรงก่อนน้ำสีใสจะกระฉอกออกมาเป็นละอองฝอยจนมันเปียกฉ่ำไปทั่วทั้งแขนแกร่งนั้น

"ดีจัง" ร่องรักของเธอยังคงกลืนกินสองนิ้วนั้นไม่ยอมปล่อยให้มันได้เป็นอิสระด้วยว่าเธอรู้สึกอย่างจะขึ้นสวรรค์อย่างเมื่อครู่ไปอีกครั้งนั่นเอง

"อ๊ะ จะทำอะไร" แซนดี้เริ่มเสียงเขียวอย่างไม่พอใจเมื่อจู่เฟียสต้าก็ดึงสองนิ้วหนาออกไปโดยไม่บอกกล่าวซ้ำยังผลักตัวเธอให้ออกห่างอีกต่างหาก

"นิ้วเย็นๆ มันสู้เอ็นอุ่นๆไม่ได้หรอกนะครับหนูแซน" เฟียสต้ากระตุกยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์จนทำให้หัวใจของแซนดี้เกือบไขว้เขวเพราะเธอไม่เคยจะเห็นมุมซุกซนนี้ของเฟียสต้ามาก่อน

เธอแพ้ผู้ชายซุกซนและมีลูกเล่นแพรวพราว... ไม่สิ! ไม่นะ! เธอเกลียดเฟียสต้าและไม่มีวันที่เธอจะมอบหัวใจของตัวเองให้กับเขา ไม่มีวันเด็ดขาด ท่องเอาไว้ให้ขึ้นใจเธอเกลียดเขา!

"พี่รู้ว่าหนูแซนเกลียดพี่" เฟียสต้าเอ่ยเสียงเรียบขณะกำลังปลดเข็มขัดกางเกงของตัวเองออกอย่างช้าๆ "แต่พี่รักหนูแซน"

"อย่านะ!" แซนดี้เริ่มมีท่าทีหวั่นพรึงเมื่อสัมผัสได้ถึงความน่ากลัวบางอย่างในตัวของเฟียสต้า เธอมองภาพตรงหน้าที่เขากำลังจับสองขาเธอเอาไว้แล้วแยกมันออกจากกันอย่างช้าๆ แรงมือที่ลงมาตรงข้อเท้าของเธอนั้นมากเกินกว่าที่เธอจะต่อต้านอะไรเขาได้ เขากำลังทำให้เธอขวัญกระเจิงโดยที่ไม่ต้องมีคำพูดข่มขู่อันใดออกมาจากปากของเขาเลยแม้แต่คำเดียว

"แซนดี้ขอโทษ" เธอพูดออกมาจากใจจริงและหวังว่าเขาจะสัมผัสความจริงใจที่อยู่ในคำพูดนั้นของเธอได้

หวังไว้ลึกๆว่าเขาจะหยุดในสิ่งที่กำลังจะกระทำแม้เหตุการณ์เมื่อก่อนหน้ามันจะเลยเถิดเกินจะกู่กลับมาแล้วก็ตาม

"พี่สัญญาว่ามันจะไม่เจ็บ อ๊า"

"กรี๊ด! เอาออกไป เอามันออกไปแซนดี้เจ็บ"

-ตัด-

ไอ้ซัน ยัยซันนี่ มาเอาลูกสาวพวกแกไปเก็บเดี๋ยวนี้จ้า!

มัลลิกา

(เขียน)