Episode 1

1306 Words

Episode 1 “พวกมึงนี่ดื่มเหล้าอย่างกับน้ำเลยนะ” ผมเอ่ยบ่นขึ้นมาทันทีพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆอย่างทำใจเมื่อผมเดินเข้ามาในผับร้านประจำที่นั่งสุด vip ก็พบเพื่อนหน้าตาเดิมๆ เพื่อน? เพื่อนคนไหนนะเหรอ ไม่ต้องทายก็พอจะเดาออกละมั้ง... เพื่อนในกลุ่มของผมไง ไรเฟิล ซีน่อน ไนท์ โมเน่ต์ “แหม่ ทำอย่างกับแกไม่ดื่ม” โมเน่ต์เอ่ยขึ้นมาพร้อมกับเบะปากเล็กน้อย ยัยนี่ก็เป็นแบบนี้แหละ~ ดื่มเยอะยิ่งกว่าใครๆเลยก็ว่าได้มั้ง... แถมยังทำตัวไม่สมหญิงอีกต่างหาก ทั้งๆที่เป็นผู้หญิงแท้ๆ “แล้วแฟนพวกมึงไม่มาด้วยกันเหรอ” ผมเอ่ยถามออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนของผมไม่พาแฟนมาวันนี้ ทั้งๆที่ปกติจะพกแฟนติดตัวมาด้วยตลอด เหมือนเป็นไอเท็มลัคกี้อะไรเถือกนั้น เฮ้อ~ สงสารคนโสดอย่างผมบ้างเถอะ ชาตินี้คงจะหาแฟนไมาได้แน่ๆ แต่ก็ไม่สนใจอยู่แล้ว เพราะผมไม่คิดจะชอบใครอีก... “ไม่มา แฟนกูไปทำเรื่องเรียนที่อังกฤษ” ไรเฟิลเอ่ยขึ้นพลางหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม ถ้าจำไม่ผิดแฟนของมันเป็นน้องสาวของโมเน่ต์สินะ... “ส่วนแฟนกูก็นั่งเลี้ยงลูก” ซีน่อนเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ จะว่าไปไอ้หมอนี่มันมีลูกแล้วนี่หว่า... ว่าแต่ลูกมันชื่อไรนะ หน้าตาดีใช้ได้ เฮ้อ! แต่จะว่าไปผมยังไม่ทันมีแฟน แต่มันเสือกผลิตลูกเรียบร้อยแล้ว แถมยังเหมือนจะมีคนที่สองอีกด้วย! “ส่วนแฟนฉัน... ช่างเหอะ ไม่อยากพูดถึงหมอนั่นแล้ว คนอะไรแฟนงอนแต่ง้อไม่เป็น” โมเน่ต์เอ่ยบ่นขึ้นมา ผมคิดว่ามันคงจะทะเลาะกับแฟนอีกตามเคยแน่นอน แต่คูานี้เห็นทะเลาะกันทีไรกับไปคืนดีกันทุกที “แฟนกูไปงานเลี้ยงบนเรือสุดหรู แต่กูขี้เกียจไป” ไอ้ไนท์เอ่ย เรือสุดหรูเหรอ... อ๋อ แฟนมันเป็นคุณหนูนั่นเอง และรู้สึกว่ามันก็เป็นคุณชายเหมือนกันใช่ป่าวว่ะ “ทำไมมึงไม่หาเมียสักทีว่ะไอ่ชันย์” เสียงทุ้มเข้มของไรเฟิลเอ่ย ผมส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาดื่ม “กูไม่อยากปวดหัวเหมือนพวกมึง” ผมบอกออกมาตามตรง พลางมองพวกมันที่ยักไหล่เบาๆ “พวกกูไม่อยากให้มึงเหงาเป็นคนโสดคนเดียวในกลุ่ม” ไอ้ซีน่อนเอ่ยขึ้น “เฮ้อ... กูไม่สนใจหรอก เรื่องแบบนั้น” ผมบอกออกมาตามตรงพลางเหลือบมองไปยังสาวๆที่เหมือนกำลังซุบซิบนินทรากลุ่มพวกผม “มึงรู้รึยังว่ะ... ดารินกลับมาแล้ว” เสียงทุ้มต่ำของไรเฟิลเอ่ยกระซิบ มันรู้เรื่องของดาริน... ก็คงไม่แปลก เพราะพวกมันเป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ขอผมแนะนำตัวหน่อยละกัน ไหนๆก็เพิ่งคุยกับผมครั้งแรกแบบนี้~ ผมชื่อราชันย์ อายุ24 ตอนนี้กำลังทำงานเป็นนักดนตรีให้กับวง Bullet Shut ผมเป็นคนเล่นเบสนั่นเอง... อา.... แต่ถ้าพูดถึงงานจริงๆที่ผมกำลังทำอยู่ ขอเก๋บเป็นความลับแล้วกัน ผมเป็นคนง่ายๆเหมือนไม่ค่อยใส่ใจอะไรเท่าไหร่ ใจดีกับผู้หญิงทุกๆคน ยกเว้นผู้หญิงที่ผมเกลียดที่สุด ก็มีคนเดียวในโลก ดาริน... ผมเกลียดเธอที่สุด “ดารินกลับมาแล้ว แล้วไง กูไม่สนใจหรอก” ผมบอกออกมาพร้อมกับทำท่าไม่แคร์อะไรทั้งสิ้น ในใจของผมก็คิดอยู่นั่นแหละ คิดเรื่องของเธอ... “พวกมึงคุยอะไรกันว่ะ หน้าซีเรียสเชียว” ซีน่อนเอ่ยขึ้นขัดจังหวะ ผมได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ “เออ กูมีเกมมาให้เล่น ไหนๆก็สั่งเหล้าแก้วใหม่มาแล้ว” เสียงหวานใสของโมเน่ตเอ่ยขึ้นพร้อมกับหย่อนแหวนวงหนึ่งไปในแก้วใบหนึ่งจากห้าใบ “เกมไรว่ะ?” ไรเฟิลเลิกคิ้วอย่างสงสัย “เห็นที่กูใส่แหวนไปในแก้วไหม... นั่นแหละคือเกมที่จะเล่นตอนนี้” โมเน่ต์ยกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “กติกาก็ง่ายๆ ให้ทุกคนดื่มเหล้าให้หมดแก้ว... ถ้าใครได้แหวนในแก้วก็ต้องเล่าเรื่องแฟนคนแรกที่เคยคบ” โมเน่ตเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเหมือนสนุก แต่ผมไม่ได้รู้สึกด้วยเลยสักนิด แฟนคนแรกเหรอ... ผมไม่เคยมีหรอก เหอะๆ... มีแต่ความสัมพันธ์ที่ไม่ใช่แฟน “กูไม่เล่นนะ น่ารำคาญ” ไนท์เอ่ยอย่างตัดพ้อ “ไม่ได้ ต้องเล่นทุกคน!!!” “เอาละนะ ดื่มพร้อมกัน” โมเน่ตเอ่ยขึ้นหลังจากที่แจกแก้วเหล้าให้เพื่อนในกลุ่มครบกันทุกคน... วิธีการแจกของเธอก็คือการสุ่มมั่วและหลับตาตอนแจก... “กูไม่เล่นได้ไหมเนี่ย ” ผมทำหน้าเซ็งๆ พร้อมดับถอนหายใจเฮือกใหญ่อย่างทรมาณใจ “ไม่ได้ บอกแล้วไงว่าต้องเล่นกันทุกคน!” “ถ้ากูโดนเล่าเรื่องแฟนคนแรก อย่าเอาไปบอกน้องมึงนะ!” ไรเฟิลเอ่ยขึ้นขัดอย่างกลัวๆ “กูก็เหมือนกัน ห้ามบอกพี่สาวมึงเด็ดขาด ” ซีน่อนทำหน้าไม่ไว้ใจโมเน่ต์ทันที “เออๆ กูไม่บอกหรอก สัญญาว่าจะเก๋บเป็นความลับ เพราะมันเป็นเรื่องในอดีตไปแล้ว” “เค... งั้นดื่ม” ไรเฟิลบอกก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่ม โดยที่ทุกคนก็ดื่มตามกันเป็นแถบ ตอนนี้หัวใจของผมมันเต้นรัวมากๆ... กลัวว่าจะได้แหวนอยู่ในแก้ว... และมันก็ทำให้ผมกลัวขึ้นมามันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความเย็นของแหวนในแก้วเหล้า... “ซวยแล้วไงกู” ผมพึมพำเบาๆก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากดื่มเหล้าจนหมดแก้ว ใช่! ผมได้แหวนวงนั้นของยัยนั่น และผมต้องเล่าเรื่องที่ไม่อยากนึกถึงสินะ... แต่งเรื่องแทนได้รึเปล่า?” “กูรอดว่ะ...” ไรเฟิลเอ่ยพึมพำ “กูด้วย...” ไนท์เอ่ยตาม “กูเหมือนกัน” ซีน่อนพูดต่อ “กูก็ด้วย งั้นแสดงว่ามึงได้แหวนเหรอไอ้ราชันย์!” โมเน่ตตาลุกว่วด้วยความตื่นเต้น “อืม” ผมพยักหน้าเบาๆ “กูง่วงแล้ว อยากกลับแล้ว” ผมเอ่ยพร้อมกับแกล้งหาวฟอดใหญ่ “ไม่ได้! เกมต้องเป็นเกม ในเมื่อนายตัดสินใจเล่นแล้ว!” “เธอบังคับไม่ใช่เหรอ... ฉันไม่ได้อยากเล่นสักหน่อย” ผมลอกพลางเหลือบมองไอ้เพื่อนสามตัวที่เหลือ ทำไมสายตาของพวกมันดูจะอยากรู้เรื่องรักแรกของผมอย่างงี้ว่ะ “เล่ามา กูอยากฟัง” เสียงทุ้มเข้มของซีน่อนเอ่ย “กูก็อยาก สรุปเรื่องของมึงกับยัยนั้นเป็นยังไง...” ไรเฟิลเอ่ย จะว่าไปมันเป็นคนที่รู้ดีเรื่องของผมที่สุดแล้วละมั้ง... “กูว่าจะกลับแล้ว... แต่ลองฟังเรื่องของมึงดูสักหน่อยคงจะไม่เสียหายอะไร” ไนท์เอ่ยขึ้นมาอย่างวางมาด เฮ้อ... ผมต้องเล่าจริงๆใช่ไหมว่ะ! “ก็ได้ กูเล่าก็ได้!” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเอ่ยต่อ “แต่เรื่องของกู... มันไม่ใช่แฟนคนแรก แต่เป็น... เรื่องคนที่กูรักคนแรก” ผมบอกออกมาก่อนจะหลับตาเอนตัว พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ ผมคงต้องเล่าให้พวกมันฟังตามเกมส์ ทั้งๆที่ผมไม่เคยเล่าเรื่องพวกนี้ให้คนอื่นฟังแท้ๆ... “มันเป็นเรื่องสมัยตอนเรียนปี1....กูได้รู้จักกับผู้หญิงคนนึง ยัยนั่นชื่อดาริน...”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more