Episode 6

1324 Words

Episode 6 “เธอเรียกฉันมารับเธอที่บ้านตั้งแต่เช้าเพื่อไปสวนสนุกนี่นะ!” ผมเอ่ยบ่นออกมาหลังจากที่ขับรถมารับที่บ้านของดารินเพื่อพาเธอมาที่สวนสนุก เฮ้อ... ทำตัวเป็นเด็กไปได้ “ทำไมอ่ะ~ ก็ฉันอยากมาเที่ยวแบบนี้มั่ง แถมตอนเด็กๆพี่วินก็ชอบพาฉันมาเที่ยวที่นี่ด้วย” ดารินเอ่ยก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นระหว่างทาง ในที่สุดผมก็ขับรถมาถึงสวนสนุก วันนี้เป็นวันเสาร์ คนค่อนข้างจะเยอะเป็นพิเศษ... ตอนนี้น้ำกำลังทำอะไรอยู่นะ ถึงจะไม่ค่อยได้เจอหน้าเธอเหมือนแต่ก่อน แต่มันก็อดคิดถึงเธอไม่ได้จริงๆ ผมตัดใจจากเธอไม่ได้ “ไปเล่นรถไฟเหาะกันเถอะ!” ดารินเอ่ยชวนก็จะจูงมือผมไปต่อแถว “วันนี้ฉันคงจะต้องตามใจเธอสินะ” ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางมองเธอที่ทำหน้าเหมือนกำลังมีความสุข... รอยยิ้มของเธอผมละสายตาไปไม่ได้จริงๆ แถมวันนี้เธอแต่งตัวน่ารักกว่าปกติมากๆ ดูเป็นสาวหวาน ทั้งๆที่ผมเห็นเธอขอบแต่งลุคเซ็กซี่มากกว่า “มองฉันขนาดนี้ ขอฉันแต่งงานเลยดีไหม ” ดารินเอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกตัวว่าผมกำลังจ้องมองเธออย่างไม่สางตา ผมรีบหันหน้าหนีทันที “ฉันไม่ได้มองเธอสักหน่อย คิดไปเอง” “ให้มันจริงเหอะ~ เห็นจ้องฉัน จะบอกว่าฉันแต่งตัวน่ารักละสิ” “เปล่า...” ผมหันหน้าไปมองทางอื่น แต่สายตาของผมก็ไปสะดุดกับร่างเล็กคนหนึ่งที่คุ้นเคย... น้ำ... เธอมาเที่ยวที่นี่ และกำลังต่อแถวเดียวกับผม แต่ที่น่าแปลก... เธอมากับผู้ชายคนหนึ่งที่ผมเคยเห็นหน้าตอนเข้าคลาสเรียนที่มหาลัย... “นั่นมัน...” “อะไรเหรอ?” ดารินมองผมที่หน้าซีด ก่อนจะใช้สายตามองไปทางเดียวกับผม... สีหน้าของเธอตกใจไม่แพ้กัน “นะ...นั่นมันพี่วิน... แล้วผู้หญิงข้างๆนั่นเป็นใคร” ดารินเอ่ยเสียงประหลาดใจ ผมก็ไม่ต่างจากเธอ สองคนนั้นรู้จักกันได้ไง แถมยังสนิทสนมกันมากด้วย... ดูไปดูมาเหมือนจะเป็นคู่รักกัน “น้ำ... ทำไมคนที่เธอชอบกับคนที่ฉันชอบถึงมาอยู่ด้วยกันได้!?” “นะ...นั่นคนที่นายชอบเหรอ!” หลังจากที่พวกผมกำลังคุยกันอยู่ จู่ๆก็ต้องขึ้นไปบนรถไฟเหาะตามแถว การนั่งครั้งนี้ผมไม่ได้มีความรู้สึกสนุกตื่นเต้นเลยสักนิด ดารินก็เหมือนกัน... หน้ายัยนั่นที่ยิ้มแย้มไม่ปรากฏอีกเลย “ตามพวกนั้นไปเถอะ” ดารินเอ่ยขึ้นมันทีเมื่อลงมาจากรถไฟเหาะ น้ำกับไอ้วินอะไรนั่นก็นั่งขบวนเดียวกับผม และกำลังเดินออกมา ดารินจับมือผมให้เดินตามเธอ พวกเราสองคนกำลังสะกดรอยตามสองคนนั้นอยู่... “ทำไมพี่วินถึงรู้จักกับยัยน้ำเน่าได้กันนะ!” ดารินเอ่ยบ่นออกมาเมื่อเห็นว่าพวกเขาสนิทกันมาก แถมอายุต่างกันขนาดนี้ ไม่น่าจะรู้จักกันได้ “ฉันก็ไม่รู้...” “แต่ว่าทำตัวเหมือนคู่รักกันชะมัด อย่าบอกนะว่าพวกเขาเป็นแฟนกันอ่ะ!” ดารินเอ่ยบ่นออกมาไม่หยุดหย่อน “ถ้าอยากรู้นักก็เข้าไปถามสิ” หมับ! “งั้นไปถามกัน” ดารินเอ่ยพร้อมกับจับมือผมให้เดินตามไปกับเธอ “เอาจริงดิ...” “พี่วิน! บังเอิ๊ญบังเอิญเจอกันที่นี่ใช่ไหมค่ะเนี่ย~” ดารินเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางที่ตอแหลขั้นสุด “อะ...เอ่อ ดาริน มาเที่ยวที่นี่เหรอ” วินเอ่ยพลางเหลือบมองมาทางผม ดารินเกาะแขนผมแน่น “ใช่ค่ะ หนูมาเที่ยวกับแฟน” “น้ำ... ไม่เจอกันนานเลยนะ” ผมเอ่ยทักน้ำที่ตอนนี้ดูจะตกใจที่เห็นผมมาด้วย “พะ...พี่ราชันย์มาเที่ยวกับแฟนเหรอค่ะ” “อะ...อืม” ผมพยักหน้าเบาๆ รู้สึกคุยกับเธอไม่ค่อยได้เหมือนเก่าเลย “แล้วพี่วินมาเที่ยวกับแฟนเหรอค่ะ~ อย่าบอกนะว่าแฟนพี่เป็นเด็กม.ปลายแบบนี้” ดารินเอ่ยขึ้นอย่างขำๆ “คิดไม่ถึงละสิว่าพี่กินเด็ก” “ก็แน่ละสิ พี่น่าจะชอบคนอายุมากกว่าใช่ไหมละคะ” “ไม่ใช่แบบนั้นหรอก.. ที่จริงน้ำกับพี่เป็นแฟนกันนะ” วินเอ่ยขึ้น ดารินดูจะมีสีหน้าที่ตกใจ แต่เธอก็พยายามฝืนยิ้มเข้าไว้ “เห~ ไม่จริงอ่ะ! แล้วแฟนพี่วินอายุเท่าไหร่เนี่ย ท่าจะห่างกันน่าดู” “ก็... เพิ่งจะ16 ฮ่าๆ แต่พี่ก็แค่23 ไม่ได้แก่อะไรมากมายไม่ใช่เหรอ” “ก็จริงค่ะ... แต่คบเด็กเกินไปรึเปล่าเนี่ย” ดารินเอ่ยขึ้นอย่างยิ้มๆ แววตาของเธอไม่ยิ้มเลย... เป็นเรื่องบังเอิญสินะที่คนที่ผมกับดารินเคยชอบ ต่างฝ่ายต่างมาคบกัน... “ที่น้ำตอบรับความรู้สึกของพี่ไม่ได้ เพราะมีแฟนแล้วสินะ” ผมเอ่ยถามน้ำพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ค่ะ... แต่ว่าห้ามบอกพี่ดินว่าหนูมีแฟนนะ ไม่งั้นพี่คงจะด่ายับเลย” “ครับ... พี่ไม่บอกหรอก พี่รู้ว่าไอ้ดินห่วงน้องสาวแค่ไหน” ผมบอกออกมาพลางยิ้มให้กับน้ำบางๆ ในใจรู้สึกเจ็บปวดชิบ... แต่ต้องพยายามฝืนยิ้มเอาไว้ ดารินเองก็เหมือนกัน “งั้นพวกหนูขอตัวก่อนนะคะ เดทกันให้สนุกละ ไม่กวนแล้ว~” ดารินเอ่ยบอกก่อนจะจับมือผมให้เดินตามไป “ถ้าอยากจะร้องไห้ ฉันให้ซบอกได้นะ” ผมบอกออกมา ตอนนี้ผมรู้ว่าดารินกำลังน้ำตาคลอเบ้าอยู่ ก็เธอพยายามฝืนยิ้มซะขนาดนั้น “นายนี่... รู้ดีจริงๆเลยนะ” ดารินยิ้มแห้งให้ ก่อนจะเดินมากอดผม ใบหน้าเธอซบเข้าที่อก ผมสัมผัสได้ถึงความชื้นของน้ำตา เธอกำลังร้องไห้อยู่... แต่น่าแปลกที่ผมไม่ได้เสียใจอะไรขนาดนั้น... อาจจะเป็นเพราะเธออยู่ด้วยก็ได้ ผมเลยไม่เป็นแบบแต่ก่อน “ฮึก ไม่นึกเลยว่าคนที่เราชอบทั้งคู่จะมาคบกันแบบนี้ ฮึก” ดารินร้องไห้ยกใหญ่ ผมที่ไม่รู้จะทำอะไรก็ได้แต่ลูบหัวเธอเบาๆ “ฮึก ฮือออ ฉันเสียใจอ่ะ ที่แท้ที่เขาไม่ได้ชอบฉันเพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วใช่ไหม” “คงงั้น...” ผมตอบเสียงแผ่ว ไม่รู้จะปลอบใจเธอยังไงดี เพราะผมก็อยู่ในสถานการณ์เดียวกับเธอ “ฮึก... ฉันควรตัดใจใช่ไหม” “อืม... คงงั้น” “ฮึก ฮือออ...” ดารินร้องไห้มากกว่าเดิม ไม่รู้ผ่านไปกี่นาทีแล้วที่ผมยืนลูบหัวเธอเพื่อปลอบใจอยู่ แต่ที่รู้ๆเธอร้องไห้จนเสื้อผมแฉะไปด้วยคราบน้ำตา “วันนี้ฉันขอไปนอนกับนายได้ไหม” “อืม ได้” “นายช่วยทำให้ฉันลืมเขาหน่อยเถอะนะ” ดารินเอ่ยออกมาก่อนจะมองหน้าผม ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา... ผมรู้สึกเจ็บที่อกแปล๊บๆ... เธอร้องไห้ให้กับผู้ชายคนนี้ และเธอก็กำลังคิดว่าผมเป็นตัวแทนของเขา รู้สึกแย่ชะมัด... แต่ผมคงจะไม่ต่างกับเธอ... ผมก็เห็นเธอเป็นแค่ตัวแทนของน้ำ แต่ลึกๆในใจ... ผมอยากให้เธอชอบผมที่เป็นผม ไม่ใช่ตัวแทนของใคร “ฉันจะทำให้เธอลืมหมอนั่นเอง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more