“โอ๊ย! คุณวิน… ทับทิมเจ็บ” เธอกรีดร้องด้วยใบหน้าเหยเก หากแต่เมื่อเห็นสายตาราวกับหมาป่าของธาวินแล้ว หญิงสาวรีบก้มหน้า นี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าหัวกำลังจะหลุดจากบ่า ธาวินที่เธอรู้จักไม่ใช่ดุร้ายราวกับเสือเช่นนี้
“อยากรู้ไหมว่าผู้ชายคืนนั้นเป็นใคร?”
“คุณรู้?”
“รู้สิ เพราะผู้ชายคนนั้นคือผมเอง” ธาวินไม่สนใจคนทำหน้าตกใจราวกับเห็นผี ชายหนุ่มคว้ามือเล็กๆ ของมุกนิลมาจากดนัยและจับจูงขึ้นไปยังหน้าเวที ก่อนจะอธิบายกับทุกคนว่า
“เรื่องที่ทับทิมว่าไม่เป็นความจริงเลยครับ คนที่หล่อนพูดถึงคือผมเอง ผมกับมุกเราคบกันนานแล้ว แต่แค่ไม่เปิดเผยให้ใครรู้เท่านั้นเองครับ” ที่ผ่านมาถึงแม้ไม่เคยตกลงคบกัน แต่ธาวินทึกทักเอาเองว่าคบกับเธอแล้ว และการที่เขาอธิบายแบบนี้ไม่ได้เกินจริงเลย
“ผมจะไม่มีวันให้ใครทำร้ายมุกเด็ดขาดจำไว้นะครับ… เมียจ๋า” ธาวินลดสายตาหันมามองเจ้าของเอวกลมดิก ท้ายประโยคกระซิบข้างหูเธอเบาๆ
มุก
