โชคดีของมุกนิลที่ตอนนี้เพิ่งตั้งครรภ์ได้สองเดือนนิดๆ หน้าท้องจึงยังไม่ออก แต่ก็อวบขึ้นบ้างกระนั้นก็สามารถใส่ชุดเดรสได้เหมือนสาวๆ ทั่วไป คืนนี้เธอเลือกใส่ชุดราตรีเกาะอกสีน้ำเงินที่ซื้อไว้เมื่อเดือนก่อน และก็เลือกแต่งหน้าเพียงเล็กน้อยเพราะไม่อยากใช้เครื่องสำอางเยอะ เมื่อสำรวจความเรียบร้อยของชุดแล้ว เธอคว้ากระเป๋าคลัตช์สีโทนเดียวกับเกาะอกขึ้นมา จากนั้นลงไปยังชั้นล่าง
“ลูกไหวไหม?”
“มุกไหวค่ะคุณพ่อ” มุกนิลฉีกยิ้มให้บิดา ที่ท่านถามว่าไหวไหม เพราะรู้ว่าช่วงนี้เธอมักเวียนหัวบ่อยๆ ซึ่งเกิดจากฮอร์โมนคนท้อง
“ไหวไหม… หมายความว่าอย่างไร หนูมุกไม่สบายหรือ?” พิมพรรณแสร้งถามคล้ายเป็นห่วง หากแต่ในใจกลับแช่งชักให้ลูกเลี้ยงตายไวๆ
“มุกไม่เป็นอะไรค่ะน้าพิม” มุกนิลรีบตอบ มีเพียงบิดาคนเดียวเท่านั้นที่รู้ว่าเธอท้อง
“ไปกันเถอะค่ะคุณ อยากไปเห็นงานใหญ่โตของพวกเศรษฐีจะแย่แล้ว” พิมพรรณรีบหันมาคว้าแขนของสามีแก่ด
