เย็นวันถัดมาในระหว่างนั่งกินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตาภายในห้องอาหาร มุกนิลตัดสินใจบอกบิดาเรื่องที่ไปคุยกับดนัยเมื่อหลายวันก่อน
“แกมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ เอาแต่มองฉันอยู่ได้” บิดาเปิดฉากให้ก่อนทำให้มุกนิลรวบรวมความกล้าแล้วพูดออกไป
“มุกจะไม่แต่งงานแล้วค่ะ” ภายใต้ความเงียบราวกับคลื่นสงบ แต่มุกนิลรู้ว่าตอนนี้อารมณ์ของบิดาไม่ต่างอะไรกับคลื่นใต้น้ำ
“แกพูดอะไรออกมารู้ตัวไหม”
“มุกรู้ตัวค่ะ มุกตัดสินใจดีแล้ว”
ปัง!!!
ทันทีที่สิ้นเสียงฝ่ามือกระทบพื้นโต๊ะ มุกนิลถึงกับสะดุ้งสุดตัว เธอรีบหลุบตาไม่กล้าสบสายกับท่าน
“แกคิดว่านี่เป็นการเล่นขายของหรือไงมุกนิล!” น้ำเสียงของบิดาเข้มจัดขึ้นเรื่อยๆ พอๆ กับใบหน้าที่บ่งบอกว่าโกรธจัด
“มุกขอโทษค่ะคุณพ่อ” มุกนิลประนมมือไหว้บิดาด้วยความเสียใจ รู้ว่าทำให้ท่านผิดหวัง หากทว่าถ้าเธอเดินหน้าแต่งงานกับดนัยต่อ เธอก็คงทุกข์ไปตลอดชีวิต
“ขอโทษ ขอโทษแล้วมีอะไรดีขึ้นมาไหม
