“ทำอะไรอยู่ ทำไมไม่ไปนั่งกินของว่างด้วยกัน?” ขนอ่อนหลังต้นคอของมุกนิลลุกชันโดยพลันเมื่อลมหายใจอุ่นๆ ของเจ้าของเสียงทุ้มรดรินข้างหู เผลอทำให้แก้วในมือซึ่งลื่นไปด้วยฟองน้ำยาล้างจานเกือบหล่น
“คุณ!…” มุกนิลหลุดเสียงครางตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะพาตัวเองเข้ามาถึงในครัว หลังทานข้าวเสร็จเธอรู้สึกอึดอัดจึงได้ออกมาจากห้องอาหารเพื่อหนีภาพระหว่างเขาและน้องสาวของเธอ
“ปกติหลังกินข้าวเสร็จต้องล้างถ้วยชามทุกมื้อเลยหรือ?”
“ไม่หรอกค่ะ แล้วแต่ว่ามุกว่างหรือเปล่า” แต่ส่วนใหญ่ถ้ามีเวลาว่างเธอก็จะช่วยป้าแม้นล้างจาน เพื่อแบ่งเบาภาระ ท่านทำอย่างอื่นก็เหนื่อยมากแล้ว
“แต่ตอนนี้ช่วยไปนั่งทานของว่างเป็นเพื่อนผมหน่อยสิ”
“คุณมีทับทิมแล้วนี่คะ มุกคิดว่าไม่จำเป็น” อาการราวกับน้อยใจบวกกับเนื้อเสียงกึ่งประชด เรียกรอยยิ้มจุดแต้มบนมุมปากของนักธุรกิจหนุ่ม
“มุกหึงผม?”
“เปล่านะ!”
ธาวินเกือบหัวเราะให้กับท่าทางรีบปฏิเสธของ
