สิเน่หารัก ข้ามขอบฟ้า

Episode 11

"ไฮ ว่าไงนายตัวแสบ" หญิงสาวทักทายน้องชายผ่านวิดีโอคอล

(แม่ให้โทรน่ะ บอกว่าไม่ได้คุยกับพี่หลายวันแล้ว) มนัสวินตอบพี่สาวพลางทำหน้ากวนๆ ตามสไตล์ของเขา

"ย่ะ! งั้นก็เอาโทรศัพท์ให้แม่ ส่วนนายจะไปไหนก็รีบไสหัวไปเลย"

(ไปก็ได้ คุยกับแม่ไปละกัน ขอไปเสริมหล่อก่อนแล้วกัน) สิ้นเสียงของมนัสวิน ครู่หนึ่งมินธิราก็เห็นหน้ามารดาโชว์ที่หน้าจอแทนใบหน้าของน้องชาย

"สวัสดีค่ะแม่ คิดถึงแม่จังเลย คิดถึงกับข้าวฝีมือแม่ด้วยค่ะ" พอเห็นหน้ามารดาน้ำตาก็พานจะไหล แต่เธอก็ฮึบไว้แล้วสูดหายใจเข้าลึกๆ

(แม่ก็คิดถึงลูกจ้ะ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหมลูก)

"หนูสบายดีค่ะ งานก็สบายกว่าที่คิดไว้เยอะค่ะ แล้วแม่สบายดีไหมคะ"

(แม่สบายดี ไม่ต้องห่วงหรอก ทุกวันนี้แทบไม่ต้องได้หยิบจับอะไรแล้ว พ่อน้องชายตัวดีของเรานั่นแหละ กลัวเราจะว่าเอาว่าดูแลแม่ไม่ดี) คุณมธุรินเล่าด้วยท่าทางขำๆ กับพฤติกรรมของบุตรชาย

"ขอให้ทำได้อย่างที่ว่าไปนานๆ เถอะค่ะ กลัวแต่จะทำได้แป๊บๆ แล้วก็ขี้เกียจ ว่าแต่เห็นนายเมฆบอกจะไปเสริมหล่ออะไรเหรอคะ"

(ก็วันนี้มีงานที่อำเภอน่ะสิ งานใหญ่ซะด้วย มีออกร้านต่างๆ อ้อ! มีวงดนตรีด้วยนะ ก็คงจะไปเที่ยวงานหาเหล่สาวไปงั้นแหละ เห็นบ่นๆ อยู่ว่ากลัวจะแพ้พนันเราน่ะ)

"โห! มีแต่หนูสิจะแพ้พนัน วันๆ ไม่ได้เจอใครเลย นอกจากบ้านก็ไปเรียนภาษาที่สถาบันสอนภาษา แล้วก็กลับบ้านวนอยู่แบบนี้" มินธิรานึกไม่ถึงว่ามีคนสนใจตัวเองอยู่ ซึ่งนั่นก็คือเซน จึงบอกมารดาไปแบบนั้น

(แม่ว่าก็ไม่ต่างกันหรอกสองพี่น้อง ตาเมฆน่ะวันไหนเลิกงานแล้วก็กลับบ้านทันที แม่บอกให้ออกไปเที่ยวเล่นบ้างก็ไม่ไป อยู่แต่ในบ้านในสวน วันดีคืนดีอีกหน่อยแม่ว่าคงจะปีนต้นมะพร้าวแทนเจ้ารวยแล้วล่ะ) เจ้ารวยที่ว่านี้คือลิงเพศผู้ที่เลี้ยงไว้ขึ้นมะพร้าวในสวน

"งั้นก็ดีสิคะ เจ้ารวยจะได้สบายมีคนทำงานแทน"

(นินทาอะไรผมน่ะ) เสียงมนัสวินดังแว่วมาตามสาย

"หึ ไอ้ตัวแสบเอ๊ย!" มินธิราพึมพำคนเดียว

(ลูกมิ้นจ๊ะ แม่ต้องวางสายแล้วนะ มีคนมารับมะพร้าวน้ำหอมแล้วก็กล้วยน่ะ คงจะเอาไปขายที่งานละมั้ง วันนี้วันเสาร์คงจะเป็นวันหยุด พักผ่อนเยอะๆ นะลูก)

"ค่ะแม่ ดูแลสุขภาพและอย่าทำงานหนักมากนะคะ หนูรักแม่ค่ะ"

(รู้แล้วจ้ะ แม่ก็รักลูกจ้ะ ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ)

"ค่ะแม่ บายค่ะ"

"อ้าว! ทำไมอยู่คนเดียวละคะอลิซ" บาสเตียนกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่น เห็นลูกสาวตัวน้อยนั่งเล่นอยู่คนเดียวก็สงสัย

"มินนี่ออกไปคุยโทรศัพท์ค่ะ" น้ำเสียงใสๆ เอ่ยตอบบิดา ในขณะที่มือกำลังสาละวนกับการต่อจิ๊กซอว์อยู่

"อ๋อ...ว่าแต่หนูชอบเธอขนาดนั้นเลยเหรออลิซ" บาสเตียนอาศัยจังหวะที่พี่เลี้ยงสาวยังไม่กลับเข้ามา แอบถามความในใจของบุตรสาว

"ค่ะ ชอบมาก มินนี่เป็นคนสวย พูดเก่งเหมือนคุณครูที่โรงเรียน และที่สำคัญทำอาหารอร่อยมากค่ะ" พ่อหม้ายหนุ่มอดยิ้มกับคำพูดของลูกสาวไม่ได้ แต่พอได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ก็รีบปรับสีหน้าให้ดูเคร่งขรึมเหมือนเดิม

"มินนี่กลับมาแล้ว ถ้างั้นก็เล่นกันไปนะ แด๊ดขอไปเตรียมอาหารไว้สำหรับมื้อเย็นก็แล้วกัน"

"ค่ะ แดดดี้" บาสเตียนลูบศีรษะเล็กของลูกสาวก่อนจะลุกออกมา ส่วนมินธิราที่ยืนอยู่ตรงประตูก็รีบหลบและก้มหน้าลงหลบสายตาทันที

"มินนี่คะ อลิซทำถูกไหมคะ" เสียงเรียกของอลิซดังขึ้น พี่เลี้ยงสาวจึงรีบก้าวเข้าไปหา

"ไหนดูซิ ว้าว! สวยมากเลย อลิซต่อภาพได้ถูกแล้ว เก่งจริงๆ เลยค่ะ" มินธิราทั้งชมทั้งปรบมือให้ ทำเอาหนูน้อยยิ้มไม่หุบ

"เดี๋ยวเรามาต่อด้วยกันดีกว่า ชิ้นต่อไปอยู่ตรงไหนนะ"

บาสเตียนยืนฟังอยู่หน้าประตู ใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มจางๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่มันจะหายไปอย่างรวดเร็วราวกับไม่เคยเกิดขึ้น

สองสาวต่างวัยเล่นกันจนถึงค่ำ บาสเตียนที่จัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้วก็เข้ามาตามทั้งคู่ไปทานข้าว แต่มินธิรากลับปฏิเสธด้วยเหตุผลว่ายังไม่หิว แต่ความจริงคือเธออยากให้สองพ่อลูกได้ใช้เวลาร่วมกัน โดยไม่มีเธอเพราะตอนนี้อลิซติดเธอแจราวกับเงา จนลืมให้ความสนใจกับผู้เป็นบิดา และที่สำคัญคือเธอไม่อยากเผชิญหน้ากับเขาตรงๆ แต่ทว่า...

"มินนี่ไปกินข้าวกับอลิซนะคะ" อลิซคะยั้นคะยอให้พี่เลี้ยงสาวไปทานข้าวด้วยกัน

"แต่มินนี่ยังไม่หิวเลยค่ะ ของว่างเมื่อช่วงบ่ายยังไม่ย่อยเลย" พี่เลี้ยงสาวพยายามหาทางบ่ายเบี่ยง

"ถ้างั้นอลิซก็ยังไม่หิวเหมือนกันค่ะ แด๊ดกินคนเดียวเถอะค่ะ ไว้อลิซจะรอกินพร้อมมินนี่" ถึงคราวจะดื้อหนูน้อยก็ดื้อจนน่าหยิกให้หายดื้อกันเลยทีเดียว

"ไม่ได้นะคะอลิซ เด็กๆ ต้องทานข้าวให้ตรงเวลาค่ะ ไม่งั้นจะกระเพาะอักเสบ ทำให้ปวดท้องเอาได้นะคะ"

"ไม่ค่ะ ถ้ามินนี่ไม่กิน อลิซก็ไม่กิน" เธอว่าแล้วก็กอดอก สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง จนในที่สุดพี่เลี้ยงสาวก็ต้องยอมแพ้ให้กับความดื้อรั้นของหนูน้อย

"ตกลงค่ะ มินนี่ไปทานข้าวกับอลิซก็ได้ แต่ขอไปล้างหน้าก่อนได้ไหมคะ"

"ได้ค่ะ อลิซจะรอที่โต๊ะอาหาร"

"ค่ะ" มินธิราเดินออกมาจากห้องนั่งเล่น แล้วรีบตรงไปยังห้องพักของตัวเองทันที เพื่อล้างหน้าล้างตาให้สดชื่น และพอกลับออกมาจากห้องก็จ๊ะเอ๋เข้ากับบาสเตียน ที่เหมือนจะกำลังรอเธออยู่

"เอ่อ...ผมต้องขอโทษแทนอลิซด้วย ดูเหมือนว่าเธอจะติดคุณเกินไป วันหยุดแท้ๆ เลยเหมือนไม่ได้หยุด" บาสเตียนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงกว่าทุกครั้งที่เขาคุยกับเธอ

"ไม่เป็นไรค่ะ เด็กวัยนี้ก็มักจะเป็นแบบนี้แหละ อยู่ที่โรงเรียนก็ติดครูติดเพื่อน อยู่บ้านก็มีแค่ฉัน ส่วนคุณก็ไม่ค่อยมีเวลาให้แก เพราะฉะนั้นถ้าแกจะติดฉันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ส่วนเรื่องที่คุณบอกเมื่อเช้าว่าจะเพิ่มเงินเดือนให้ ฉันจะบอกว่าไม่ต้องหรอกค่ะ"

"ทำไม! ทำไมถึงไม่อยากได้เงินเดือนเพิ่ม ในเมื่อผู้หญิงอย่างเธอก็มีแต่ต้องการเงินทั้งนั้น!" อยู่ๆ บาสเตียนก็เปลี่ยนท่าที

"คุณ!" จากที่ก่อนหน้านี้เธอยังโกรธไม่หาย มาวันนี้เขาก็หาเรื่องให้เธอโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

"ทำไม หรือว่าไม่จริง" เขาถามด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน แต่พอมินธิราจะโต้กลับ เสียงของอลิซก็ดังขึ้นขัดขึ้นมา

"มินนี่เสร็จหรือยังคะ อลิซหิวแล้ว"

"เสร็จแล้วค่ะ เรารีบไปทานข้าวกันดีกว่า" หญิงสาวยิ้มให้กับหนูน้อย แต่ในใจกลับกำลังก่นด่าผู้เป็นบิดาของเธออยู่